Literal Poetry

 Ψάξε πίσω από τα λόγια μου

Και θα με βρεις εκεί

Κάθε φορά 

Αυτό που λέω το εννοώ πάντα

Δεν είναι αέρας και φωνή

Το έχω κλάψει 

Το έχω ιδρώσει 

Το έχω γεννήσει 

Και σε κάθε περίπτωση 

Το εννοώ. 

Something Meaningful...

 Sorry mate,

It's just not who I am. 

I navigate my whole life through my emotions 

And I will never silence or betray them, ever again 

Because I have tried to in the past and I did not like what I became because of it.

My emotions are as vital as my very heart, hands, neck, eyes and toes...

They are a very vital part of who I am

As long as I am

They will be, too. 

We go together. 

Ps.

Something True...

📸Source

Dear men, 

At least try to give her some closure... It's the respectful thing to do. Be respectful. Be careful with other people's hearts.

She may not be your daughter, but she's somebody else's daughter, sister.... She had dreams, too... She has a heart... 

Did you know... 

Our ideology gets tested the most by how we treat those we don't give a rip about... Those who do not serve us in any way. 

That is when who we truly are comes out to play, you see. Our true self is right there in the middle of our "I couldn't care less." Because even if we treat those we do love today respectfully, at some point the sentiment may - and will - vary and for a split second - that is all it takes sometimes - we will become that cold person again... 

If the love in your heart is not radical and all inclusive you will keep hurting the ones you do love, too.... Along with yourself. 

And the cycle continues... 

Tenderness can do wonders the arctic cold could never even dream of... 

Ps. All she did was... to love you... 

Dream Journal

 Τον ονειρεύτηκα

Τραγουδούσα κάπου μετά από καιρό 

Είχα φοβερό άγχος

Ξεκίνησε το πρώτο τραγούδι 

Κοιτάζω κάτω και τον βλέπω 

Αισθάνθηκα κάτι που δεν περιγράφεται με λέξεις. 

Γύρισε την πλάτη του στη σκηνή 

Δεν έβλεπα το πρόσωπό του 

Μα ήξερα ότι ακούει 

Και ήταν εκεί 

Οπότε, αποφάσισα να αυτοσχεδιάσω και άλλαξα όλους τους στίχους σα να του μιλάω 

Ξέχασα τον κόσμο και χρησιμοποίησα τη μουσική για να του μιλήσω 

Είχε γυρισμένη την πλάτη του μα ήξερα ότι με ακούει 

Το ένιωθα από τον τρόπο που στεκόταν 

Τελείωσε το τραγούδι 

Εκείνος στεκόταν μέσα στον κόσμο ακόμα 

Ξύπνησα. 

Literal Poetry

Never have I ever :

Spoke or wrote a single word devoid of meaning to you. 

Ever.

Just wanted to clarify that.- 

Today's poem...

 Ἡ πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της

οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους

κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα

συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα

ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε

ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν

γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος

μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες

κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο

κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος

τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα

τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της

Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα, 1945-1971, Κέδρος

📸Source 

Back to the Basics - Ρίλκε: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον»

Ρίλκε: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον»

Για τον έρωτα: Να πάρουν τον έρωτα στα σοβαρά, να τον αντέξουν, και να τον μάθουν, όπως μαθαίνουμε ένα επάγγελμα - αυτό πρέπει να κάνουν οι νέοι.

Οι άνθρωποι έχουν παρεξηγήσει, όπως τόσα άλλα πράγματα, τη θέση του έρωτα στη ζωή. Έκαναν τον έρωτα παιχνίδι και διασκέδαση, πιστεύοντας ότι τα παιχνίδια και οι διασκεδάσεις προσφέρουν μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τη δουλειά. Τίποτε όμως δεν μας δίνει μεγαλύτερη χαρά και ευτυχία από τη δουλειά. Και ο έρωτας, ακριβώς επειδή είναι η πιο ακραία μορφή χαράς και ευτυχίας, δεν μπορεί παρά να αποτελεί δουλειά.

Όποιος αγαπά λοιπόν πρέπει να προσπαθεί να φέρεται σαν να ’χει να φέρει εις πέρας ένα πολύ σπουδαίο καθήκον: πρέπει να περνά πολλή ώρα μοναχός, να εμβαθύνει στον εαυτό του, να συγκεντρώνεται και να συγκρατείται – πρέπει να δουλεύει: πρέπει να γίνει κάποιος!

Για τη μοναξιά: Οι πιο μοναχικοί είναι αυτοί που συμβάλλουν περισσότερο σε ό,τι κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους. Έλεγα προηγουμένως πως απ’ την πλατιά μελωδία της ζωής κάποιοι ακούνε περισσότερα, κάποιοι λιγότερα, αναλόγως τους αντιστοιχεί και μια μικρή ή ελάχιστη υποχρέωση στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής ορχήστρας.

Εκείνος που θα άκουγε όλη τη μελωδία θα ήταν ο πιο μοναχικός και ταυτοχρόνως ο πιο κοινός απ’ όλους. Διότι θα άκουγε αυτό που δεν ακούει κανείς, κι αυτό θα συνέβαινε απλώς και μόνον επειδή συλλαμβάνει στην εντέλειά του ό,τι οι υπόλοιποι αφουγκράζονται σαν κάτι σκοτεινό και αποσπασματικό.

Δεν έχω τίποτε να προσθέσω πέρα από τούτο δω, που ισχύει σε κάθε περίπτωση: ίσως τη συμβουλή να παίρνετε τη μοναξιά στα σοβαρά και, όποτε έρχεται, να την αντιλαμβάνεστε ως κάτι καλό. Η αδυναμία των άλλων να την απαλύνουν δεν οφείλεται στο ότι είναι αμέτοχοι και κλειστοί αλλά, πολύ περισσότερο στο ότι: είμαστε πράγματι απέραντα μόνοι όλοι μας, και με εξαίρεση κάποιες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, απλησίαστοι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Για την αγάπη: Η εμπειρία με δίδαξε ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον. Μιλάμε για δουλειά, για μεροκάματο, αληθινό μεροκάματο, κι ένας θεός μόνο ξέρει ότι δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψει. Δεν υπάρχει ωστόσο τίποτε πιο επιπόλαιο απ’ τις προθέσεις. Εξαντλούμαστε εκφράζοντας και ξαναεκφράζοντάς τες και δεν απομένει τίποτε για την εφαρμογή τους.

Για τη φιλία: Το να έχει κανείς έναν κοντινό του άνθρωπο, που να συνδυάζει αντίθετες απόψεις με μια βαθιά, σταθερή φιλία, μπορεί να ευνοήσει θαυμαστά την εξέλιξή του. Διότι όσο είμαστε (όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές απέναντι στους γονείς και σε άλλους, μεγαλύτερους στην ηλικία ανθρώπους) υποχρεωμένοι να θεωρούμε το Άλλο οπωσδήποτε λάθος, κακό, εχθρικό αντί απλώς «Άλλο», δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε μια χαλαρή και δίκαιη σχέση με τον κόσμο, όπου βεβαίως πρέπει να υπάρχει χώρος για το καθετί, για τη θέση και την αντίθεση, για εμένα και γι’ αυτόν που είναι εντελώς διαφορετικός από μένα.

