Ρωτάω :
"Ποιο είναι το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου, πέρα από το να έχει κατορθώσει να κρατήσει ζωντανή την τρυφερότητά του...;"
Και μου απαντάω :
"Η αδιαπραγμάτευτη, καθολική και απολύτως συνειδητή ακεραιότητά του.
Ίσως αυτά τα δύο μαζί να είναι τα δύο πιο ακαταμάχητα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. "
Ρεαλισμός :
Το μέρος στο οποίο καταλήγουν όλα τα όμορφα και υπέροχα πράγματα του κόσμου μας - αφού τα σκοτώσουν.
Έχετε παρατηρήσει ποτέ
Τη σχέση της ταχύτητας με την κατάσταση...;
Θέλω να πω
Ο τρόπος που αισθάνεστε επηρεάζει την ταχύτητα με την οποία ζείτε;
Ας πούμε...
Όταν αισθάνομαι ευτυχία, γίνομαι γρήγορη
Μπορώ να κρατήσω τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια μου...
Σκέφτομαι ότι το φως πρέπει να αισθάνεται μια μόνιμη ευτυχία για να τρέχει έτσι σε τέτοια ταχύτητα και με τέτοια συνέπεια...
Αντιθέτως, όταν είμαι θλιμμένη,
Η ταχύτητά μου στα πράγματα είναι αντιστρόφως ανάλογη της θλίψης μου...
Στο εκατό η θλίψη;
Υπό του μηδενός η ταχύτητα...
Μια επιβράδυνση άνω ποταμών
Να κάνει παρέα με τις ξοδευμένες αντοχές μου
Ευτυχώς όλα μοιάζουν πιο όμορφα
Τις βροχερές, φθινοπωρινές ημέρες...
Κι αν δεν τρέχω, τι σημαίνει αυτό...
Με αγαπάω το ίδιο κι όταν στέκομαι...
Δε μου ζητάω τίποτα
Κοιτάζω απλώς αυτό το θαύμα του γκρι έξω
Και σκέφτομαι ότι έτσι κι αλλιώς
Κανείς, ποτέ δε δύναται να μας αγαπήσει με τον τρόπο και την ένταση που αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας...
Κι αυτό συμβαίνει γιατί κανείς δε μας γνωρίζει όπως γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας...
Και πάντοτε έτσι θα είναι... Σε κάθε ταχύτητα... Σε κάθε ανθρώπινη κατάσταση...
Κρατάμε ο καθένας στις παλάμες του
Την τρυφερή μας ύπαρξη
Και περιδιαβαίνουμε τον κόσμο
Με μια ελπίδα ο καθένας στην καρδιά
Με την ελπίδα μιας ηλιαχτίδας
(Ακόμα κι αν τη βρούμε, τελικά, μονάχα μέσα μας.)
Αυτό που πραγματικά είμαστε
Πολλοί θα το δουν
Μα μόνο μια δύναμη μπορεί να το νιώσει αληθινά...
Η ψυχή μας.
Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠
Mε επίτιμη καλεσμένη μας την αγαπημένη μου φίλη Ελένη Θωμά περιπλανηθήκαμε στα τραγούδια της ζωής μας!
Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας αλλά και με το νέο μας outro για όλη την εορταστική περίοδο που πλησιάζει.
Βρείτε μας:
Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow
Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/
tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show
Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music
Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:
1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:
https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)
2. Μέσω του http://heartfm.net/
3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο: http://myradiostream.com/s22/15672
Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!
=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou
Πέφτεις ποτέ στο κρεβάτι σου γεμάτος / - η ευγνωμοσύνη;
Χαμογελαστός /-ή;
Όχι επειδή συνέβη κάτι εξωτερικό
Ή κάτι σημαντικό στα μάτια του κόσμου
Μα επειδή ζεις!
Επειδή είσαι εδώ κι όλα μοιάζουν τόσο ήσυχα τώρα
Επειδή τα σεντόνια σου είναι φρεσκοπλυμένα
Επειδή νιώθεις εμπιστοσύνη στη ζωή που σου δόθηκε όπως κι αν μοιάζει αυτή τη στιγμή
Επειδή νιώθεις την αγάπη μέσα και γύρω σου να σε αγκαλιάζει
Μια θαλπωρή ολόδική σου
Διάχυτη μα και συγκεκριμένη
Δεν έχει σημασία τι λείπει
Γιατί υπάρχουμε τώρα
Κι όλα γύρω είναι ευγενικά και ήσυχα
Κι αυτό είναι από μόνο του
Ένα μικρό θαύμα 🌠
Beautifully said...
"Hate has spoken loudly for so long
Greed has spoken loudly for so long
Liars have spoken loudly for so long
Love needs to stop whispering."
(Viola Davis & Jullius Tennon at Black Love )
Μεγαλώνω και μελαγχολώ χωρίς εσένα
Μελαγχολώ
Γιατί ήθελα εσένα
Μόνο εσένα
Κι έτσι μπορώ μόνο να μελαγχολώ πια
Έμεινα εδώ
Να μεγαλώνω και να μελαγχολώ
Δακρύζω πολλές φορές χωρίς λόγο
Ψέμματα
Έχω λόγο...
Δακρύζω που δεν έγινες ποτέ αληθινή αγκαλιά
Ποτέ δεν ένιωσες όπως εγώ
Γι αυτό και απορείς μαζί μου
Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις
Δακρύζω για την τρυφερότητά μου που μένει αξόδευτη και παγιδευμένη
Στο δρόμο που διάλεξα
Να μην υποκρίνομαι, να μην γυρίζω, να μην πασαλείβομαι για παρηγοριά σε άλλους που κι εκείνοι υποκρίνονται, γυρίζουν και πασαλείβονται...
Δε θέλω να δημιουργήσω νέους δεσμούς με νέους ανθρώπους.
Δε μου έλειψαν οι άνθρωποι...
Μου λείπει που για λίγο σε ένιωθα δίπλα μου
Μου λείπει που μου έδειχνες τον κόσμο όπως δεν μου τον έδειξε ποτέ κανείς
Και μετά χάθηκες μέσα σε αυτόν
Σα να μην υπήρξες ποτέ πραγματικά
Σε αυτή τη ζωή η ενεργή μου τρυφερότητα πνίγεται
Δέχεται το όχι σου εκ νέου κάθε δευτερόλεπτο σαν έκπληξη
Γιατί ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να αγαπάς κάποιον έτσι
Και να μοιάζει στα μάτια του τόσο πολύ αδιάφορο
Κι έτσι μελαγχολώ...
Που έκανα ένα τόσο μεγάλο λάθος...
Τι φοβερό λάθος...
Πήγα κι αγάπησα έναν άνθρωπο που δεν υπήρξε ποτέ για εμένα στην πραγματικότητα.
Αισθάνομαι και κάπως κουρασμένη
Δεν είδες, δεν άκουσες, δεν ένιωσες.
Αυτό ήταν όλο.
Κι αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής...
Δε νομίζω ότι το έχεις νιώσει ποτέ κι ο ίδιος για να μπορέσεις να με καταλάβεις.
Είσαι μιας άλλης αντίληψης, μάλλον...
Αλλάζουμε και με τα χρόνια...
Νομίζω ότι ίσως αναγκάστηκες να τα δεις όλα λίγο πιο ελαφριά κάποια στιγμή ... Πιο τετράγωνα...
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι σου έχει συμβεί ένας τέτοιος συνδυασμός πραγμάτων που σε πίεσαν τόσο πολύ ώστε τελικά σε έκαναν να κόβεις ότι δε λύνεται.
Πιστεύω ότι αναγκάστηκες να γίνεις απόλυτος για να επιβιώσεις.
Πιστεύω ότι παρουσιάζεσαι σα μαχαίρι
Επειδή είσαι βούτυρο...
Ναι, έχω το θράσος να πιστεύω ότι σε ξέρω, μα δεν ξέρω καθόλου εκείνο που έγινες αφού σε άφησα
Έγινες κάτι άλλο
Μοιάζεις αλλά δε μοιάζεις
Ενώ σε βλέπω εκεί μέσα
Μέσα σου, ακόμα
Σε νιώθω εκεί
Σε αναγνωρίζω
Κι όμως... Έχεις φύγει... Τουλάχιστον για εμένα...
Ίσως να τα καταφέρω κι εγώ μια μέρα...
Να φύγω...
Ίσως κάποτε να φτάσω κιόλας...
Ποιος ξέρει...
Κανείς...
Μου λείπεις...
Ήσουν καλός... Ήσουν τόσο καλός μαζί μου...
Κι εγώ δε σε αντικατέστησα ποτέ
Πως θα μπορούσα...;;;
Εσύ μάλλον, τα κατάφερες...
Σε θυμάμαι καμιά φορά να με κοιτάζεις και να μου μιλάς για τα πιο τρελά πράγματα είχα ακούσει...
Αισθανόμουν σα γάτα και χασμουριόμουν νωχελικά στον καναπέ...
Ίσως πίστευες ότι βαριέμαι
Μα εγώ χαλάρωνα
Και το είχα τόση ανάγκη...
Τι κρίμα να είμαι τόσο συγκεκριμένη στο τι λειτουργεί για εμένα και τι όχι
Μα έτσι γεννήθηκα
Κι έτσι θα πεθάνω.
Περνούν τα χρόνια
Κι εσύ δε λες τίποτα
Νεκρική σιγή...
Μάλλον το εννοείς εκείνο που δε μου λες...
Έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου...
Κι ούτε σε ενδιαφέρει
Αν ζω ή πέθανα.
Αν υπάρχω.
Μοιάζει λες και δεν υπήρξα ποτέ...
