Ήμασταν έξω μαζί σε μια καφετέρια με παρέα κοινών φίλων
Έμοιαζε σα να είμαστε ζευγάρι
Ήταν κάπως φρέσκο σαν αίσθηση, σα να μην ξέρουμε ακόμα ο ένας τη γλώσσα του άλλου και να το ψάχνουμε σε πραγματικό χρόνο
Αλλά νιώθαμε ευτυχία
Με ήθελες κοντά σου, ένιωθα ότι δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ
Κάποια στιγμή μια φίλη μου μου ζήτησε να πάω μαζί της στην τουαλέτα, επειδή ήταν κάπως μακριά και δεν ήθελε να περπατήσει μόνη της.
Της είπα "Εντάξει." και σηκώθηκα για να πάω μαζί της.
Φτάσαμε σε ένα μέρος που έμοιαζε με σπίτι, που είχε πολλά δωμάτια. Χαθήκαμε για λίγο μέχρι που βρήκαμε το μπάνιο.
Αφού βγήκε η φίλη μου από μέσα, της λέω :
"Φίλη μου μήπως να παίρναμε ένα ταξί για να γυρίσουμε; Ήταν κάπως μακριά και θα αργήσουμε πολύ να φτάσουμε, έχει πάει αργά."
Η φίλη μου το σκέφτεται λίγο και συμφωνεί.
Έρχεται λοιπόν ένα ταξί και μπαίνουμε μέσα.
Ό κύριος που οδηγούσε μας ρωτάει που πηγαίνουμε και με το που του λέμε το όνομα του προορισμού
Γυρνάει και κοιτάζει εμένα και με ρωτάει :
" Γιατί πάτε εκεί; Με ποιους θα είστε; Σας περιμένει κανείς;"
Ένιωσα φόβο και του απάντησα ότι μας περιμένει μεγάλη παρέα.
Ξεκινάει το ταξί και βάζω νευρικά το χέρι μου στην τσάντα μου να βρω το κινητό μου να σε πάρω τηλέφωνο
Με βλέπει από τον καθρέφτη ο οδηγός και μου λέει" Τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί; "
Και του απαντάω "Παίρνω τηλέφωνο να τους πω ότι ερχόμαστε."
Ανοίγει το ντουλαπάκι δεξιά και βγάζει όπλο. Με κοιτάζει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και μου λέει :"Και ποιος σας είπε ότι σας πηγαίνω εκεί...;"
Ένιωσα καθαρό φόβο, με το χέρι μου κρυφά μέσα στην τσάντα μου προσπαθούσα να σου στείλω sms μα από το άγχος μου τα δάχτυλά μου δεν μπορούσαν να γράψουν!!! Πατούσα ό,τι να ναι... Σκεφτόμουν ακόμα μήπως ένιωσες ότι σηκώθηκα κι έφυγα... Έπρεπε οπωσδήποτε να σου στείλω αυτό το μήνυμα! Έπρεπε να ξέρεις! Όχι μόνο γιατί σε είχα ανάγκη μα και επειδή, δε θα σε άφηνα ποτέ...
Συνέχισα να προσπαθώ να γράψω χωρίς να με καταλάβει...
I know I wasn't particularly graceful at letting you go
I know
Forgive me for my humanness
My pain was true and raw and very real
Not because letting go was new to me
But because
This time
- after soooo many bloody times -
I was reeeeeally hoping
That I wouldn't have to.......not again...
Like some form of Universal Justice served
Towards my heart
Alas...
As much as I wanted you to stay
I never believed you would
I LITERALLY NEVER
NOT ONCE
GENUINLY
BELIEVED IN MY HEART
THAT YOU WOULD STAY
As if the thing I wanted the most
Had a slim chance to ever happen
Not because of a feeling of low self esteem
No.
