Καταλαβαίνω πόσο βαθιά έχεις γιατρέψει τον εαυτό σου από το βάθος της κριτικής που κάνεις στους άλλους...
Όσο πιο πολύ τους κρίνεις για αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν, ή για τον τρόπο που επιλέγουν, τόσο πιο πολύ δρόμο έχεις! Έτσι κι αλλιώς η γη είναι σχολείο! Όλοι έχουμε δρόμο στην εξέλιξη της κατανόησής μας σε κάποιο επίπεδο!
Ευτυχώς, ο καθένας από εμάς έχει το αναφαίρετο δικαίωμα, να ανακαλύψει όλες αυτές τις λεπτές πτυχώσεις της ζωής, στους δικούς του χρόνους...
Θα βοηθούσε όμως πολύ, αν κάθε φορά που σκέφτόμασταν κάτι επικριτικό για κάποιον άλλο, εστιάζαμε στο λόγο που το σκέφτήκαμε- σε σχέση με το τι μας κάνει εμάς να νιώθουμε - και όχι στον άλλον.
Η κριτική, είναι αναμφίβολα παιχνίδι δύναμης και υπεροχής...
Αγκάλιασε το μικρό παιδί μέσα σου που φοβάται ότι δεν είναι ακόμα αρκετό και ψιθυρισέ του ότι η απόδειξη πως είναι αρκετό είναι πως κάθε άνθρωπος ενσαρκώνεται εξίσου επάξια στον δύσκολο αυτό κόσμο και πως είμαστε όλοι φτιαγμένοι επίτηδες ίσοι μα εντελώς διαφορετικοί όπως τα λουλούδια.
Πιστεύεις ότι ένα χρυσάνθεμο θα μπορούσε - αν είχε αυτή τη δυνατότητα- να κρίνει τα χορταράκια γύρω του;
Κάθε τι είναι ιερό κι έχει μια δική του αξία,της οποίας δεν είναι υποχρεωτικό πάντοτε να είμαστε εμείς οι αποδέκτες! Αν δε βλέπεις την αξία σε κάτι, απλώς δε σε αφορά αυτή τη στιγμή! Προχώρα παρακάτω! Δεν είναι πολύ απελευθερωτικό αυτό; Αυτή η ουσιαστική ευγένεια, από καθαρή πρόθεση, είναι το μαγικό άγγιγμα της ύπαρξης! Κι αν κανείς επιτρέψει σε αυτή τη γενικότερη αξία να γίνει η βάση των σκέψεών του κάθε φορά που το γνώριμο τοπίο μέσα του δοκιμάζεται από κάτι διαφορετικό ή καινούριο, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό : ο κόσμος γύρω μας γίνεται ξαφνικά πιο φιλικός,οι διαφορές δεν είναι απειλές, το παιδί μέσα μας εκφράζεται ελεύθερα χωρίς το φόβο της δηλητηριώδους αυτοκριτικής μας που πρώτα από όλα ζημιώνει εμάς και τέλος αποκαλύπτεται το επόμενο επίπεδο μιας πιο ανθρώπινης και φυσιολογικής ομορφιάς που απλώνεται σα ζεστή κουβέρτα στο κρύο του κόσμου.
Αυτές οι διεργασίες μας φέρνουν πιο κοντά στην πραγματική μας καλοσύνη, στην εμπιστοσύνη μας στη ζωή που μας δόθηκε και αφαιρούν κάποιες από τις τραυματικές γωνίες μας...
Αποδέχομαι ότι είμαι μέρος ενός κόσμου στον οποίο το μοναδικό συνεχές είναι η αλλαγή και τα χιλιάδες διαφορετικά ερεθίσματα που συνυπάρχουν μαζί μου.
Δε λέω ότι είναι απαραίτητο να μας αρέσουν όλα ή να συμφωνούμε με όλα, αλλά το ότι διαφωνούμε με κάτι δε σημαίνει ότι αυτό δεν έχει τη δική του αξία σε κάποιο πλαίσιο που ίσως δεν αφορά εμάς.