Μόνο δε υπό την προϋπόθεση και την αποδοχή ενός τέτοιου κόσμου, που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα, μπορεί κανείς να διαμορφώσει και τον δικό του εσωτερικό κόσμο, με τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις του, ανοιχτό και ευρύχωρο και ευάερο.

Για την ασθένεια: Δεν φοβάμαι την αρρώστια γιατί δεν θέλω να γαντζωθώ πάνω της, θέλω μόνο να την περάσω, να την αντέξω. Μου φαίνεται πως δεν πρόκειται παρά για μια θλιβερή ανάγκη της φύσης να βρει μιαν άκρη μέσ’ από όλες αυτές τις περιπλοκές, για να επιστρέψει τελικά στην ακεραιότητα και στην υγεία: για να τα καταφέρει. Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ευάλωτο από την αρρώστια, αρκεί να μην την παρεξηγούμε και να μην την καλομαθαίνουμε κοντά μας.

Για την απώλεια και τον θάνατο: «Αδιαμφισβήτητα υπάρχει ο θάνατος μέσ’ στη ζωή και με εκπλήσσει που όλοι κάνουν πως το αγνοούν: ο θάνατος υπάρχει, τη δε αμείλικτη παρουσία του τη νιώθουμε κάθε φορά που επιβιώνουμε από μια μεταβολή, αφού πρέπει να μάθουμε να πεθαίνουμε αργά.

Πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε: εδώ έγκειται η ζωή ολόκληρη. Να προετοιμάσουμε εκ του μακρόθεν το αριστούργημα ενός περήφανου και ανώδυνου θανάτου, ενός θανάτου όπου τίποτε δεν θα έχει αφεθεί στην τύχη, ενός θανάτου καλοδουλεμένου, ευτυχισμένου, ενθουσιώδους, που μόνο οι άγιοι ήξεραν πώς να τον επιτύχουν, ενός θανάτου που ωρίμαζε για πολύ καιρό και τώρα σβήνει ο ίδιος το φρικτό όνομά του, αφού δεν αποτελεί παρά μια χειρονομία αποκατάστασης των αναγνωρισμένων και διασωθέντων νόμων μιας ζωής, βαθιά ολοκληρωμένης μέσα στο σύμπαν της ανωνυμίας.

Για την τέχνη: Ένα έργο τέχνης είναι εξισορρόπηση, ισορροπία, καθησύχαση. Δεν μπορεί να τα βλέπει όλα μαύρα ούτε ρόδινα, διότι ουσία του είναι η δικαιοσύνη. Η τέχνη παρουσιάζεται ως άποψη ζωής, όπου περίπου η θρησκεία, η επιστήμη και ο σοσιαλισμός. Το μόνο που τη διακρίνει από τις άλλες βιοτικές αντιλήψεις είναι ότι δεν είναι γέννημα του καιρού της και εμφανίζεται, κατά κάποιον τρόπο, ως η κοσμοθεωρία του ύστατου στόχου.

Για τη νιότη: Ποτέ να μη φτάνεις ως την έβδομη μέρα. Ποτέ να μη θεωρείς πως όλα είναι εντάξει. Η νιότη είναι το ανικανοποίητο. Ο Θεός πρέπει να ήταν ήδη πολύ γέρος όταν ξεκίνησε να δημιουργεί. Ειδάλλως δεν θα είχε σταματήσει το βράδυ της έκτης μέρας.

Για τη ζωή: Η ζωή έχει ουσιαστικά φτιαχτεί για να μας εκπλήσσει (όταν βεβαίως δεν μας κατακλύζει με φρίκη). Περνάμε μες απ’ όλα, όπως η κλωστή μέσα στην ύφανση: δίνουμε σχήμα και μορφή σε εικόνες που εμείς οι ίδιοι τις αγνοούμε. Ό,τι πιο αληθινό το αποκομίζουμε βλέποντας.

Πλούσιοι όμως δεν γινόμαστε όταν κάτι μένει και μαραίνεται μες στα χέρια μας αλλά όταν όλα ρέουν από μέσα τους ενώ τα αδράχνουν, έτσι όπως περνούν τα στρατεύματα μες απ'τη γιορτινή πύλη κι επιστρέφουν στην πατρίδα. Να μην είναι φέρετρο τα χέρια μας: κρεβάτι να'ναι μόνο, όπου τα πράγματα θα λαγοκοιμούνται και θα ονειρεύονται, και μες απ' τα βάθη των ονείρων τους θα μιλούν τα πιο ακριβά τους μυστικά.

Άπαξ και φύγουν όμως απ' τα χέρια μας, τα πράγματα θα πρέπει να συνεχίσουν την περιπλάνησή τους γερά και δυνατά, και τίποτε δικό τους να μην κρατούμε εκτός από το θαρραλέο τραγούδι για τη μέρα που ξεκινά, καθώς αιωρείται και λαμπυρίζει πίσω από τον απόηχο των βημάτων τους. Διότι ιδιοκτησία σημαίνει φτώχεια και φόβος. Κατέχει κανείς δίχως έγνοιες μόνον ό,τι κατείχε άλλοτε και τ' άφησε να φύγει.

 

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Η Σοφία του Ρίλκε, εκδ. Πατάκη.

Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875-29 Δεκεμβρίου 1926) ήταν λυρικός ποιητής και πεζογράφος του 20ού αιώνα. Οι εικόνες του εστιάζονται στη δυσκολία της κοινωνίας σε μια εποχή δυσπιστίας, μοναξιάς και βαθιάς ανησυχίας - θέματα που τον τοποθετούν ως ποιητή μεταξύ της παραδοσιακής και νεότερης ποίησης. Τα δύο διασημότερα έργα του είναι τα Σονέτα στον Ορφέα και οι Ελεγείες του Ντουίνο. Έγραψε επίσης περισσότερα από 400 ποιήματα στα γαλλικά, που τα αφιέρωσε στην πατρίδα επιλογής του, το καντόνι Βαλέ (Valais) στην Ελβετία.

Πηγή: www.doctv.gr

Πηγή :

THECLOWN 

Music 4 The Soul - The Dreamers, Their Dreams And The Music - 26/03/2023

 Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠

Εσείς, εγώ, το όνειρο και η μουσική! Αυτή την Κυριακή, άλλαξε η ώρα και βρεθήκαμε να περιπλανιόμαστε στα 90΄s .

Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας και με τον ήχο που έχει το "Μου Λείπεις"...

Ακούστε εδώ:

Βρείτε μας:

Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow

Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/

tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show

Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music

Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:

1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:

https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)

2. Μέσω του http://heartfm.net/

3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο:  http://s22.myradiostream.com:15672/listen.mp3

Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!

=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou

Music 4 The Soul - The Dreamers, Their Dreams And The Music - 19/03/2023

 Για εσάς που χάσατε την εκπομπή της Κυριακής 19/03/2023... 🌠

Εσείς, εγώ, το όνειρο και η μουσική!

Αυτή την Κυριακή ντύσαμε την αϋπνία μας με τραγούδια και αφιερώσεις! (Στην πραγματικότητα, κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα καταφέραμε!)

Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας και με τον ήχο που έχει το "Μου Λείπεις"...

Ακούστε εδώ:

Βρείτε μας:

Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow

Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/

tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show

Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music

Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:

1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:

https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)

2. Μέσω του http://heartfm.net/

3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο:  http://s22.myradiostream.com:15672/listen.mp3

Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!

=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou

Dream Journal

 Τον ονειρεύτηκα...