But because of the deep rooted belief that the kind of happiness I was looking for, the vision planted in my heart is rare and that it takes a miracle for someone to
make such a dream come true... In this kind of world where everything wonderful is SO BLOODY DIFFICULT, if not considered utopian.
In other words, I let my observation of probabilities in the world around me, become my subconcious idea of what was possible and what was not possible for me as part of that world.
As a result
I believed in my heart - from the moment I met you -
That you were never possible for me.
Boom.
The chance would be slimmer than the moon right before eclipse.
And I never believed it could happen.
Things I wanted less, were more possible because there was no gap in my thinking process about them. They were easy and probable statistically. It was already proven by life.
Point blank period.
I had made my mind up at hello that this was some kind of mission impossible.
And of course that fact determined the outcome of the whole thing.
You get what you expect, you see...
Not what you want
So, if my story speaks to anyone
Please, if you are like me....
Try to change your inner narrative and connect to your inner enthusiast again
Close your ears and eyes to every single fact that contradicts your dream...
I know life tends to suck that enthusiasm out of us, sometimes
Trust me, I know...
But please
Expect the best for yourself...
Stop looking at the facts, they don't matter
It's mind over matter!
Lay down your definitions and core beliefs about everything
And debug them from the world's pollution
From your own fear and pain
From your own past
When you are new, Life is new
If your heart is pure...
Always expect that the things you dream of can happen to you...
-Which inevitably circles back through every single possible heartbreak and trauma and betrayal and defeat,
ending right at the final understanding of the significance of kindness, decency and the unbreakable unity we share in this seemingly fragile existence.
Yes we will hurt each other. Yes, we will disappoint each other... But only until we reach the mutual understanding that :
Your pain is my pain.
Your happiness is my happiness.
If I have ever loved you, you are forever woven into the fabric of my life
You are forever safe with me, exactly as you are, where you are, wherever you may desire to go, because you are me.
You are a different version of me.
We somehow are one, even if we never meet again.
Hurting each other is pointless.
Radically accepting each other as we are in each step of our very own evolving humanness is the only way to be.
The only way to love.
The only acceptable way to let life unfold.
Trusting in each others purpose so deeply, that no contrary evidence matters.
That we even trust the pain as a much needed teacher...
Because all is well!
Because there is some kind of order to everything natural and we will always be safe in the only way that actually matters.
That is how I want to live. That is how I want to love and be loved. Forever.
I don't know when the end will come
But whenever that is
I want my arms to be open
I want to know deep inside that I have allowed life to go wherever it needed to go
That I own nothing but my own little part of the ever evolving beauty
That will be my labour's garden
And if I have succeeded to not let this life experience harden me, after all these lessons
Maybe, there will be a brief scent of flowers left behind
As a little torch to be passed on to whomever gets to experience it,
Just as I once did, not knowing then, where this torch would take me
Now I understand what my dedication is for
It was given to me
As the final proof of my true cause :
LOVE
Just like my grandmother, Lillian...
Who said goodbye with flowers
So many flowers!!!
The most beautiful fragrance I have ever encountered in my whole life...
To this day I still remember it
It unfolds gracefully into my memory
Reminding me of how many blessings Spring has given me, what kind of an unfathomable honour...
nomatter the innumerable losses along the way...
Everything that leaves creates more space for the new
Some blessings become our legacy and our destiny
They become the language of our understanding
Mine has always been flowers
I wholeheartedly hope I reach that kind of Spring
Just like she did... 🌠
Her rich and pure heart ♥, her unmatched strength, her dedication to Love will never be forgotten...
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
And a song...🫧🫧🫧 She used to sing this to me, almost every night, until I fell asleep... Lillian, with her beautiful, beautiful voice...
I will never forget...
Ps. "Wildflowers will still spring up in the middle of nowhere "
"If you are not going to be involved with this (=this bond) then, there is no point in me being involved. You know... You have to... Like... This is a team and I am the only player here. And so, I will Always be here. And when you are ready - Maybe it's just bad timing. I don't know what else is going on in your life, maybe this is not the right time, or maybe I am a bad fit... But when you are ready, I will still be here, nomatter what. But you have to call me. There's no more me throwing you the ball. You are gonna have to call me. "
And that's exactly how I feel about it. Point blank period.
