Σε ονειρεύτηκα...
Μέναμε σε κάποιο ξενοδοχείο σε διπλανά δωμάτια.
Σε συναντάω τυχαία στο λόμπι.
Εγκεφαλικό.
Έρχεσαι και με χαιρετάς βιαστικά καθώς ανεβαίνεις.
Κρατάς ψώνια.
Σε ρωτάω αν θες βοήθεια.
Μου λες : "Α... Ναι. Θέλω. Θα ήθελα να με βοηθήσεις να κάνω πουρέ αυτά τα φρούτα γιατί θέλω να φτιάξω κοκτέιλς!"
Ανοίγεις τη σακούλα και βλέπω διάφορα τροπικά φρούτα.
Απαντάω καταφατικά.
Μου τα δίνεις κι ανεβαίνεις στο δωμάτιό σου.
Ανεβαίνω κι εγώ.
Χτυπάει το κινητό μου και είναι μια φίλη μου.
Το σηκώνω και της λέω : 'Ειναι εδώ..." και βάζω τα κλάματα. Μέσα σε λυγμούς προσπαθούσα να της εξηγήσω τι μου ζήτησες με τα φρούτα.
" Και θα το κάνεις; " με ρωτάει...
" Φυσικά. " της απαντάω και συνεχίζω να κλαίω γοερά κάνοντας αυτό που μου ζήτησες γνωρίζοντας ότι ουσιαστικά ετοίμαζα κάτι ίσως για εσένα και κάποια άλλη...
Η φιλη μου μου μιλούσε και προσπαθούσε να με ηρεμήσει μα δε γινόταν. Επαψα να την ακούω.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο του δωματίου...
Παγώνω...
"Δε θα το σηκώσεις;" ρωτάει η φίλη μου.
Πηγαίνω αργά ως εκεί. Το σηκώνω διστακτικά μα άργησα και είχε ήδη κλείσει αυτός που πήρε. Το κλεινω και πάω να φύγω μα... Ξαναχτυπάει! Το σηκώνω... Προσπαθώ να συνελθω λίγο να μην ακούγεται στη φωνή μου ότι έκλαιγα...
" Παρακαλώ; " λέω με όση ψυχραιμία μου απέμενε
"Εδώ Πινόκιο.", είπε η φωνή...
Εγώ σε σύγχυση... Ήμουν έτοιμη να πω "Άσε μας κι εσύ Άνθρωπε μου... Με τον πόνο μου παίζεις..." μα συνειδητοποιώ ότι την ξέρω αυτή τη φωνή καλά...
Οπότε αντί αυτού λεω: "Τι; "
" Εδώ Πινόκιο, λέω. Λοιπόν πριγκίπισσα, τι πρωινό θέλεις να σου έχω;"
Ήσουν εσύ!
"Πρωινό...;" σε ρωτάω.
"Ναι! Έχω όλα τα είδη τι μας περάσατε... "
Κι αρχίζεις να αραδιάζεις κάτι ακαταλαβίστικα (τύπου : Αγγλικό πρωινό, Παραμυθένιο πρωινό κτλ) ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι απευθύνεσαι σε εμένα...
Και με τη φωνή σου, ακούγοντας όντως τη δική σου φωνή, την αληθινή φωνή σου... ξύπνησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου