Literal Poetry

 I feel soft and tender inside and outside today

I feel peaceful 

I woke up feeling as if I had slept in flower petals all night

I wish I could show you 

I wish you could witness me, feel me

I wish I could lavish you with it

All I ever wanted was to share every beautiful thing in life with you 

I wish your heart wasn't deaf to me 

Blind to me 

So unbelievably numb to me 

I wish you would come here and allow me to drench you in a love so feminine and soft

Like a whisper 

I can't help but wonder 

Have you ever experienced what a woman who is in love like me feels like... 

Maybe you have... 

And yet... 

Not like this... 

Never like this. 

This is rare... 

It has endured the test of time and every other test there is. 

So, yeah... 

You've never had it... 

And by the looks of it you probably

Never will... 

*Because inside the ecstasy lies the unique, truthful song of my soul... 

Literal Poetry

 Σκοπός της ζωής είναι να πασχίζεις καθημερινά να γίνεσαι αυτό που προτιμάς.

Να πασχίζεις να γίνεσαι αυτό που εσύ διακρίνεις ότι χρειάζεται αυτός ο κόσμος. 

Να προσφέρεις αυτό που νιώθεις ότι λείπει. 

Ο, τι κι αν είναι αυτό. 

Με κόπο, αυτοθυσία, συνέπεια και αφοσίωση.

Σε πραγματικά χρόνια ζωής. 

Είμαστε όλοι κύτταρα ενός μεγαλύτερου οργανισμού... 

Ίσως η δική μου χρησιμότητα να είναι άλλη από τη δική σου... 

Για λίγο... 

Για όσο υπάρχουμε... 

Άνοιξε το μυαλό σου 

Στην πιθανότητα ύπαρξης ανθρώπων διαφορετικών από τα μοντέλα που έχεις συνηθίσει... 

Δεν είμαι τίποτα φοβερό... Είμαι μια συνηθισμένη γυναίκα 

Όμως... Όπως όλοι μας... 

Είμαι κι εγώ ξεχωριστή... 

Αν μ'αγαπούσες θα είχες απόλυτα κατανοήσει τον κόσμο μου... 

Έτσι μεταφράζεται η αγάπη, και το ξέρεις κι εσύ καλά αυτό... 

Δεν πρέπει να σου κρατάω κακία... 

Είσαι απλώς μακριά μου...

Δεν πρέπει να σου θυμώνω που δεν με καταλαβαίνεις ενώ εγώ προσπαθώ... 

Με πειράζει πολύ που ΕΣΥ ειδικά δεν με καταλαβαίνεις 

Με κάνει πύραυλο... 

Αλλά είναι αυτό που είναι μάλλον και πρέπει να το αποδεχτώ ως έχει. 

Δεν υπάρχει άλλωστε τρόπος να παλέψω για το αντίθετο, κι ούτε θέλω να παλεύω για να αγαπηθώ. 

Εφόσον δεν μ'αγαπάς αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις 

Και θα έπρεπε να το περιμένω... 

Η καρδιά σου απομακρύνθηκε

Είμαστε εντελώς αλλού συχνωτικά...

Σε ήθελα κοντά 

Σε ήθελα δίπλα 

Σε ήθελα εδώ 

Τίμια 

Αλλά... 

Literal Poetry

I have come to the conclusion that 

 There is one very important reason why

You will never see me for who I am 

And that is, because if you did 

You would then have to aknowledge how badly you treated me, for no reason at all. 

And I don't think you are ready for that realization any time soon... 

That's OK. 

I don't expect anything from you anymore, anyway. 

What's been done is done. 

And nothing could ever change that. 

It's written all over my body and life. 

You let it actively go on for way too long. 

It can never be changed or reversed, now. 

It is solid facts. 

I love you but I don't think I could ever trust you with anything important again... 

I don't see how I ever could... 

Literal Poetry

 The plot thickens... 

Κάτι που δεν είχα σκεφτεί... 

Κάποιοι φίλοι μου

 - χωρίς να ξέρουν ο ένας για τον άλλον-

Πίστεψαν διαβάζοντας τα κείμενά του

Ότι περιγράφουν εκείνον 

Και άρα τα γράφει 

Για τον εαυτό του 

Σαν μια μορφή ενδοσκόπησης 

...

Τέλεια. 

Χρειάζομαι αλκοόλ. 

Σύμπαντα μακριά... 

Δεν ξέρω τι λέει ο καθένας 

Ούτε τι λέω εγώ 

Η εσύ 

Ξέρω μονάχα ότι σου χάρισα αληθινά την καρδιά μου. 

Όλα τα υπόλοιπα μου είναι άγνωστα και αδιάφορα πια. 