Πάντοτε έτσι ένιωθα, μα υποχωρούσα πάντοτε για τον εκάστοτε άλλον
Που έκοβε απλώς βόλτες στην πλατεία
Χωρίς κι αυτός να ξέρει καλά καλά τι κάνει
Κάθε φορά το ίδιο
Μέχρι που ανέβηκε ο κόμπος στο χτένι κι αποφάσισα να μην υποχωρώ πια για τον καθένα
Γιατί προδίδω τον εαυτό μου
Δεν είμαι πλατεία για να κόβει ο καθένας τις βολτάρες του και να ζει τη ζωάρα του
Είμαι Γυναίκα
Και τι έκανα ως τώρα;
Χάριζα ζωή στους άλλους και τη στερούσα σε εμένα
Αποδεχόμενη σιωπηρά πως τελικά μάλλον έτσι θα είναι, αφού όλοι αυτό κάνουν
"Έτσι θα είναι η Αγάπη στην πραγματικότητα ", σκεφτόμουν...
Στον απολογισμό μου γράφω :
Τίποτα Ακέραιο - ως τώρα. Τίποτα Αληθινό. Τίποτα συθέμελα ανθεκτικό. Όλα κάστρα στην άμμο. Καλαμιές στους ανέμους της ζωής.
Όχι.
Όχι!
Εγώ παίρνω την Αγάπη σοβαρά!
Δεν είμαι έτσι φτιαγμένη.
Έχω υπομονή. Έχω θέληση. Έχω δύναμη. Ο λόγος μου έχει ηθικό βάρος. Μου αρέσει το βάθος... Είναι το σπίτι μου. Αυτή είμαι.
Τι δουλειά έχω εγώ με οτιδήποτε άλλο;
Η απόλυτη συνταγή αποτυχίας.
Βαρέθηκα να ξοδεύομαι σε ανοησίες μόνο επειδή κανείς έως τώρα δεν ήταν όπως εγώ.
Σιχαίνομαι την επιπολαιότητα.
Και εντάξει, όλων των ειδών οι άνθρωποι χρειάζονται στον κόσμο, απλά πιστεύω πως εκείνοι που παίρνουν την Αγάπη σοβαρά, είναι λίγοι... Μετριούνται στα δάχτυλα ίσως...
Δε με νοιάζει να μείνω μόνη, όμως αυτά που αισθάνομαι είναι αληθινά... Έχουν υπόσταση...
Αυτό μόνο έχει σημασία.
Και δε με νοιάζει ποιος άλλος το αναγνωρίζει.
Το αναγνωρίζω πρώτη εγώ.
Κι έτσι θα ζήσω
Στην ωραιότερη γλώσσα του κόσμου :
Τα ξεκάθαρα.
Για εμένα η Αγάπη είναι η ζωή μου
Οι καρδιές των ανθρώπων είναι ιερές
Οι ζωές τους εύθραυστες
Αποζητώ μέσα μου μονάχα την τρυφερότητα, την απαλότητα στην αλήθεια...
Αποζητώ την απλότητα και την ιερότητα
Αποζητώ την εμπιστοσύνη και την κατανόηση
Ίσως να παραμείνω για πάντα ένας μακρινός αντίλαλος
Γι ανθρώπους που βρίσκονται μονίμως στο δρόμο τους για κάτι άλλο
Ήμουν στο σπίτι του και κοιτούσαμε πράγματα που είχαμε κάνει μαζί παλιά...