Κοιταζόμασταν και ξαφνικά μου είπε : "Έλα 'δω", ανοίγοντας τα χέρια του...

Χάθηκα στην αγκαλιά του 

Με κρατούσε σφιχτά, με κοίταζε σα να με νοιάζεται 

Μου λείπει 

Μα δεν θα τον ψάξω ποτέ ξανά 

Θα τον αγαπάω μέσα μου μόνο 

Σιωπηλά 

Θα το ξέρω μόνο εγώ... 

Literal Poetry

 Σκέφτομαι σήμερα την κοσμική δικαιοσύνη

Πως τα μάτια των ανθρώπων μαλακώνουν όταν κοιτάζονται μετά από χρόνια

Και γίνεται κατανοητό πέρα από κάθε αμφιβολία 

Εκείνο το από κοινού συμφιλιωτικό αίσθημα, δίχως καθόλου λόγια 

Όταν πλέον οι μικρότητες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία

Και όλα είναι καθαρά 

Το έχω δει να συμβαίνει μπροστά μου στους ανθρώπους τόσες φορές 

Κι έτσι κατέληξα να πιστεύω ακλόνητα

Πως ίσως κάποια κοσμική δικαιοσύνη

Κάποτε 

Να αναλογεί και σε εμένα 

Ίσως κάποτε, όταν πια θα είναι πολύ αργά 

Να μαλακώνουν τα βλέμματα 

Ίσως κι αυτό να είναι κάτι από το τίποτα 

Ίσως τελικά, έτσι που έχουν γίνει σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις, να είναι πιο σημαντικό κι από τις σχέσεις τις ίδιες 

Αλλά τι να πεις, έτσι περνούν τη ζωή τους τα αγάλματα

Είναι κι αυτό ζωή; 

Δεν ξέρω, δεν περιμένω πια τίποτα απ'τους ανθρώπους 

Είτε έτσι, είτε αλλιώς 

Η ζωή συνεχίζεται 

Μια Ψυχοθεραπεύτρια μου είχε πει κάποτε : 

"Όταν ήσουν μικρή, κι έπαιζες με τη μπιμπιμπό... Θυμάσαι; Τη χτένιζες, την έντυνες... Περίμενες ποτέ κάτι άλλο από τη μπιμπιμπό σου; Έτσι ακριβώς είναι και μερικοί άνθρωποι. Μερικοί άνθρωποι είναι η μπιμπιμπό."

Αυτή της η κουβέντα τότε, μου είχε φανεί εξαιρετικά αποκαλυπτική σε πολλαπλά επίπεδα... 

Κι έπειτα, σκέφτομαι ότι στο τέλος της ημέρας, ίσως να έχω ξεχάσει πως η τωρινή ζωή που καλούμαι να ζήσω χτίστηκε από πολλούς και πολύ πιο επίπονους αποχαιρετισμούς... Από πολλά και πολύ πιο επίπονα μαθήματα... Πολύ πιο ουσιαστικά...

Απλά ίσως να ήλπιζα, κάπου βαθιά μέσα μου, αυτή τη φορά, να μην είχα απέναντί μου ακόμα μια μπιμπιμπό... 

Ίσως να ήλπιζα πως κάποτε οι αποχαιρετισμοί θα τελειωναν...

Ίσως να ήλπιζα πως θα τελείωναν αυτή τη φορά.

Όμως όχι. 

Απλώς μεγάλωσε κι άλλο η συλλογή των μπιμπιμπό μου, μάλλον. 

Μιας ακόμα σιωπηλής κοσμικής δικαιοσύνης που ίσως να έρθει κάποτε, όταν θα είναι πια πολύ αργά 

Ή που ίσως να μην έρθει και ποτέ. 

Ζήτω οι Μπιμπιμπό!

Literal Poetry

 Η ζωή συνεχώς συμβαίνει

Ξεχύνεται κάπως άναρχα, από παντού

Ολάνθιστοι οι τάφοι

Οργασμός ιστοριών στοιβαγμένων 

Ανθρώπων που κάποτε τα κατάφερναν να ζήσουν 

Εμείς άραγε τα καταφέρνουμε; 

Και κάπου κάπου 

Βλέπεις μια γραμμή κομμένη 

Επάνω στις πλάκες, αγριόχορτα ξεπροβάλλουν μέσα από κάποια ονόματα

Μια κίτρινη καμπανούλα φύτρωσε μέσα από ένα σίγμα τελικό και χορεύει άχρονα

Σφυρίζει ο αέρας περνώντας πάνω από τις σκληρές, λευκές επιφάνειες 

Μερικά καντήλια, δεν έμεινε κανένας για να τα ανάψει πια 

Κανένας για να φέρει λουλούδια 

Κόπηκε η γραμμή

Ξεθωριασμένες οι φωτογραφίες 

Λήθη 

Τρεις γάτες λιάζονται στο παγκάκι, εντελώς παραδομένες στον απόλυτο εραστή ήλιο 

Καθώς σηκώνεται η χωματένια σκόνη 

Μια καμπάνα χτυπάει πένθιμα στον κήπο της σιωπής 

Αντιλαλούν οι αναμνήσεις 

Ένας παππάς βγαίνει από το εκκλησάκι και στέκεται κάτω από τη σκιά μιας μουριάς, σιωπηλός 

Ένας άντρας που δε μιλάει λέξη ελληνικά, γονατίζει μπροστά από το μάρμαρο ενός διπλανού μνημείου και διορθώνει με προσοχή ένα σπάσιμο 

Ήθελα να του φωνάξω ευχαριστώ 

Μα δεν ξέρω αν θα το ένιωθε 

Φοβόμουν πως ο ίδιος έχει χάσει τη συγκίνηση αυτού που κάνει 

Φοβάμαι πως όλοι μας την έχουμε χάσει 

Φοβάμαι πως απλώς περιφερόμαστε μηχανικά σε όλα 

Φοβάμαι πως δε ζούμε στ'αλήθεια 

Πως δεν συναισθανόμαστε 

Πως γίνεται να συνεχίζεται η ζωή μέσα σε τέτοια σκληρότητα 

Δεν έφταιγε ποτέ ο Θεός 

Πάντοτε εμείς φταίγαμε

Που αφήσαμε να πέσει στη χαραμάδα μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας όλη μας ή τρυφερότητα 

Θαυμάζω τη φύση που θα υποδεχτεί ολάνθιστη ακόμα μια Άνοιξη, κόντρα σε κάθε προγνωστικό 

Πόσο πολύ θα ήθελα να της μοιάζουμε 

Για όσο υπάρχουμε 

Unpopular Opinion : Κριτική, παράλληλα σύμπαντα, μετενσάρκωση, χρόνος

 Καταλαβαίνω πόσο βαθιά έχεις γιατρέψει τον εαυτό σου από το βάθος της κριτικής που κάνεις στους άλλους...

Όσο πιο πολύ τους κρίνεις για αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν, ή για τον τρόπο που επιλέγουν, τόσο πιο πολύ δρόμο έχεις! Έτσι κι αλλιώς η γη είναι σχολείο! Όλοι έχουμε δρόμο στην εξέλιξη της κατανόησής μας σε κάποιο επίπεδο! 

Ευτυχώς, ο καθένας από εμάς έχει το αναφαίρετο δικαίωμα, να ανακαλύψει όλες αυτές τις λεπτές πτυχώσεις της ζωής, στους δικούς του χρόνους... 

Θα βοηθούσε όμως πολύ, αν κάθε φορά που σκέφτόμασταν κάτι επικριτικό για κάποιον άλλο, εστιάζαμε στο λόγο που το σκέφτήκαμε- σε σχέση με το τι μας κάνει εμάς να νιώθουμε - και όχι στον άλλον. 

Η κριτική, είναι αναμφίβολα παιχνίδι δύναμης και υπεροχής... 

Αγκάλιασε το μικρό παιδί μέσα σου που φοβάται ότι δεν είναι ακόμα αρκετό και ψιθυρισέ του ότι η απόδειξη πως είναι αρκετό είναι πως κάθε άνθρωπος ενσαρκώνεται εξίσου επάξια στον δύσκολο αυτό κόσμο και πως είμαστε όλοι φτιαγμένοι επίτηδες ίσοι μα εντελώς διαφορετικοί όπως τα λουλούδια.

Πιστεύεις ότι ένα χρυσάνθεμο θα μπορούσε - αν είχε αυτή τη δυνατότητα- να κρίνει τα χορταράκια γύρω του;

Κάθε τι είναι ιερό κι έχει μια δική του αξία,της οποίας δεν είναι υποχρεωτικό πάντοτε να είμαστε εμείς οι αποδέκτες! Αν δε βλέπεις την αξία σε κάτι, απλώς δε σε αφορά αυτή τη στιγμή! Προχώρα παρακάτω! Δεν είναι πολύ απελευθερωτικό αυτό; Αυτή η ουσιαστική ευγένεια, από καθαρή πρόθεση, είναι το μαγικό άγγιγμα της ύπαρξης! Κι αν κανείς επιτρέψει σε αυτή τη γενικότερη αξία να γίνει η βάση των σκέψεών του κάθε φορά που το γνώριμο τοπίο μέσα του δοκιμάζεται από κάτι διαφορετικό ή καινούριο, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό : ο κόσμος γύρω μας γίνεται ξαφνικά πιο φιλικός,οι διαφορές δεν είναι απειλές, το παιδί μέσα μας εκφράζεται ελεύθερα χωρίς το φόβο της δηλητηριώδους αυτοκριτικής μας που πρώτα από όλα ζημιώνει εμάς και τέλος αποκαλύπτεται το επόμενο επίπεδο μιας πιο ανθρώπινης και φυσιολογικής ομορφιάς που απλώνεται σα ζεστή κουβέρτα στο κρύο του κόσμου. 

Αυτές οι διεργασίες μας φέρνουν πιο κοντά στην πραγματική μας καλοσύνη, στην εμπιστοσύνη μας στη ζωή που μας δόθηκε και αφαιρούν κάποιες από τις τραυματικές γωνίες  μας... 

Αποδέχομαι ότι είμαι μέρος ενός κόσμου στον οποίο το μοναδικό συνεχές είναι η αλλαγή και τα χιλιάδες διαφορετικά ερεθίσματα που συνυπάρχουν μαζί μου. 

Δε λέω ότι είναι απαραίτητο να μας αρέσουν όλα ή να συμφωνούμε με όλα, αλλά το ότι διαφωνούμε με κάτι δε σημαίνει ότι αυτό δεν έχει τη δική του αξία σε κάποιο πλαίσιο που ίσως δεν αφορά εμάς.

Κατά τον ίδιο τρόπο, την ίδια στιγμή, κάθε φορά που συναντάμε οι ίδιοι την εξωτερική κριτική, καλό θα είναι να τη σκεφτόμαστε απλώς σα μια άποψη, και αν κάποιο μέρος της μας ενοχλεί, να σκύψουμε στοργικά πάνω από αυτή την όχληση, να την ακούσουμε ανοιχτά και να της επιτρέψουμε να εκφραστεί γιατί ίσως μέσα σε αυτό το σφίξιμο που νιώθουμε, να κρύβεται κάτι που έχουμε παραβλέψει και χρήζει φροντίδας και απελευθέρωσης! 

Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη από μικροσυντονισμούς τεράστιας σημασίας! Ακριβώς επειδή η ζωή αλλάζει συνεχώς, καλούμαστε να εξελισσόμαστε μαζί της! Θα υπάρχει πάντοτε κάτι παραπάνω! Κάτι νέο! Κάτι που αναδύεται από το πουθενά! Η διαδικασία της αυτοεξέλιξης, δε σταματά ποτέ!!! 

Οι ποιότητες όμως είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά! 

Ζήσε, άκου, κοίτα μέσα και έξω με ασίγαστη τρυφερότητα και υπομονή! Τελειότητα δε θα υπάρξει ποτέ, είναι αδύνατη γιατί προϋποθέτει τέλος! Όσο συνεχίζεται η ζωή θα είναι υπέροχα και επιπονα ατελής! 

Σημασία έχει η ποιότητα της δικής μας πρόθεσης! Ο τρόπος! Η ηθική και ψυχική χροιά της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα μας! 

Κι αν θέλουμε να ανοίξουμε τη βεντάλια λίγο ακόμα, με μια σκέψη ακόμα πιο βαθιά... 

Υπάρχει η θεωρία ότι δεν υπάρχουν άλλοι και εμείς και πως όλα όσα μας συμβαίνουν και οι άνθρωποι που συναντάμε ανήκουν σε δύο κατηγορίες :

1. Εκείνοι που έρχονται για να μας φωτίσουν τα δικά μας σκιερά στοιχεία 

2. Εκείνοι που έρχονται για να φωτίσουμε τα δικά μας σκιερά στοιχεία 

Άρα πως εν κατακλείδι, βασικά, όλοι οι άνθρωποι και όλες οι καταστάσεις ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΕΜΕΙΣ, με την έννοια ότι υπάρχουν για να μας καθρεφτίζουν τα σημεία που χρήζουν της καταννοησής μας! 

Αυτή η σκέψη οδηγεί στην αμέσως επόμενη ότι ουσιαστικά δεν είμαστε τυχαίες μονάδες ατάκτως ερριμμένες αλλά ο ίδιος ωκεανός που χωρίστηκε σε σταγόνες. Άρα είμαστε ένα. Άρα κάθε ανθρώπινη κατάσταση είναι και δική μας. 

 

Αυτή η σκέψη, αν εξελιχθεί κι άλλο, θα μπορούσε μάλιστα να εξηγηθεί σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος, αν λάβουμε υπ'οψιν μας δύο ακόμα παράγοντες :

Α) Στη θεωρία της μετενσάρκωσης, το πνεύμα χωρίζεται σε κάποιες μεγαλύτερες ομάδες ψυχών, με διαφορετικά μαθήματα, όνειρα και επιδιώξεις και έπειτα οι ομάδες αυτές, ενσαρκώνονται ως ξεχωριστά όντα. Σύμφωνα μάλιστα με την ίδια θεωρία, κανείς περνάει μέσα από μια πλήρη εμπειρία στον κόσμο της ύλης αφού η πρώτη μας εμπειρία είναι ως - κι όμως! - ορρηκτά!!! Περνάμε δηλαδή ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΥΠΑΡΚΤΗ ΒΑΘΜΙΔΑ ενσάρκωσης! Υπηρξαμε δέντρα, βρύα, πέτρες, έντομα, ζώα και έπειτα, έχοντας αποκομίσει μια εμπειρία μαθημάτων σε όλες τις άλλες βαθμίδες, ερχόμαστε και ως άνθρωποι, μαζί με τα νέα μας προνόμια,μεταξύ των οποίων αυτά του λόγου και της ελεύθερης βούλησης! Οι άνθρωποι ενσαρκωνόμαστε εδώ ξανά και ξανά και συνεχίζουμε από το σημείο που είχαμε μείνει την προηγούμενη φορά, στην προηγούμενη ζωή μας ως άνθρωποι! Αυτό σημαίνει πως έχουμε περάσει από κάθε ανθρώπινη κατάσταση, όλοι μας! Στις πιο αρχικές μας ενσαρκώσει, μάλιστα, λόγω έλλειψης κατανόησης μπορεί να σκοτώσαμε και να μας σκότωσαν, μπορεί να ληστεψαμε, μπορεί να εξερευνησαμε τις πιο σκοτεινές πτυχές μας, πράγμα που συμβαίνει μέχρι και σήμερα με τους ανθρώπους που εκφράζονται μέσω της βίας και της ασχήμιας των πράξεών τους στον κόσμο. Το αντίθετο της ασχήμιας δεν είναι η ομορφιά, αλλά η κατανόηση! Σε κάθε ζωή, γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας! Όσο πιο κοντά στην τρυφερότητα βρίσκεται κανείς, τόσο πιο παλιά ψυχή είναι. Και στην πραγματικότητα, αλλάζει ακόμα και ο τρόπος που περπατά επάνω στη γη, που μιλά στους άλλους, που σκέφτεται για τα πράγματα, που αισθάνεται, που μιλάει.... 

Θυμάμαι ακόμα μια σκηνή στην ταινία "Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring" του 2004

Για εμένα ίσως αυτή να ήταν μάλιστα, μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές της ταινίας αυτής :

Ο παππούς - Δάσκαλος - και ο μικρός του εγγονός πηγαίνουν στο βουνό. Το μικρό αγόρι, βρίσκει ένα βατραχάκι και για να παίξει, δένει μια πέτρα στο πόδι του βατράχου.Το παιδί, βλέπει το βατραχάκι να δυσκολεύεται να κινηθεί! Του φαίνεται εξαιρετικά αστείο! Το δείχνει και γελάει! Την επόμενη μέρα, ο παππούς και ο εγγονός πηγαίνουν και πάλι στο βουνό. Ο παππούς πιάνει μια πέτρα και τη δένει στο πόδι του εγγονού του. 

Εκείνη τη στιγμή επήλθε μια αστραπιαία κατανόηση... 

Αυτό ακριβώς ζούμε στη γη! Όλοι μας! Όπως υπάρχουν τάξεις στο σχολείο, έτσι και στη ζωή. Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος, στην πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο κατανόηση ή η έλλειψη κατανόησης σε κάθε θέμα κάθε δεδομένη στιγμή 

Κι αυτό είναι εντάξει, γιατί έτσι ήταν πάντοτε, και πάντοτε έτσι θα συνεχίσει να είναι. 

Τέλος το πιο συγκλονιστικό από όλα :

Β) Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν. Αυτό που ονομάζουμε προηγούμενες ζωές, ή ακόμα και παράλληλα σύμπαντα συνυπάρχουν. Όλα συμβαίνουν τώρα. Απλά εμείς αντιλαμβανόμαστε μονάχα το κομμάτι στο οποίο έχουμε στρέψει τη συνείδησή μας. 

Άρα δε σκέφτεσαι μόνο αν είχες υπάρξει ως αυτό το βατραχάκι σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές σου αλλά και αν αυτό το βατραχάκι είσαι εσύ σε μια άλλη ζωή τώρα! 

Πως θα άλλαζε μια τέτοια κατανόηση την συμπεριφορά μας αλλά και την ποιότητα της εμπειρίας μας μέσα στον κόσμο; 

Αλλάζει ο κόσμος ή εμείς; 

Πόσο πιο κοντά θα βρισκόμασταν στην αίσθηση της ΑΓΑΠΗΣ που μας περιβάλλει κάθε λεπτό; 

Φυσικά ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να πιστεύει ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες, όμως μήπως όλα αυτά θα οδηγούσαν σε έναν καλύτερο κόσμο; 

Και τελικά τι κόσμο θέλουμε; 

Γιατί μπορεί και να υπάρχει αλλά εκεί που στέκονται οι πεποιθήσεις μας ίσως να μας τον κρύβουν... 

Unpopular Opinion : REALITY 🌠

REALITY IS NOTHING MORE THAN AN OVERRATED CONCEPT. 

IT IS AS GOOD A WORD AS ANY. IT COULD HAVE THE SAME GRAVITY IN MEANING AS "CRACKERS" DO FOR ALL I KNOW! 

DOES IT EXIST? YES, IT DOES! 

BUT... WE MIGHT NEED TO ASK OURSELVES :

IS IT AS SOLID AS WE CLAIM IT IS, OR COULD IT IN FACT BE, EXTREMELY LUCID AND ENDLESSLY INTERCHANGEABLE? 

AS PEOPLE WE TEND TO BASE MOST OF OUR DECISIONS ON HOW THINGS LOOK SO FAR. 

FACTS OF MATTER = REALITY 

IN THAT SENSE, THE VERY OBSERVATION Of THE CURRENT REALITY AROUND US, MEANS THAT WE ARE USING UP MOST OF OUR CREATIVE ENERGY TO RECONFIRM AND REINFORCE WHAT HAS ALREADY BEEN MATERIALISED. (*) 

AS A RESULT, REALITY DOES NOT BELONG TO THE PRESENT MOMENT ON IT'S OWN, BUT SHOULD BE CONSIDERED AS A BYPRODUCT OF THE PAST ALL TOGETHER , A KIND OF SIGN OR RESULT, IF YOU LIKE, THAT SHOWS US WHERE THIS SPECIFIC PATH COULD TAKE US IF WE DECIDED TO KEEP FOLLOWING IT BY USING THE CREATIVE POWER OF FREEDOM WE HAVE NOW AND IN EVERY PASSING MOMENT.

THIS MEANS THAT REALITY IS NOT MADE OUT OF CONCRETE! IT IS NOT THAT SERIOUS. AND IT IS CERTAINLY NOT MORE FACTUAL THAN OUR DREAMS! 

THE ONLY THING SEPERATING US FROM OUR MATERIALISED DREAMS IS OUR VERY OWN DOUBT. 

AT NO POINT IN TIME COULD THERE EVER BE ANY  OBSTACLES OTHER THAN OUR OWN DOUBT AND DISBELIEF. 

ACCOUNTABILITY IN LIFE MEANS, ACCEPTING THAT 

WE ARE THE ONES WHO FORM OUR OWN REALITY BY DECIDING TO EXERCISE OUR FREE WILL IN THE NOW BY FOCUSING NOT ON WHAT HAS ALREADY COME TO PASS, BUT ON WHAT WE WOULD LIKE TO SEE HAPPENING FURTHER DOWN THE ROAD! 

FOR THE GOOD OF ALL AND WITH HARM TO NONE, AS FREEDOM OF CREATION IS! 

"AS ABOVE - SO BELOW 

AS WITHIN - SO WITHOUT" 

THOSE WHO DON'T BELIEVE IN MAGIC, WILL NEVER FIND IT... 