Τα πράγματα ήταν πάντοτε πολύ απλά. 

Μα εμείς σταθήκαμε μικροί μπροστά τους και ανέτοιμοι. 

Τι κρίμα... 

Literal Poetry

 Μου αξίζει να κοιμάμαι ήρεμη τη νύχτα

Και να ξυπνάω ήρεμη και αισιόδοξη στη ζωή μου 

Χωρίς να χρειάζεται να μαζεύω δάκρυα από κάθε γωνιά του σπιτιού μου 

Δεν το επιτρέπω πια στον εαυτό μου. 

Ως εδώ. 

Φτάνει. 

Literal Poetry

 Αφού δε νοιάζεσαι αρκετά ώστε να είσαι εδώ...

Αφού δε θέλεις να βρεις τίποτα σωστό επάνω μου 

Άφησέ με να ζήσω όπως ξέρω, αντέχω και μπορώ μέσα στον κόσμο...

Τι σημασία έχει πια, σε τι αλλάζει η δική σου η ζωή 

Επέλεξες 

Αν αύριο δεν υπάρχω πια, εσύ θα συνεχίσεις σα να μην έγινε τίποτα 

Ή ακόμα χειρότερα, ίσως γράψεις κι ένα κείμενο που θα λέει ότι προφανώς πήρα αυτό που μου άξιζε επειδή ήμουν τόσο εγωίστρια 

Τόσο σκληρός 

Τόσο αμετακίνητος 

Τόσο αποσυνδεδεμένος... 

Γιατί... γιατί... 

Με βλέπεις μέσα από τα δικά σου φίλτρα πια

Επέλεξες 

Κάθε επιλογή μας 

Αλλάζει τα πάντα... 

Literal Poetry

 Ίσως και να έχεις δίκιο...

Ήταν σκληρή για εμένα η ζωή από πολύ νωρίς κι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα

Και συνεχίζω να το κάνω 

Αναγνώρισα και παραδέχτηκα εξ'αρχής και πολύ ανοιχτά τα λάθη μου

Σου ζήτησα συγνώμη 

Και θα το κάνω ξανά και ξανά αν χρειαστεί, όποτε κι αν χρειαστεί 

Γιατί έχω καταλάβει 

Ήμουν πολύ φοβισμένη και μου πήρε πάρα πολύ καιρό να χαλαρώσω στη ζωή 

Ήταν δύσκολα τα πράγματα κι εγώ ήμουν ολομόναχη απέναντι σε καταστάσεις που δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω 

Ήμουν πολύ ευάλωτη 

Όταν σε βρήκα ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη για πρώτη φορά 

Ένιωσα ότι με βλέπεις 

Άλλαξες τη ζωή μου 

Τα άλλαξες όλα. 

Με συγχωρείς... 

Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. 

Ίσως να κάνω χαζομάρες μα... 

Σ'αγαπώ, αληθινά 

Κι αν ευχόμουν ένα πράγμα θα ήταν να σε έχω στη ζωή μου να μου δείξεις 

Δείξε μου 

Δε θέλω να διαφωνώ ή να παλεύω να αποδείξω τίποτα 

Δε με ενδιαφέρει καθόλου 

Απλώς προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι για τον εαυτό μου 

Θρήνησα τόσο πολύ που τα έχασα όλα 

Άνοιξα τα χέρια μου και παραδόθηκα στην ανυπαρξία 

Αποποιήθηκα τα πάντα 

Και προσπαθώ για πρώτη φορά, τώρα 

Δειλά δειλά από την αρχή 

Να φτιάξω κάτι δικό μου 

Κάτι 

Χτίζω τα πάντα από την αρχή 

Προσπαθώ να φέρω πίσω τα χρώματα 

Θα κάνω σίγουρα λάθη 

Είμαι μια γυναίκα που ζει μόνη στον κόσμο από παιδί 

Κι αυτό είναι φοβερό μα είναι λιγότερο φοβερό από το να προδώσω ξανά την καρδιά μου 

Δε σε ξεχνάω ποτέ 

Ήθελα να με αγκαλιάσεις και να είσαι στη ζωή μου ως το τέλος 

Και να μαθαίνω για πρώτη φορά χωρίς δάκρυα 

Απαλά 

Μέσα από αγάπη 

Όπως ένα παιδί που δεν ξέρει τίποτα για τίποτα

Ήθελα να είμαστε και οι δύο απαλλαγμένοι από τις άμυνες που μας έφτασαν ως εδώ 

Ήθελα να σε έχω στη ζωή μου 

Όπως θέλεις εσύ 

Με τα λάθη σου και τα σωστά σου 

Ήθελα να μην κρίνουμε ο ένας τον άλλον 

Ήθελα να μιλάμε απαλά 

Όπως τότε 

Το είχα τόση ανάγκη 

Το έχω τόση ανάγκη 

Εσένα 

Δείξε μου... 

