Literal Poetry

Μεγαλώνω και μελαγχολώ χωρίς εσένα

Μελαγχολώ

Γιατί ήθελα εσένα

Μόνο εσένα 

Κι έτσι μπορώ μόνο να μελαγχολώ πια

Έμεινα εδώ 

Να μεγαλώνω και να μελαγχολώ 

Δακρύζω πολλές φορές χωρίς λόγο 

Ψέμματα 

Έχω λόγο... 

Δακρύζω που δεν έγινες ποτέ αληθινή αγκαλιά 

Ποτέ δεν ένιωσες όπως εγώ 

Γι αυτό και απορείς μαζί μου

Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις 

Δακρύζω για την τρυφερότητά μου που μένει αξόδευτη και παγιδευμένη 

Στο δρόμο που διάλεξα 

Να μην υποκρίνομαι, να μην γυρίζω, να μην πασαλείβομαι για παρηγοριά σε άλλους που κι εκείνοι υποκρίνονται, γυρίζουν και πασαλείβονται... 

Δε θέλω να δημιουργήσω νέους δεσμούς με νέους ανθρώπους. 

Δε μου έλειψαν οι άνθρωποι... 

Μου λείπει που για λίγο σε ένιωθα δίπλα μου 

Μου λείπει που μου έδειχνες τον κόσμο όπως δεν μου τον έδειξε ποτέ κανείς 

Και μετά χάθηκες μέσα σε αυτόν 

Σα να μην υπήρξες ποτέ πραγματικά 

Σε αυτή τη ζωή η ενεργή μου τρυφερότητα πνίγεται 

Δέχεται το όχι σου εκ νέου κάθε δευτερόλεπτο σαν έκπληξη 

Γιατί ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να αγαπάς κάποιον έτσι 

Και να μοιάζει στα μάτια του τόσο πολύ αδιάφορο 

Κι έτσι μελαγχολώ... 

Που έκανα ένα τόσο μεγάλο λάθος... 

Τι φοβερό λάθος... 

Πήγα κι αγάπησα έναν άνθρωπο που δεν υπήρξε ποτέ για εμένα στην πραγματικότητα. 

Αισθάνομαι και κάπως κουρασμένη 

Δεν είδες, δεν άκουσες, δεν ένιωσες. 

Αυτό ήταν όλο. 

Κι αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής... 

Δε νομίζω ότι το έχεις νιώσει ποτέ κι ο ίδιος για να μπορέσεις να με καταλάβεις. 

Είσαι μιας άλλης αντίληψης, μάλλον... 

Αλλάζουμε και με τα χρόνια... 

Νομίζω ότι ίσως αναγκάστηκες να τα δεις όλα λίγο πιο ελαφριά κάποια στιγμή ...  Πιο τετράγωνα... 

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι σου έχει συμβεί ένας τέτοιος συνδυασμός πραγμάτων που σε πίεσαν τόσο πολύ ώστε τελικά σε έκαναν να κόβεις ότι δε λύνεται. 

Πιστεύω ότι αναγκάστηκες να γίνεις απόλυτος για να επιβιώσεις. 

Πιστεύω ότι παρουσιάζεσαι σα μαχαίρι 

Επειδή είσαι βούτυρο... 

Ναι, έχω το θράσος να πιστεύω ότι σε ξέρω, μα δεν ξέρω καθόλου εκείνο που έγινες αφού σε άφησα 

Έγινες κάτι άλλο 

Μοιάζεις αλλά δε μοιάζεις 

Ενώ σε βλέπω εκεί μέσα 

Μέσα σου, ακόμα 

Σε νιώθω εκεί 

Σε αναγνωρίζω

Κι όμως... Έχεις φύγει... Τουλάχιστον για εμένα... 

Ίσως να τα καταφέρω κι εγώ μια μέρα... 

Να φύγω... 

Ίσως κάποτε να φτάσω κιόλας... 

Ποιος ξέρει... 

Κανείς... 

Μου λείπεις... 

Ήσουν καλός... Ήσουν τόσο καλός μαζί μου... 

Κι εγώ δε σε αντικατέστησα ποτέ 

Πως θα μπορούσα...;;; 

Εσύ μάλλον, τα κατάφερες...

Σε θυμάμαι καμιά φορά να με κοιτάζεις και να μου μιλάς για τα πιο τρελά πράγματα είχα ακούσει... 

Αισθανόμουν σα γάτα και χασμουριόμουν νωχελικά στον καναπέ... 

Ίσως πίστευες ότι βαριέμαι 

Μα εγώ χαλάρωνα

Και το είχα τόση ανάγκη... 

Τι κρίμα να είμαι τόσο συγκεκριμένη στο τι λειτουργεί για εμένα και τι όχι 

Μα έτσι γεννήθηκα 

Κι έτσι θα πεθάνω.