Κατά τον ίδιο τρόπο, την ίδια στιγμή, κάθε φορά που συναντάμε οι ίδιοι την εξωτερική κριτική, καλό θα είναι να τη σκεφτόμαστε απλώς σα μια άποψη, και αν κάποιο μέρος της μας ενοχλεί, να σκύψουμε στοργικά πάνω από αυτή την όχληση, να την ακούσουμε ανοιχτά και να της επιτρέψουμε να εκφραστεί γιατί ίσως μέσα σε αυτό το σφίξιμο που νιώθουμε, να κρύβεται κάτι που έχουμε παραβλέψει και χρήζει φροντίδας και απελευθέρωσης!
Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη από μικροσυντονισμούς τεράστιας σημασίας! Ακριβώς επειδή η ζωή αλλάζει συνεχώς, καλούμαστε να εξελισσόμαστε μαζί της! Θα υπάρχει πάντοτε κάτι παραπάνω! Κάτι νέο! Κάτι που αναδύεται από το πουθενά! Η διαδικασία της αυτοεξέλιξης, δε σταματά ποτέ!!!
Οι ποιότητες όμως είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά!
Ζήσε, άκου, κοίτα μέσα και έξω με ασίγαστη τρυφερότητα και υπομονή! Τελειότητα δε θα υπάρξει ποτέ, είναι αδύνατη γιατί προϋποθέτει τέλος! Όσο συνεχίζεται η ζωή θα είναι υπέροχα και επιπονα ατελής!
Σημασία έχει η ποιότητα της δικής μας πρόθεσης! Ο τρόπος! Η ηθική και ψυχική χροιά της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα μας!
Κι αν θέλουμε να ανοίξουμε τη βεντάλια λίγο ακόμα, με μια σκέψη ακόμα πιο βαθιά...
Υπάρχει η θεωρία ότι δεν υπάρχουν άλλοι και εμείς και πως όλα όσα μας συμβαίνουν και οι άνθρωποι που συναντάμε ανήκουν σε δύο κατηγορίες :
1. Εκείνοι που έρχονται για να μας φωτίσουν τα δικά μας σκιερά στοιχεία
2. Εκείνοι που έρχονται για να φωτίσουμε τα δικά μας σκιερά στοιχεία
Άρα πως εν κατακλείδι, βασικά, όλοι οι άνθρωποι και όλες οι καταστάσεις ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΕΜΕΙΣ, με την έννοια ότι υπάρχουν για να μας καθρεφτίζουν τα σημεία που χρήζουν της καταννοησής μας!
Αυτή η σκέψη οδηγεί στην αμέσως επόμενη ότι ουσιαστικά δεν είμαστε τυχαίες μονάδες ατάκτως ερριμμένες αλλά ο ίδιος ωκεανός που χωρίστηκε σε σταγόνες. Άρα είμαστε ένα. Άρα κάθε ανθρώπινη κατάσταση είναι και δική μας.
Αυτή η σκέψη, αν εξελιχθεί κι άλλο, θα μπορούσε μάλιστα να εξηγηθεί σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος, αν λάβουμε υπ'οψιν μας δύο ακόμα παράγοντες :
Α) Στη θεωρία της μετενσάρκωσης, το πνεύμα χωρίζεται σε κάποιες μεγαλύτερες ομάδες ψυχών, με διαφορετικά μαθήματα, όνειρα και επιδιώξεις και έπειτα οι ομάδες αυτές, ενσαρκώνονται ως ξεχωριστά όντα. Σύμφωνα μάλιστα με την ίδια θεωρία, κανείς περνάει μέσα από μια πλήρη εμπειρία στον κόσμο της ύλης αφού η πρώτη μας εμπειρία είναι ως - κι όμως! - ορρηκτά!!! Περνάμε δηλαδή ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΥΠΑΡΚΤΗ ΒΑΘΜΙΔΑ ενσάρκωσης! Υπηρξαμε δέντρα, βρύα, πέτρες, έντομα, ζώα και έπειτα, έχοντας αποκομίσει μια εμπειρία μαθημάτων σε όλες τις άλλες βαθμίδες, ερχόμαστε και ως άνθρωποι, μαζί με τα νέα μας προνόμια,μεταξύ των οποίων αυτά του λόγου και της ελεύθερης βούλησης! Οι άνθρωποι ενσαρκωνόμαστε εδώ ξανά και ξανά και συνεχίζουμε από το σημείο που είχαμε