Θα σε ακολουθήσω....

Μόνο εσένα. 

Δε θα εγκαταλείψω ποτέ. 

Κι ας έχεις κι εσύ εγωισμό... 

Η ζωή είναι σκληρή για όλους κι εγω σε νιώθω

Γι αυτό είμαι ακόμα εδώ 

Γιατί ξέρω πόσο έχεις πιεστεί κι εσύ 

Το ξέρω 

Ξέρω τι σημαίνουν τα πράγματα 

Οι αντιδράσεις των ανθρώπων 

Καταλαβαίνω 

Σε έχω συγχωρέσει 

Δεν είχα άλλη επιλογή 

Σ'αγαπώ 

Δεν ξέρω πως ζεις πια, τι κάνεις, τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει 

Μα αν ήσουν στη ζωή μου θα έβλεπες ότι σε κοιτάζω με την ψυχή μου 

Και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία για εμένα 

Αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο που έχει σημασία 

Δεν το ένιωσες ποτέ; 

Για εμένα είναι η πρώτη και μοναδική φορά. 

Δε με νοιάζει η ταυτότητά μου όταν σε κοιτάζω. 

Ξεχνάω πως με λένε και τι κάνω. 

Ξεχνάω την ημερομηνία, το μέρος, τον κόσμο 

Κι αυτό είναι κάτι σπάνιο που μάλλον χάθηκε για πάντα. 

Σε έχασα καρδιά μου

Κι έτσι συγχώρεσέ με που προσπαθώ να αναδυθώ από τις στάχτες μου, ευάλωτη όσο ποτέ, ακόμα φοβισμένη 

Προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι σταθερό για εμένα τώρα που θα είμαι μόνη

Καταλαβαίνεις; 

Δεν αντέχεται μια ζωή σαν κύμα

Είναι σκληρός αυτός ο κόσμος 

Αφού δεν έχω εσένα που λατρεύω να με οδηγήσεις και να με προστατέψεις... 

Θα πρέπει να το κάνω μόνη μου όπως μπορώ 

Αυτοσχεδιάζω... 

Λυπάμαι που δεν συμφωνείς με την κοσμοθεωρία μου και με τις επιλογές μου ... 

Μα χάρη σε αυτές ξυπνάω το πρωί προς το παρόν 

Γιατί αυτές έχω. 

Και τίμια περπατώ τη ζωή όπως είμαι 

Μόνο τα δικά μου βήματα είναι εδώ, μαζί μου και με πονάνε όπως τα πονάω... 

Αυτά... Και τα τραγούδια που σου γράφω... 

(Αυτά που σου στέλνω και δεν ακούς καν 💔) 

 

Υπενθύμιση...

 Φοβόμαστε τα ρομπότ, λέει... Μήπως όμως έχουμε ξεχάσει εμείς οι ίδιοι πρώτα, από μόνοι μας, πως να είμαστε άνθρωποι;;; Μήπως περιφερόμαστε ως ρομπότ κάθε μέρα στις δουλειές μας; Στο σπίτι μας; Στη σχέση που δε χτίσαμε ποτέ με τον εαυτό μας; Μήπως ξεχνάμε ότι είμαστε περατοί; Μήπως το ότι είμαστε όλοι μας περατοί, αντί να μας βυθίσει σε μια επαναλαμβανόμενη δύνη δίχως βάθος, να γινόταν το εφαλτήριο για μια νέα στάση μας απέναντι στην ίδια μας τη ζωή και τους άλλους; Μήπως να είμαστε λίγο πιο παρόντες ψυχικά, ό,τι κι αν κάνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε;

Ύπνος βαθύς... 

Δυστυχώς. 

Υπνοβάτες παντού. Μηχανές. 

Μήπως να κάναμε αυτή τη σύντομη διαδρομή πιο όμορφη; 

Να επιστρέφαμε στο σώμα μας; Να βάζαμε ψυχή στη δουλειά μας; Στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους; Με τον εαυτό μας; Με τη φύση; 

Μήπως τα περιπολικά οφείλουν να γίνονται και ταξί κατά περίπτωση; 

Εκτός αν μας αρέσει ο κόσμος όπως είναι... Εκεί που πηγαίνει... 

Όλοι θα φύγουμε μια μέρα... Τότε θα έχουμε αρκετό χρόνο να δραπετευσουμε από τις ζωές μας... 

Μήπως μέχρι τότε να τις ζούσαμε πρώτα-ως εμείς, αληθινά ;;;; 

Μήπως τίποτε άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό; 

Μήπως;;;;