Τέτοια σκληρή εκδίκηση...
Πάτησες απλώς το αγαπημένο σου...
Καλό βράδυ από μια χώρα που δε θα επισκεφθείς ποτέ.
Εξαγνισμός ΤΩΡΑ.
Εσωτερικός.
Απόλυτος.
Ατομικός.
Συλλογικός.
Πολυεπίπεδος.
Ολικός Επαναπροσδιορισμός!!!
Ποιοι είμαστε;;;
Ποιοι θέλουμε να είμαστε;;;
Τι πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε;
Η για να θυμηθούμε απλώς πως για να το θέλουμε, είμαστε ήδη αυτό που θέλουμε να είμαστε!
Απλά το αφήνουμε να κοιμάται...από φόβο
Εκατομμύρια φόβοι! Έθνη ολόκληρα από θάλασσες αμφιβολίας!
Ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε ποιοι θα είμαστε από εδώ και πέρα σε αυτόν τον κόσμο με γενναιότητα, με θάρρος, με τρυφερότητα με καρδιά...
Μας κάνει εντύπωση η παθογένεια στις δομές; Είμαστε υποκριτές. Σε κάθε δεύτερη οικογένεια υπάρχει ενδοοικογενειακή βία. Και το ξέρουμε. Όλοι. Δεν χωράνε πλέον θεατρινισμοί. Φταίμε εμείς. Όλοι μας. Με διαφορετικούς τρόπους ο καθένας. Άλλος γιατί το έκανε. Άλλος γιατί το άκουσε και δε μίλησε. Όσο γι αυτόν που το υπέστη, θα πω απλώς πως σε ένα ασυνείδητο επίπεδο έγινε ο καταλύτης να βγει ο βόθρος μας στην επιφάνεια. Αυτός που δέχεται βία (λεκτική, σωματική, σεξουαλική κτλ) δεν είναι ένα απλό θύμα, είναι ένας θεόρατος καθρέφτης μέσα από τον οποίο βλέπουμε ποιοι είμαστε.Εκεί προσμετράται το επίπεδο της ανθρωπότητας. Στα μάτια των κακοποιημένων ανθρώπων. Τα παιχνίδια δύναμης ανήκουν στο παρελθόν. Η ζωή αλλάζει. Η κατανόησή μας βαθαίνει. Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες για βία. Ούτε για πολέμους. Ούτε για τίποτε άλλο από τις συνθήκες που θα ενέπνεαν ένα λουλούδι να ανθίσει αυθόρμητα. Για να ξεπεραστεί η βία πρέπει όλοι να ψάξουμε την ομορφιά. Είναι τεράστια ανάγκη. Και μόλις τη βρούμε, να την αφήσουμε να μας γιατρέψει. Να μας συγκλονίσει. Να νικήσει επί των πεποιθήσεών μας. Επί της έως τώρα ταυτότητάς μας. Μοναδικό μας χρέος η τρυφερότητα και η ομορφιά. Οχι η ελιτίστικη και κενή ομορφιά. Η ομορφιά της γλύκας μέσα μας.
Όταν ένας καλός άνθρωπος φεύγει από τη ζωή
Το σώμα του μυρίζει λουλούδια
Ευωδίαζε όσο ακόμα ζεις!
Υγ. Η γη είναι σχολείο. Μια πλατφόρμα ψυχικής εξέλιξης.
Είμαστε όλοι μαθητές.
Ακόμα και οι Δάσκαλοι.
“Love in its fullest form
is a series of deaths
and rebirths.
We let go of one phase,
one aspect of love,
and enter another.
Passion dies
and is brought back.
Pain is chased away
and surfaces another time.
To love means to embrace
and at the same time
to withstand many endings,
and many, many beginnings,
all in the same relationship.
May you be in love with yourself,
and let these words enter into
your deep.
A great many of us
are in the liminal phase
of transition right now,
where things can feel
dormant, painful.
Some days, all you can feel
is the death of what is ending,
with no warm glow of the new
life beginning.
Hold fast to the knowing
of your wisdom,
beyond the emotions
and stuckness
and uncertainty,
a tiny fire is glowing
within you.
Encourage it
with the soft winds
of your desire.
Let it begin to kindle.
✨
See what comes."
🔥 Dr. E Clarissa Pinkola-Estes
Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠
Εσείς, εγώ, το όνειρο και η μουσική!
Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας αλλά και με το νέο μας outro για όλη την εορταστική περίοδο που πλησιάζει.
Σε ονειρεύτηκα...
Μέναμε σε κάποιο ξενοδοχείο σε διπλανά δωμάτια.
Σε συναντάω τυχαία στο λόμπι.
Εγκεφαλικό.
Έρχεσαι και με χαιρετάς βιαστικά καθώς ανεβαίνεις.
Κρατάς ψώνια.
Σε ρωτάω αν θες βοήθεια.
Μου λες : "Α... Ναι. Θέλω. Θα ήθελα να με βοηθήσεις να κάνω πουρέ αυτά τα φρούτα γιατί θέλω να φτιάξω κοκτέιλς!"
Ανοίγεις τη σακούλα και βλέπω διάφορα τροπικά φρούτα.
Απαντάω καταφατικά.
Μου τα δίνεις κι ανεβαίνεις στο δωμάτιό σου.
Ανεβαίνω κι εγώ.
Χτυπάει το κινητό μου και είναι μια φίλη μου.
Το σηκώνω και της λέω : 'Ειναι εδώ..." και βάζω τα κλάματα. Μέσα σε λυγμούς προσπαθούσα να της εξηγήσω τι μου ζήτησες με τα φρούτα.
" Και θα το κάνεις; " με ρωτάει...
" Φυσικά. " της απαντάω και συνεχίζω να κλαίω γοερά κάνοντας αυτό που μου ζήτησες γνωρίζοντας ότι ουσιαστικά ετοίμαζα κάτι ίσως για εσένα και κάποια άλλη...
Η φιλη μου μου μιλούσε και προσπαθούσε να με ηρεμήσει μα δε γινόταν. Επαψα να την ακούω.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο του δωματίου...
Παγώνω...
"Δε θα το σηκώσεις;" ρωτάει η φίλη μου.
Πηγαίνω αργά ως εκεί. Το σηκώνω διστακτικά μα άργησα και είχε ήδη κλείσει αυτός που πήρε. Το κλεινω και πάω να φύγω μα... Ξαναχτυπάει! Το σηκώνω... Προσπαθώ να συνελθω λίγο να μην ακούγεται στη φωνή μου ότι έκλαιγα...
" Παρακαλώ; " λέω με όση ψυχραιμία μου απέμενε
"Εδώ Πινόκιο.", είπε η φωνή...
Εγώ σε σύγχυση... Ήμουν έτοιμη να πω "Άσε μας κι εσύ Άνθρωπε μου... Με τον πόνο μου παίζεις..." μα συνειδητοποιώ ότι την ξέρω αυτή τη φωνή καλά...
Οπότε αντί αυτού λεω: "Τι; "
" Εδώ Πινόκιο, λέω. Λοιπόν πριγκίπισσα, τι πρωινό θέλεις να σου έχω;"
Ήσουν εσύ!
"Πρωινό...;" σε ρωτάω.
"Ναι! Έχω όλα τα είδη τι μας περάσατε... "
Κι αρχίζεις να αραδιάζεις κάτι ακαταλαβίστικα (τύπου : Αγγλικό πρωινό, Παραμυθένιο πρωινό κτλ) ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι απευθύνεσαι σε εμένα...
Και με τη φωνή σου, ακούγοντας όντως τη δική σου φωνή, την αληθινή φωνή σου... ξύπνησα.
Σου είπα ψέματα...
Η αλήθεια είναι ότι είμαι απλώς ένα παιδί
Είμαι αθώα και ανυπεράσπιστη
Είμαι ευαίσθητη
Χρειάζομαι φροντίδα καρδιάς και ασταμάτητη τρυφερότητα
Χρειάζομαι απαλότητα
Χρειάζομαι αυτός που αγαπώ να μένει σε πείσμα κάθε προγνωστικού
Αλλά δεν τα δέχομαι αυτά από κανέναν άλλον
Τα ήθελα μόνο από εσένα
Περπάτησα χιλιάδες χιλιόμετρα για να σε κοιτάξω για πρώτη φορά στ'αλήθεια
Μα τι να κάνεις εσύ με το παιδί μέσα μου
Που σε κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα σαν αγκαλιά
Όταν εσύ είσαι αέρας
Όταν εσύ ψάχνεις κάτι τόσο μα τόσο διαφορετικό από εμένα... Κάτι που δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να γίνω...
Και τώρα...
Τι θα γίνει τώρα...
Τι θα γίνει τώρα... Με ρωτάει και δεν ξέρω τι να της απαντήσω...
Της απαντάω να έχει υπομονή και πως ότι είναι για εμάς δε θα μας γυρίσει ποτέ την πλάτη...
Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠
Εσείς, εγώ, το όνειρο και η μουσική!
Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με τον ήχο που έχει το "μου λείπεις"...
Και οι δύο νέες μας φωνές στα καινούργια μας σποτάκια! Ανδρέας Κόντος και Ελένη Θωμά. Φίλοι ζωής και τώρα θα ταξιδεύουμε παρέα και μέσα από την εκπομπή τις Κυριακές 🥰💫✨🌕✨🎶🎶🎶
Βρείτε μας:
Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow
Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/
tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show
Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music
Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:
1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:
https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)
2. Μέσω του http://heartfm.net/
3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο: http://myradiostream.com/s22/15672
Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!
=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou
Έτσι ακριβώς.
Αυτή είναι η διαφορά της αγάπης από τον ενθουσιασμό.
