Literal Poetry

 Σκέφτομαι σήμερα την κοσμική δικαιοσύνη

Πως τα μάτια των ανθρώπων μαλακώνουν όταν κοιτάζονται μετά από χρόνια

Και γίνεται κατανοητό πέρα από κάθε αμφιβολία 

Εκείνο το από κοινού συμφιλιωτικό αίσθημα, δίχως καθόλου λόγια 

Όταν πλέον οι μικρότητες δεν έχουν καμία απολύτως σημασία

Και όλα είναι καθαρά 

Το έχω δει να συμβαίνει μπροστά μου στους ανθρώπους τόσες φορές 

Κι έτσι κατέληξα να πιστεύω ακλόνητα

Πως ίσως κάποια κοσμική δικαιοσύνη

Κάποτε 

Να αναλογεί και σε εμένα 

Ίσως κάποτε, όταν πια θα είναι πολύ αργά 

Να μαλακώνουν τα βλέμματα 

Ίσως κι αυτό να είναι κάτι από το τίποτα 

Ίσως τελικά, έτσι που έχουν γίνει σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις, να είναι πιο σημαντικό κι από τις σχέσεις τις ίδιες 

Αλλά τι να πεις, έτσι περνούν τη ζωή τους τα αγάλματα

Είναι κι αυτό ζωή; 

Δεν ξέρω, δεν περιμένω πια τίποτα απ'τους ανθρώπους 

Είτε έτσι, είτε αλλιώς 

Η ζωή συνεχίζεται 

Μια Ψυχοθεραπεύτρια μου είχε πει κάποτε : 

"Όταν ήσουν μικρή, κι έπαιζες με τη μπιμπιμπό... Θυμάσαι; Τη χτένιζες, την έντυνες... Περίμενες ποτέ κάτι άλλο από τη μπιμπιμπό σου; Έτσι ακριβώς είναι και μερικοί άνθρωποι. Μερικοί άνθρωποι είναι η μπιμπιμπό."

Αυτή της η κουβέντα τότε, μου είχε φανεί εξαιρετικά αποκαλυπτική σε πολλαπλά επίπεδα... 

Κι έπειτα, σκέφτομαι ότι στο τέλος της ημέρας, ίσως να έχω ξεχάσει πως η τωρινή ζωή που καλούμαι να ζήσω χτίστηκε από πολλούς και πολύ πιο επίπονους αποχαιρετισμούς... Από πολλά και πολύ πιο επίπονα μαθήματα... Πολύ πιο ουσιαστικά...

Απλά ίσως να ήλπιζα, κάπου βαθιά μέσα μου, αυτή τη φορά, να μην είχα απέναντί μου ακόμα μια μπιμπιμπό... 

Ίσως να ήλπιζα πως κάποτε οι αποχαιρετισμοί θα τελειωναν...

Ίσως να ήλπιζα πως θα τελείωναν αυτή τη φορά.

Όμως όχι. 

Απλώς μεγάλωσε κι άλλο η συλλογή των μπιμπιμπό μου, μάλλον. 

Μιας ακόμα σιωπηλής κοσμικής δικαιοσύνης που ίσως να έρθει κάποτε, όταν θα είναι πια πολύ αργά 

Ή που ίσως να μην έρθει και ποτέ. 

Ζήτω οι Μπιμπιμπό!