Αρχικά ένιωθα λίγη αμηχανία
Δεν ήμουν σίγουρη γιατί με ήθελε εκεί
Θυμάμαι τον ήλιο να μπαίνει από τα παράθυρα γλυκός
Σα να ήταν απόγευμα
Εκείνος κατάλαβε το άγχος μου και με έκανε να χαλαρώσω σιγά σιγά με τον τρόπο του
Πριν καν καταλάβω πως, γελούσαμε
Θυμίζαμε στιγμές ο ένας στον άλλον
Εξηγούσαμε πως σκεφτόμασταν τότε
Φτάσαμε στη βιβλιοθήκη του. Έβλεπα τα υπέροχα βιβλία που είχε. Του έκανα διάφορες ερωτήσεις... Ήθελα να μάθω τα πάντα για τον κόσμο του...(*) Εκεί βρήκα σφηνωμένο ένα μικρό σημειωματάριο που έσπαγε εντελώς τη συμμετρία στο μάτι.
Με είδε που το εντόπισα.
"Κατέβασέ το! " μου λέει με ενθουσιασμό.
"Αυτό το έχω από παιδί. "
Το ανοίγω κι άρχισε να μου μιλάει για όλα όσα έγραφε μέσα, για στιγμές με τους φίλους του μεγαλώνοντας.... Άρχισε μετά να μου εξιστορεί κάτι για τα πρώτα arcade games - με το γνωστό ενθουσιασμό που τον διακατέχει - και ξαφνικά φτάνω σε μια σελίδα που είχε το όνομά μου και το δικό μου γραφικό χαρακτήρα...
Έμεινα άφωνη, δε θυμόμουν να έχω γράψει σε αυτό το τετράδιο ποτέ... Ούτε εκείνος... Έμοιαζαν με σημειώσεις, όπως αυτές που κρατούσα κάθε φορά που έψαχνε τι σημαίνουν οι λέξεις...
Σταμάτησα να μιλάω και άγγιξα τη σελίδα με ολόκληρο το χέρι μου...
Γυρνάω, τον κοιτάζω και μου λέει
"Τότε δεν ήμασταν ακόμα ειλικρινείς..."
Για κάποιο λόγο αυτές οι λέξεις του με διαπέρασαν.
Το ένιωσε κι εκείνος.
Κοιταζόμασταν.
Ξύπνησα.
(film: Good Morning, 1959)
And difficult things are important to say...
(*) Σκέφτηκα από μέσα μου ότι αυτό μου συμβαίνει μόνο όταν αγαπάω στ'αλήθεια κάποιον. Για την ακρίβεια, είναι μια από τις ενδείξεις που με βοηθούν να το καταλάβω. Σε κάποιες σχέσεις όταν οι εκάστοτε "ενδιαφερόμενοι" μου έδειχναν πχ παιδικές φωτογραφίες τους, ξενέρωνα τη ζωή μου!!!Δεν ήθελα να ξέρω! Ήταν απλά κάτι που δεν ήθελα καν να γνωρίζω και θα προτιμούσα να μην το έχω δει ποτέ. Νομίζω πως δεν θα ήθελα να τους έχω δει ευάλωτους. Δηλαδή το μόνο που με κρατούσε ήταν η ψευδαίσθηση ενός αντρικού προτύπου το οποίο γκρεμιζόταν με οτιδήποτε χαριτωμένο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Τώρα όμως αυτό είχε αλλάξει. Αν υπήρχε και ο υπέρηχος της μητέρας του , θα τον έβλεπα σε απόλυτη έκσταση σα να ήταν κάποιο έργο τέχνης!!!😂 Θα άκουγα ιστορίες για τους γονείς του... Ήθελα, ήθελα να τα μάθω όλα, όλα!!!...... Διψούσα για κάθε λεπτομέρεια δική του και όλες μαζί θα ήταν η Αγάπη στα μάτια μου... Δηλαδή, δε θα ήταν ένας άντρας που μου εξηγεί τι έκανε όταν ήταν παιδί, αλλά η ίδια η Αγάπη που μου αποκαλύπτεται... Αχανής η διαφορά...