Σε χτυπά βαθιά
Σε βρίσκει στα υποθαλάσσια μυστικά σου
Και σε κοιτάζει κατάματα
Απευθείας στο βαθύτερο σημείο του βυθού της ψυχής σου
Σε ανακινεί
Σε συγκλονίζει
Σε αλλάζει σε βάθος χρόνου
Ζεις αλλάζοντας διαρκώς
Επειδή ΕΣΥ αγαπάς.
Κι έτσι ανοίγεις την πόρτα στο μυστήριο
Αν δεν αγαπήσεις με ιερή συγκίνηση
Σε απόλυτη και επίπονη μυσταγωγία
Η πόρτα του κόσμου δεν ανοίγει ποτέ
Και η ζωή μοιάζει με μονοφωνική μελωδία χωρίς αρμονία, χωρίς σπίτι, χωρίς ρίζες, χωρίς φτερά
Τα πράγματα χάνουν τις διαστάσεις τους σταδιακά
Η πίστη μας γίνεται φυλλαράκι στον άνεμο
Ο άνθρωπος μένει μούδιασμένος να κοιτάζει τις εποχές που περνούν
Περιμένοντας να φτάσει εκεί
Σε κάποιο τόπο
Όσο δεν αγαπάς, τρέχεις ασταμάτητα
Μόλις αγαπήσεις, βρίσκεσαι ήδη εκεί.
Έχεις φτάσει.
Κι όλα σου αποκαλύπτονται
Αν περάσεις και την τελευταία μύηση :
Να βγεις έξω από τον εαυτό σου
Και να κοιτάξεις εσένα και τον άνθρωπο που αγαπάς όπως σας κοιτάζει ο Θεός.
Τότε μια ζεστασιά σε κατακλύζει
Λες και κατάπιες το φως από εκατοντάδες ήλιους
Έχεις φτάσει.
Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.
#literal_poetry
Για όλους τους άλλους
Ήμουν απροσπέλαστη
Για εσένα ήμουν
Το κοριτσάκι σου
Δική σου
Ήμουν μια φωνή στον κόσμο
Που μιλούσε για εσένα με έρωτα
Με θαυμασμό
Με αγάπη...
Ήμουν μια καρδιά που χτυπούσε
Για εσένα
Ήμουν οι μικρές εκπλήξεις
Οι λεπτομέρειες
Οι τρυφερές και παθιασμένες εξομολογήσεις
Τα εκατομμύρια τραγούδια που σου χάριζα
Οι στιγμές που ήξερες ότι σε περιμένω
Όταν σιγήσει η φωνή μου
Θα σου λείψω καθόλου άραγε...
Θα σου λείψουν τα αναπάντεχα newsletters μου...
Τα ποιήματα...
Η ανοιχτή λαχτάρα μου για εσένα
Εκκρεμεί κάτι ακόμη (2/2)
Μα δε θα στο πω, τελικά
Γιατί δεν είσαι εδώ.
Άραγε , σου χάρισα τίποτα που χρειαζόσουν
Ή πήγαν όλα αυτά τα χρόνια
Χαμένα...
Με άφησες να ζω με τις απορίες μου
Κι εξαφανίστηκες
Δεν πειράζει...
Δε μετανιώνω.
Τουλάχιστον εγώ, από ένα σημείο και μετά
Έζησα αληθινά, οποίες κι αν ήταν οι συνέπειες.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ
Η αγάπη είναι πάντοτε το ανώτατο ιδεώδες. Όταν κάποιος έχει περάσει από τα πρώτα δύο επίπεδα, όταν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του παζαρέματος κι έχει διαλύσει το φόβο, τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η αγάπη είναι το ανώτατο ιδεώδες.
Πόσες φορές σ' αυτό τον κόσμο έχουμε δει όμορφες γυναίκες να αγαπούν έναν άσχημο άνδρα; Πόσες φορές έχουμε δει έναν όμορφο άνδρα να αγαπάει μια άσχημη γυναίκα; Που είναι η έλξη; Τι είναι η έλξη; Οι παρατηρητές βλέπουν μόνο τον άσχημο άνδρα ή την άσχημη γυναίκα, αλλά δεν βλέπουνε αυτόν που τους αγαπάει και νομίζει ότι είναι το πιο όμορφο πλάσμα που υπήρξε ποτέ. Πως συμβαίνει αυτό; Η γυναίκα που αγαπάει τον άσχημο άνδρα τον βλέπει σαν το ιδεώδες της ομορφιάς που έχει στο νου της και το προβάλει στον άσχημο άνδρα. Κι αυτό που αυτή λατρεύει κι αγαπάει δεν είναι ο άσχημος άνδρας, αλλά το δικό της ιδεώδες. Αυτός ο άνδρας είναι μόνο ένας υπαινιγμός, ένα ίχνος και πάνω σ' αυτό το ίχνος, εκείνη ρίχνει όλο το ιδεώδες και τον καλύπτει και γίνεται το αντικείμενο της λατρείας της.
Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση όπου αγαπάμε. Πολλοί από μας έχουν πολύ συνηθισμένα αδέλφια. Αλλά η ιδέα ότι είναι αδέλφια μας, μας κάνει να τους βλέπουμε όμορφους. Η φιλοσοφία που υπάρχει πίσω απ' αυτό, είναι ότι ο καθένας προβάλει το ιδεώδες του και το λατρεύει. Ο εξωτερικός κόσμος είναι ένας κόσμος υπαινιγμών, συμβόλων, και αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που προβάλουμε μέσα από το νου μας. Ένας κόκκος άμμου μπαίνει μέσα σ' ένα στρείδι, κι αυτό το στρείδι ερεθίζεται. Ο ερεθισμός παράγει μια έκκριση στο στρείδι, που καλύπτει τον κόκκο άμμου και το αποτέλεσμα είναι ένα όμορφο μαργαριτάρι. Έτσι, τα εξωτερικά πράγματα μας δίνουν υπαινιγμούς, ίχνη, πάνω στα οποία εμείς προβάλουμε τα ιδεώδη μας, και φτιάχνουμε τα αντικείμενα μας.
Ο αδύναμος βλέπει τον κόσμο σαν μια απόλυτη κόλαση και το καλό σαν έναν τέλειο ουρανό. Όσοι αγαπούν βλέπουν τον κόσμο σαν μια μεγάλη αγάπη και αυτοί που μισούν σαν ένα απόλυτο μίσος. Οι πολεμιστές δεν βλέπουν τίποτα άλλο από αγώνα και οι ειρηνόφιλοι τίποτα άλλο από ειρήνη. Ο τέλειος άνθρωπος δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από το Θεό. Πάντοτε λατρεύουμε το ανώτατο ιδεώδες μας. Κι όταν έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο, όταν αγαπάμε το ιδεώδες ως ιδεώδες, όλες οι αμφιβολίες και διαφωνίες εξαφανίζονται για πάντα.
Ποιος ενδιαφέρεται αν ο Θεός μπορεί να αποδειχτεί ή όχι; Το ιδεώδες δεν μπορεί ποτέ να εγκαταλειφθεί, γιατί είναι ένα μέρος της δικής μας φύσης. Θα αμφιβάλω για το ιδεώδες μόνο όταν αμφιβάλω για την ίδια μου την ύπαρξη. Όσο δεν μπορώ να αμφιβάλω για το ένα, δεν μπορώ να αμφιβάλω και για το άλλο. Ποιος ενδιαφέρεται αν ο Θεός μπορεί να είναι παντοδύναμος και Παντελεήμων την ίδια στιγμή; Ποιος ενδιαφέρεται αν αυτός ανταμείβει την ανθρωπότητα ή την κοιτάζει με τα μάτια ενός τυράννου ή ενός μονάρχη
SWAMI VIVEKANANDA
WHEN GRIEF IS WITH YOU
“When Grief is with you, hold him so tenderly to your heart.
Let him rest his head on your breast as warm tears fall upon you.
Wrap him in your loving arms as the surge of your heart softens the edges of his hurt.
Rock him gently in your lap as you tell him “Grief my dear, you are so welcome here”.
And sit together, bathed in the soft sparkling rain of love... glistening on your skin in the gentleness of the Sun.
And know that you are blessed to be visited by Grief, for he is, in truth, telling you of your immense capacity to love.
And any experience of love is always a portal to the Divine.”
— Lydia Baksh
[ Art • “The Quiet Vessel” by @bryanolsoncollage ]
Σε ονειρεύτηκα... 🌠
Ήταν νύχτα.
Για κάποιο λόγο, οδηγούσες ένα χρυσό ταξί
Και με πήγαινες σπίτι.
Τα μαλλιά σου έφταναν κοντά στα αφτιά σου σε μήκος και ήταν λίγο πιο ανοιχτά σε χρώμα.
Σε κοιτούσα και σκεφτόμουν, ότι ό,τι κι αν άλλαζε επάνω σου μέσα στα χρόνια για εμένα θα είσαι ο ένας. Ο μοναδικός. Ο απόλυτος.
Καθόμουν στο πίσω κάθισμα.
Σε έβλεπα ότι μάλλον κάπου την είχες αρπάξει...
Παίρνω το θάρρος και λέω :
-"Κρυώσατε κ. Π.;"
- "Α ναι, μάλλον. Είμαι λίγο μπουκωμένος και με ενοχλεί ο λαιμός μου. Με τριγυριζει κάτι μάλλον... Ε... Άμα δεν προσέχεις την πατάς.", μου λες.
- "Ε... Να προσέχετε κ. Π.... Να προσέχετε πολύ τον εαυτό σας..." σου λέω σα να μη μιλάω μόνο για το κρύωμα.
-" Α σιγά εντάξει, αυτό δεν είναι το πρόβλημα... Το πρόβλημά μου είναι ότι σε όλες αυτές τις περιοχές, τα ενοίκια έχουν φτάσει στο Θεό." λες
Και μου έρχεται να σου φωνάξω 'α δεν πειράζει, έλα να μείνεις μαζί μου "😂 αλλά δεν το κάνω φυσικά.... Όμως το σκεφτόμουν.
Φτάνουμε στο υποτιθέμενο σπίτι μου. Ακουμπάω στο πίσω μέρος από το κάθισμα του συνοδηγού το κεφάλι μου και σε κοιτάζω. Με κοιτάζεις κι εσύ. Κοιτάζεις το φόρεμά μου, τα μάτια μου, τα χείλη μου... Ακουμπάς το πρόσωπό μου με το χέρι σου. Φερνω τα δάχτυλά μου στα γένια σου. Κοιταζόμαστε από την ψυχή μας. Γινόμαστε ολόκληροι τα μάτια μας... Ήθελα τόσο πολύ να με φιλήσεις...
Δεν έχω ιδέα τι και πως πάντως...
Ξαφνικά βρίσκομαι στο μπαλκόνι μου στον τέταρτο όροφο - έτσι έμοιαζε το ύψος - και κοιτάζω το αμάξι σου από πάνω να στρίβει το τετράγωνο... Σταματάς διστακτικά...
"Αχ μη φύγεις! Μη φύγεις!!! Μείνε!" φωνάζω μόνη μου από ψηλά. Δεν έφτανε η φωνή μου κάτω.
Μέσα σε δευτερόλεπτα, αντιλαμβάνομαι κόσμο από τη γειτονιά να μαζεύεται στο δρόμο. Φασαρία και αναστάτωση. Κάποιος είχε χάσει τις αισθήσεις του, ήταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν. Το είδες και βγήκες έξω από το αμάξι.
Γυρνάς και κοιτάς επάνω. Κοιταζόμαστε.
Ξύπνησα.
Ξύπνησα... Μα σ'αγαπώ...
Σ' αγαπώ και σε ονειρεύομαι πάντοτε...
Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠
Εσείς, εγώ, το όνειρο και η μουσική!
Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας και φυσικά με τον ήχο που έχει το "μου λείπεις"...
Βρείτε μας:
Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow
Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/
tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show
Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music
Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:
1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:
https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)
2. Μέσω του http://heartfm.net/
3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο: http://myradiostream.com/s22/15672
Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!
=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou
Δε θέλω τίποτα πια.
Είναι πολλά τα χρόνια
Αφού ως τώρα δεν ήρθες,
και να έρθεις τι νόημα θα έχει πια
Κανένα.
Θα είναι ξεκάθαρη κοροϊδία...
Όχι.
Καθένας με τις επιλογές του
ας κοιμόμαστε με τις επιλογές μας
από εδώ και πέρα
Κι ας είναι αυτή η ζωή μας
Ας είναι αυτή η ταυτότητά μας
Οι επιλογές μας
"Γειά σας είμαι εκείνος που δεν ήρθε ποτέ " είναι το όνομά σου πια για εμένα που περίμενα σα χαζή, σαν ανίδεη...
Βλέπεις σε περίμενα μέσα στον ιερό μου κήπο, κι εκεί δεν χωράνε πονηράδες
Προτίμησες το ημίφως από τα σοκάκια της πόλης
Κι έτσι δεν πρόκειται ποτέ πια να βρεθούμε
Κι ούτε θέλω να μπεις ποτέ στον κήπο μου
με όλες αυτές τις λάσπες μιας ολόκληρης ζωής στην πόλη
Όχι
Αφού δεν ένιωσες πηγαία
Αφού άντεξες να με αφήσεις στη βροχή
Αφού δε μπορείς να δεις
Αφού δε μπορείς να εκτιμήσεις
Δε θέλω να έρθεις ποτέ.
Ποτέ.
Δε θέλω ούτε απ'έξω να περάσεις.
Ούτε καν να με σκεφτείς.
Συνέχισε εκεί που νιώθεις
Συνέχισε μέχρι το τέλος.
Κι άσε με εμένα... Ξέχνα με.
Αφού έτσι κι αλλιώς, για εσένα, υπήρξα μόνο μια σύντομη παρένθεση.
Ένα γυαλιστερό παιχνιδάκι, για να περνάει η ώρα.
Έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει επιστροφή.
Τα κατάφερες.
Μπράβο σου.
Μοίρα μου άδεια
Μπαρκάρουν τα όνειρά μου σε καράβια
Και μένω μόνη στη στεριά να τα κοιτάζω
Καθώς ξεμακραίνουν με άνεμο φοβερό στα πανιά τους
Ένας Θεός ξέρει σε ποιες ξένες στεριές θα γίνουν δώρα
Ευλογημένα ας είναι εκείνα τα χαμόγελα
Κι ας μην είναι δικά μου
Δε θέλω πια τίποτα
Θέλω μονάχα την ησυχία μου
Να μείνω εδώ και να τα κοιτάζω μέχρι να χαθούν στον ορίζοντα
Σε απόλυτη ησυχία
Ηλιοβασίλεμα φωτιά στον ουρανό
Δε θα με ξαναβρείς
Δε θα σε ξαναβρώ...
I left my lost innocence
In the palms of his hands
And looked at the world
Through my fortress
Odette
(Swan Lake - 1981 )
Kimio Yabuki
- Να σε ρωτήσω κάτι;
- Να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις.
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
- Τα μακαρόνια.
- Μάλιστα... Και δε μου λες κάτι... Αν σου έβαζα χλωρίνη σε μικρές ποσότητες στα μακαρόνια κάθε μέρα, και το ήξερες, θα τα έτρωγες ;
- Όχι, βέβαια!
- Είδες που δε σου αρέσουν όντως τα μακαρόνια;
- Μα τι εννοείς; Φυσικά και μου αρέσουν όντως!
- Όχι. Δε σου αρέσουν. Νομίζεις ότι σου αρέσουν.Αν, ας πούμε, τα έτρωγες καθημερινά για το υπόλοιπο της ζωής σου, θα σου άρεσαν το ίδιο πολύ;
- Ίσως ναι, ίσως και όχι. Ο μόνος τρόπος για να απαντήσω ειλικρινά σε αυτή την ερώτηση θα ήταν να δοκιμάσω.
- Νάτη και η αβεβαιότητα.... Αφού σου λέω ξέρω! Και αν για παράδειγμα συσχέτιζες τα μακαρόνια με κάτι τραυματικό;;;
- Χμ... Τότε ίσως και να τα απέφευγα για κάποιο διάστημα...
- Τα βλέπεις;;; Δεν σου αρεσαν ποτέ πραγματικά τα μακαρόνια. Σου άρεσε η ΙΔΕΑ που έχεις για τα μακαρόνια.
- Μα τι λες;;; 🤔 Τι ιδέα μπορεί να έχει κανείς για τα μακαρόνια; Τα μακαρόνια είναι απλώς κάτι που μου αρέσει. Δεν έχω κάποια ιδέα γι αυτά. Και γιατί θα πρέπει να φτάσω στη διαπίστωση αν όντως μου αρέσουν τα μακαρόνια περνώντας από κάτι δυσάρεστο οπωσδήποτε;
- Γιατί έτσι γίνεται πιο ρεαλιστικό, άρα και πραγματικό και η μόνη αλήθεια είναι η πραγματικότητα. Σε σχέση με τι άλλο θα εξέταζες αν σου αρέσουν όντως τα μακαρόνια;
- Σε σχέση με τον ενθουσιασμό μου να τα γευτώ, ίσως ; Σε σχέση με την ικανοποίησή μου όταν τα γεύομαι; Δηλαδή γιατί το δυστοπικό, το δυσάρεστο και το τραυματικό να είναι πιο ρεαλιστικό από το απολαυστικό και το ευχάριστο; Και γιατί ο πήχης μου να είναι το χειρότερο και όχι το καλύτερο;;; Και τελικά, πραγματικό, δεν είναι εκείνο που εμείς επιλέγουμε να πραγματοποιήσουμε ;;;;
- Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι τα μακαρόνια το αγαπημένο σου φαγητό και όσο πιο πολύ επιμένεις τόσο πιο πολύ ενισχύεις αυτή μου την πεποίθηση...
- ...
- Α τώρα δε λες τιποτα, ε; Ειδες που είχα δίκιο, λοιπόν;
- ...
Ναι...
Ναι, βέβαια..... Είχες δίκιο.
And I know you do.
You play to lose me
You have bet all your belongings
Into your very own
Self fulfilling prophecy in which
The validity of my emotion is irrelevant
Meanwhile your only true accomplishment
Is letting a woman that adores you
Sleep alone for one more night.
And if you add her nights spent without you, altogether
All that will be left is
life unlived
Due to a solid conviction
That it is impossible to be loved with such passion, purity and power
It surely cannot be
So damned if I don't
And damned if I do
It will never hit home for you
It can only be fiction.
Yes, it can happen in books and movies and songs
But these things can never happen in real life.
Right?
Even if your name escapes my lips in my truest moment
Even if I give my all until the very last minute
Even if my soul departs this earth
The only thing you will have to say is :
"I told you so."
So...damned if I don't
And damned if I do
You are mocking me
Because you have decided
There is no place for someone like me
In your life
And you are right...
Because you are the only one who can create their own reality.
And if you believe it is so, your brain will work hard to prove you right...
I want nothing to do with this...
I do not understand such ways
I said I love you
And that is exactly what I meant.
Well...
It all went to waste, didn't it...
but, hey, at least I tried.........
You mock me
Because you cannot see
I understand...
I guess I....
I forgive you for not knowing any better.