IT'S TIME FOR A LEAP OF FAITH INTO OUR OWN GOODNESS 

(*) BY OUR PAST COLLECTIVE AND/OR PERSONAL DECISIONS FIRSTLY BY AKNOWLEDGING IT WITH OUR AWARENESS AND SECONDLY BY CONSIDERING IT AS THE STARTING POINT FOR OUR EVERY COMING DECISION. 

Literal Poetry

 Και σκέφτομαι τελικά

Πόσο αφελής και πόσο βλάκας είμαι... 

Εκείνος είναι πλάσμα του τώρα μόνο... 

Όπως οι περισσότεροι άντρες 

Τετράγωνα και ξηγημένα τα πράγματα 

Ξερά 

Ποια υπέρβαση, ποιό μυστήριο, ποιο συναίσθημα...

Τι έψαχνα κι εγώ, δεν ξέρω... 

Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να νιώσει για  εμένα... 

Ήταν μάλλον εξ'αρχής αδύνατο, φαντάζομαι 

Το βλέπω πλέον καθαρά 

Στα μάτια του είμαι απλώς βλαμμένη 

Τι να του εξηγήσω και τι να καταλάβει 

Είναι πια τόσα χιλιόμετρα μακριά μου 

Εδώ και τόσα χρόνια 

Αστεία υπόθεση 

Τελειωμένη 

Κι εγώ εντελώς ξένη πια , μάλλον το εννοούσε κυριολεκτικά όταν μου το έλεγε 

Το έζησα όλο μόνη μου

Το ζω όλο εντελώς μόνη μου

Όχι μόνο από την άποψη της "ανταπόδοσης " συναισθημάτων 

Αλλά και από την άποψη του είδους της πληροφορίας που κρατήσαμε ο καθένας για τον άλλον 

Κάπου έγραφε ότι θέλει να κερδίζει... 

Εμένα, όμως, δε με ένοιαζε ποτέ αυτό 

Ήθελα απλώς να κερδίσει η Αγάπη 

Μα αφού Αγάπη δεν υπήρξε ποτέ, 

Θα χάσω μαζί της 

Αφού μόνο εγώ την ένιωσα 

Ας κερδίσει εκείνος, ας κερδίζει εκείνος πάντα 

Ας χάνω εγώ, κάθε φορά 

Αν έτσι πρέπει 

Ποτέ δεν έπαιζα, έτσι κι αλλιώς, μαζί του 

Κι αυτά τα ποιήματα 

Δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα 

Τα γράφω μόνο, όπως μιλάω στον εαυτό μου 

Για να μη νιώθει η πληγωμένη αγάπη μέσα μου 

Ότι την ξέχασα κι εγώ 

Ότι έμεινε μόνη όπως εγώ 

Πικραμένη 

Τρελή 

Ρομαντική στον κόσμο των γεγονότων 

Αχ... 

Οι άνθρωποι του τώρα, με τις νίκες τους.... 

Τιμωρούν τους πιο τρυφερούς ανθρώπους... 

Ίσως εκείνοι, οι άνθρωποι του τώρα δηλαδή, να είναι πιο χαρούμενοι από εμένα και την χαζή Αγάπη μου 

Ίσως εκείνοι να έχουν δίκιο... 

Κι εγώ να έχω άδικο που αγαπώ ρομαντικά... 

Ίσως η αγάπη μου να μη μπορεί να γίνει χαρτονόμισμα ή κάτι πρακτικό 

Ίσως κι οι άνθρωποι του τώρα να ήταν κάποτε όπως εγώ και να αποφάσισαν στην πορεία πως δεν αντέχεται αυτός ο δρόμος... 

Ίσως να γίνονται άνθρωποι του τώρα όταν δεν τρέμει το αίμα τους μέσα στις φλέβες τους για κάποιον 

Ίσως να έχω υπάρξει κι εγώ άνθρωπος του τώρα για κάποιον που δεν αγάπησα 

Ισως, πάλι, τίποτα από όλα αυτά να μην έχει καμία σημασία 

Δε θα μάθω και ποτέ, μάλλον... 

Ενα μόνο πράγμα ξέρω με σιγουριά:

 Ότι έχω και κάτι κοινό μαζί του 

Και οι δύο θέλαμε πάνω από όλα να αγαπήσουμε, κι όχι τόσο να αγαπηθούμε 

Κι αυτό το κοινό μας σημείο είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο!!! Θα ήταν ένα όνειρο αν συμπίπταμε κάπως μαγικά... 

Μα δυστυχώς αυτό ακριβώς έγινε το στοιχείο που μας χωρίζει αφού... 

Δυστυχώς, εκείνος, δεν αγάπησε ποτέ εμένα. 

Το γράφω για να το θυμάμαι 

Ίσως να έχει αξία να το γράψω ξανά και ξανά 

Καθώς τον ψάχνω δίπλα μου και λείπει 

Καθώς τον ψάχνω δίπλα μου σαν την υπόσχεση που μου έδωσε ο ουρανός 

Κι εκείνος την ίδια στιγμή, ζει και ίσως να χαϊδεύει τα μαλλιά εκείνης που αγαπάει 

Εκείνης που επέλεξε 

Εκείνης που τον βγάζει από το θεόστενο τώρα του και τον ταξιδεύει στο για πάντα 

Γιατί να είναι τόσο σκληρή η Αγάπη 

Ίσως τελικά να φτιάχτηκε μόνο για τους πολύ δυνατούς 

Δεν ξέρω πια αν είμαι δυνατή

Δεν ξέρω 

Ούτε ξέρω αν θέλω να είμαι μόνο δυνατή 

Ιδανικά θα ήθελα να μου επιτρέπεται να του δείχνω την αδυναμία που του έχω 

Μα κι αυτό απαγορεύεται 

Είχα τόση ανάγκη την τρυφερότητά του 

Ξέρω πια ότι δε θα έρθει ποτέ 

Και ζω μόνιμα στο κρύο...

... 4.00 το πρωί. 

Literal Poetry

 Ξεγελώ τη μοναξιά μου

Μα εκείνη θα με περιμένει πάντα στη(ν α)γωνία

Literal Poetry

 Τυχερή που είναι...

Literal Poetry

Όχι πως έχει κάποια σημασία... 

Αλλά... 

Επειδή όταν σε πρωτοείδα σου κρύφτηκα

Μα εσύ με ανακάλυψες 

Επειδή σε έδιωξα και σε απέφυγα μα εσύ έμεινες 

Επειδή ήρθες τη στιγμή που σε είχα ανάγκη 

Επειδή σε είχα ανάγκη από πάντα 

Και μου είπες τα σωστά πράγματα 

Επειδή μου υποσχέθηκες και σε πίστεψα 

Και φέρθηκες αναπάντεχα 

Και μου είπες 

Τα πιο τρελά πράγματα 

Πράγματα που ίσως εσύ να τα έλεγες σε όλες 

Μα για εμένα ήταν καταλυτικά 

Επειδή έχασα τον ύπνο μου 

Επειδή ήμουν αθώα και πλημμύρισα από τρυφερότητα για τον ήχο της φωνής σου 

Για την βασανισμένη καρδιά σου που αναγνώρισα αμέσως 

Κι αυτή η τρυφερότητα ντύθηκε, ζώστηκε με εκρηκτικά τα μάτια σου και με διαπέρασε 

Με ξεπέρασε 

Με αποτελείωσε 

Με έστειλε σε νοητή τροχιά γύρω από το φως και το σκοτάδι μου

Κι εγώ το επέτρεψα γιατί ήθελα από εσένα να με οδηγήσεις όπου θέλεις εσύ 

Επειδή ήθελα να δω από τα μάτια σου τον κόσμο 

Επειδή μου είπες πράγματα που είχα ξεχάσει 

Επειδή εσύ μου τα θύμησες 

Και θύμωσα και μπερδεύτηκα και έκλαψα και γέλασα και διάβασα και ένιωσα και διαφώνησα και νοστάλγησα 

Επειδή με άγγιξες χωρίς καν να με ακουμπήσεις 

Επειδή ευγνωμονώ το Θεό που υπάρχεις 

Και ταυτόχρονα πολλές φορές εύχομαι να ήξερα ίσως λιγότερα για να είμαι πιο ευτυχής, να έχω κι εγώ μια πιθανότητα σε αυτό που πια δε μου κάνει 

Επειδή σε περίμενα καρτερικά να με ανοίξεις ολόκληρη 

Και ήξερα ότι θα έρθεις 

Και ήρθες 

Κι έκανες την καρδιά μου να ανοίξει 

Να ανθίσει 

Να σπάσει 

Να πενθήσει

Επειδή ακόμα και απουσιάζοντας βρίσκεσαι μέσα μου 

Όπου κι αν είμαι 

Επειδή όλα αυτά τα επέτρεψα μόνο σε εσένα

Επειδή ήθελα μόνο εσένα

Εντελώς συγκεκριμένα 

Επειδή είμαι συγκεκριμένη όπως το όνομά μου στην πραγματικότητα 

Και επιτέλους μου επιτρέπω να κοιτάζω μόνο εκεί που πραγματικά θέλω να πάω 

Επειδή δεν είμαι για τον καθένα κι ό,τι έχει αξία είναι σπάνιο 

Δε συμβαίνει συνεχώς 

Κι όμως δε σκόπευα ποτέ να ζητήσω από εσένα τίποτα 

Γιατί θέλω μόνο εκείνα που εσύ θες να δώσεις 

Γιατί εσύ με οδηγείς, και μου αρέσει να με οδηγείς εσύ 

Γι αυτό και υποφέρω 

Γιατί δε γίνεται να γράψω εγώ τα βήματα 

Γιατί αν τα έγραφα θα ήσουν εδώ από πάντα και δε θα με άφηνες ποτέ 

Μα με οδηγείς εσύ, κι έτσι πρέπει να είναι 

Γιατί αξίζει σε όλους μας να είμαστε ελεύθεροι να ζούμε όπως θέλουμε 

Σε ερωτεύτηκα, αφού πρώτα σε αγάπησα 

Με έναν τρόπο ιερό, πέρα από κάθε πρόφαση

Αρχέγονα Θεϊκό 

Καθόλου εγκρατή ή επίπλαστο

Τόσο 

Που γκρέμισες κάθε στεγανό μου 

Με αλλάζεις ακόμα

Με αλλάζεις πάντοτε σε κάθε σου ανάσα 

Εμένα κι όλους τους ανθρώπους που συνάντησα και συναντώ στο περιβάλλον μου

Τους αλλάζεις κι αυτούς 

Επειδή σε πίστεψα τόσο βαθιά μέσα μου 

-Με πείσμα ανάλογο της λαχταράς μου-

Σε είδα και είδα 

Και έτσι με βλέπουν, όσοι εκτιμώ 

Και ζω σα να γεννήθηκα ξανά 

Σαν παιδί 

Σα γυναίκα 

Σαν άνθρωπος 

Άλλος 

Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο μια φορά. 

Γι αυτό.

Κι έτσι θα είναι πάντα... 

Literal Poetry

 Καζάνι που βράζει, ο κόσμος

Ζητείται λίγη χαρά, πηγαία, επειγόντως 

Θαυμάζω τη φύση 

Που δείχνει ακόμα τα πιο θερμά της χρώματα 

Σε κάθε ηλιοβασίλεμα, παρά τη σκοτεινιά των ανθρώπων 

Πως θα ήθελα να είχα ένα μικρό μόνο κομμάτι 

Από τη μεγαλοσύνη του Θεού 

Πως θα ήθελα να βρω και πάλι τη χαρά μου

Να ξαναβρώ το ξεχασμένο μου τραγούδι

Θεέ μου 

Ξέρω πως βρίσκεσαι παντού 

Ο,τι κι αν γίνεται σε αυτήν εδώ τη μικρή γωνιά της πλάσης 

Ξέρω πως βρίσκεσαι μέσα μου 

Και μέσα σε κάθε τι 

Ορατό και αόρατο 

Αυτή η Καλοσύνη Σου 

Μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω... 

Υγ. Θεέ μου τι ομορφιά που μου χαρίζεις κάθε φορά που κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα πρωινά ❤️

Literal Poetry

 He has my whole heart

There will never be another 

And that, was my short story of Love... 

The End. 

 

Literal Poetry

 Κατέβηκα εντελώς απ'τον τροχό

Αποστασιoποιήθηκα από όλα 

Πένθησα όλες μου τις ιδιότητες μια μια, τα μέρη, τους ανθρώπους 

Δεν αρνήθηκα τίποτα, μα τα έκλεισα μέσα μου 

Σταμάτησα να τρέχω, ολοσχερώς 

Και πλέον, απλώς στέκομαι 

Δε μου λείπει τίποτα 

Δε θέλω τίποτα 

Δεν ονειρεύομαι τίποτα 

Δεν περιμένω τίποτα 

Απλώς υπάρχω και στέκομαι καθώς περνούν οι εποχές 

Νιώθω κάπως ξαφνιασμένη γι αυτό που αισθάνομαι 

Εν μέσω της απόλυτης αβεβαιότητας για όλα 

Αισθάνομαι... Ανακούφιση κι ευγνωμοσύνη 

Δεν περιμένω τίποτα από κανέναν και δεν περιμένει κανείς τίποτα από εμένα 

Και είμαι εντάξει με αυτό... 

Ίσως να μην είναι αυτό που περίμενα 

Μα κι ως εδώ που έφτασα ήταν μια ανεξήγητη ευλογία 

Τους ελευθερώνω όλους 

Δεν κρατάω κακία σε κανέναν 

Στέκομαι και αυτό είναι κάτι που μπορεί να μην μοιάζει εντυπωσιακό στα μάτια των άλλων 

Μα δε με ενδιαφέρει διόλου πια 

Είναι μια πολύ προσωπική κατάκτηση η Ελευθερία 

Επίπονη όπως η γέννα 

Φυσικά ο άνθρωπος πάντοτε διατηρεί μια νοσταλγία για εκείνα που έζησε και για εκείνα που ονειρευόταν 

Μα τώρα έχει ησυχία 

Ακούγονται μόνο οι δείκτες του ρολογιού 

Ο χτύπος της καρδιάς μου 

Η αναπνοή μου 

Πέρα από αυτά 

Δε γνωρίζω τίποτα 

Κι ούτε ψάχνω κάτι 

Απλώς στέκομαι σε πλήρη ανακούφιση 

Που σταμάτησα να τρέχω 

Music 4 The Soul - The Dreamers, Their Dreams And The Music - 12/03/2023

 Για εσάς που χάσατε την εκπομπή αυτής της Κυριακής... 🌠

Κλείσαμε, όπως κάθε Κυριακή, με το μήνυμα της ημέρας και φυσικά, με τον ήχο που έχει το "Μου λείπεις..."

Βρείτε μας:

Facebook : https://www.facebook.com/Music4TheSoulRadioShow

Instagram : https://www.instagram.com/music4thesoul_radio_show/

tiktok : https://www.tiktok.com/@music4thesoul_show

Mixcloud : https://www.mixcloud.com/music4thesoul_radio_show/music

Ακούστε μας ζωντανά κάθε Κυριακή στις 21.00:

1. Μέσω του player που θα βρείτε εδώ:

https://artemiszannou.blogspot.com ( στο blog υπάρχει και live chat!)

2. Μέσω του http://heartfm.net/

3. Πατώντας απευθείας σε αυτόν τον σύνδεσμο: http://s22.myradiostream.com:15672/listen.mp3

Μοιραστείτε τις Κυριακές μας με τους φίλους σας!

=> Για εσάς που θέλετε να μας βοηθήσετε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: https://www.paypal.com/paypalme/artemiszannou

Something Beautiful... 🌠

 

Literal Poetry

Δε θέλω να είμαι όμορφη 

Κουράστηκα με αυτή την εποχή 

Δε συμβαδίζω

Δεν μου ταίριαζε ποτέ... 

Θέλω να είμαι όπως αισθάνομαι 

Αληθινή!!!! Αληθινή Γυναίκα!!! 

Να είμαι πιστή στον εαυτό μου 

Δε θέλω να με αγαπάς για την ομορφιά μου, Άντρα! 

Θέλω να με αγαπάς πιο βαθειά όταν νιώθω άσχημη

Όταν νιώθω πως είμαι η πιο άσχημη γυναίκα του πλανήτη! Ακόμα κι όταν είμαι! 

Όταν δε νιώθω καθόλου γυναίκα 

Θέλω να αγαπάς την καρδιά μου τόσο πολύ που ακόμα κι όταν κάθε λογική ένδειξη ενός τρίτου φωνάζει : "Αυτή η γυναίκα είναι συνηθισμένη, ίσως και άσχημη." 

Εσύ να λες : "Αυτή η Γυναίκα, είναι το τραγούδι της καρδιάς μου..Είναι μοναδικά όμορφη για εμένα... Ίσως να είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου! "

Κοινώς, ήθελα να με αγαπήσεις όπως σε αγαπώ... 

Ήθελα οι άντρες να μάθουν να αγαπούν σα γυναίκες... 

Οι γυναίκες είναι συνδεδεμένες με κάθε ανθρώπινη κατάσταση... Όταν αγαπούν αληθινά η αλήθεια δεν τις ξενερώνει! Τις ενεργοποιεί ακόμα περισσότερο! Οι γυναίκες που φροντίζουν... Που στέκονται... 

Πράγμα, μάλλον, εξαιρετικά σπάνιο για έναν άντρα σύμφωνα με τη δική μου μικρή εμπειρία... 

Δεν ξέρω αν είμαι άσχημη ή όμορφη πια 

Δε με νοιάζει (!!!) 

Δεν οδηγεί πουθενά, έτσι κι αλλιώς αυτός ο δρόμος 

Δεν αγαπήθηκα. 

Μεγαλώνω κι εγώ

Μπορώ να είμαι μονάχα ο εαυτός μου. 

Όπως αισθάνομαι κάθε στιγμή 

Δεν έχω εικόνα κι ούτε με νοιάζει 

Τι φαίνεται πως είμαι ούτε πως μοιάζω 

Είμαι ένα λουλούδι που από πάνω του περνούν οι εποχές 

Και ξέρω ότι είναι ίσως αδύνατο να με αγαπήσεις για εμένα, έτσι κι αλλιώς. 

Όμως, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω... 

Είμαι διαφορετική γιατί πλήρωσα διόδια για το βάθος μου

Είμαστε αυτό που είμαστε 

Κι αν δεν αγαπηθούμε πλήρως γι αυτό 

Τότε, πρόκειται όντως για Αγάπη...; 

Found Something Nice - Empaths

 "If you love an empath, love them honestly, and with all your heart.

Empaths don't take love lightly, they don't pretend. 

When they really chose to open their hearts to you, then expect to be blown away.

Their love is intense, powerful, messy and sometimes difficult to deal with, but it is real.

Empaths don't know how to love any other way.

An empath is someone who is very sensitive to people's energy, moods, emotions, situations and their environment to the point where they can feel emotions as if they were theirs.

They also have some psychic ability to 

′′know′′ things without proof of it. 

A little mysterious and complex, their emotions are deep, but what lies below the surface is a world that is unique.

When you look into the eyes of an empath who opened their heart, you see vulnerability, honesty, pain, dreams, happiness, love.

With these thoughts, ideas, emotions, desires flown over, not everyone can be in a relationship with an empath. Nothing keeps an empath away more than if you try to change his sensitivity and empathic abilities.

Empaths are different from the majority of people we know.

They are sensitive, intuitive, easily overcome.

They cry and see beauty everywhere. 

They feel the pain of others. 

They need the person they love to be honest.  

They feel all the dishonesty in the world, and need shelter from it.  

Dishonesty does not work for an empath. 

Even if they are never meant to discover the deception, they will feel it. 

It's torture for them to know that we're doing something behind their back and not getting a direct response. 

Be honest and sincere the first time.

In cages they will cause damage. 

They are like birds, they must be able to fly freely to where their emotions guide them.

Cageing them is cutting their wings. They will lose the light that guides their way if you try to control them.

If this happens, they will stop opening up and they will hide the love they have to give deep enough in them.

Damage is not easily fixed, but it can be avoided by not trying to cage it.

The empath you love has probably been heartbroken in her life and needs to be treated with sensitivity regarding the pace where things go between you two.

Don't rush it.

They will come by themselves when they are ready. 

You need to let them spend time alone. Empaths need to recharge in a space that is unique to them. It's different for everyone but they need time to be alone. 

It can be tiring to always feel the energy of the people around us, please don't be embarrassed or bored when they need to recharge.

This doesn't mean they don't like you or they don't like your company. 

This means they have to calm their minds and renew their energy. They will come back happier than before.

They often can't express how they feel. The emotions of an empath are incredibly complex.

To the point that they struggle to express how they feel. 

Give them space. 

Be understanding.

Take seriously what they say.

Empaths are extremely creative people. There's always an idea that pops up from their minds.

Take them seriously.

Believe in them, even though the idea may seem crazy to you. 

Empaths, probably more than anyone, have the ability to truly change the world. 

Listen to them when they open their hearts to you. 

Because somewhere between their enthusiasm, passion, and the words they use, something quite amazing is about to be created. 

They are intense.

Empaths tend to be pretty wise people. They don't say it, but they feel everything so deeply that it comes naturally to them.

If they are exceptionally intense, give them some space. 

If they need you, stay close.

Their intuition is usually good.

Contrary to popular belief, they actually know what they're talking about. 

They are empathetic and they feel everything.

So when they have a good feeling about something, trust them.

When they think someone is lying, trust them.

When they tell you about a dream because it touched their hearts, trust them.

When they tell you a situation is not right, believe them.  

They see the past, future and present all at once.

Trusting an empath in your life is showing life that you believe in it.

This will lead the way.~"

 

~Author Unknown

Source

Art : Joseph Lorusso