μείνει την προηγούμενη φορά, στην προηγούμενη ζωή μας ως άνθρωποι! Αυτό σημαίνει πως έχουμε περάσει από κάθε ανθρώπινη κατάσταση, όλοι μας! Στις πιο αρχικές μας ενσαρκώσει, μάλιστα, λόγω έλλειψης κατανόησης μπορεί να σκοτώσαμε και να μας σκότωσαν, μπορεί να ληστεψαμε, μπορεί να εξερευνησαμε τις πιο σκοτεινές πτυχές μας, πράγμα που συμβαίνει μέχρι και σήμερα με τους ανθρώπους που εκφράζονται μέσω της βίας και της ασχήμιας των πράξεών τους στον κόσμο. Το αντίθετο της ασχήμιας δεν είναι η ομορφιά, αλλά η κατανόηση! Σε κάθε ζωή, γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας! Όσο πιο κοντά στην τρυφερότητα βρίσκεται κανείς, τόσο πιο παλιά ψυχή είναι. Και στην πραγματικότητα, αλλάζει ακόμα και ο τρόπος που περπατά επάνω στη γη, που μιλά στους άλλους, που σκέφτεται για τα πράγματα, που αισθάνεται, που μιλάει....
Θυμάμαι ακόμα μια σκηνή στην ταινία "Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring" του 2004
Για εμένα ίσως αυτή να ήταν μάλιστα, μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές της ταινίας αυτής :
Ο παππούς - Δάσκαλος - και ο μικρός του εγγονός πηγαίνουν στο βουνό. Το μικρό αγόρι, βρίσκει ένα βατραχάκι και για να παίξει, δένει μια πέτρα στο πόδι του βατράχου.Το παιδί, βλέπει το βατραχάκι να δυσκολεύεται να κινηθεί! Του φαίνεται εξαιρετικά αστείο! Το δείχνει και γελάει! Την επόμενη μέρα, ο παππούς και ο εγγονός πηγαίνουν και πάλι στο βουνό. Ο παππούς πιάνει μια πέτρα και τη δένει στο πόδι του εγγονού του.
Εκείνη τη στιγμή επήλθε μια αστραπιαία κατανόηση...
Αυτό ακριβώς ζούμε στη γη! Όλοι μας! Όπως υπάρχουν τάξεις στο σχολείο, έτσι και στη ζωή. Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος, στην πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο κατανόηση ή η έλλειψη κατανόησης σε κάθε θέμα κάθε δεδομένη στιγμή
Κι αυτό είναι εντάξει, γιατί έτσι ήταν πάντοτε, και πάντοτε έτσι θα συνεχίσει να είναι.
Τέλος το πιο συγκλονιστικό από όλα :
Β) Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συνυπάρχουν. Αυτό που ονομάζουμε προηγούμενες ζωές, ή ακόμα και παράλληλα σύμπαντα συνυπάρχουν. Όλα συμβαίνουν τώρα. Απλά εμείς αντιλαμβανόμαστε μονάχα το κομμάτι στο οποίο έχουμε στρέψει τη συνείδησή μας.
Άρα δε σκέφτεσαι μόνο αν είχες υπάρξει ως αυτό το βατραχάκι σε κάποια από τις προηγούμενες ζωές σου αλλά και αν αυτό το βατραχάκι είσαι εσύ σε μια άλλη ζωή τώρα!
Πως θα άλλαζε μια τέτοια κατανόηση την συμπεριφορά μας αλλά και την ποιότητα της εμπειρίας μας μέσα στον κόσμο;
Αλλάζει ο κόσμος ή εμείς;
Πόσο πιο κοντά θα βρισκόμασταν στην αίσθηση της ΑΓΑΠΗΣ που μας περιβάλλει κάθε λεπτό;
Φυσικά ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να πιστεύει ότι όλα αυτά είναι χαζομάρες, όμως μήπως όλα αυτά θα οδηγούσαν σε έναν καλύτερο κόσμο;
Και τελικά τι κόσμο θέλουμε;
Γιατί μπορεί και να υπάρχει αλλά εκεί που στέκονται οι πεποιθήσεις μας ίσως να μας τον κρύβουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου