Literal Poetry

 Και σκέφτομαι τελικά

Πόσο αφελής και πόσο βλάκας είμαι... 

Εκείνος είναι πλάσμα του τώρα μόνο... 

Όπως οι περισσότεροι άντρες 

Τετράγωνα και ξηγημένα τα πράγματα 

Ξερά 

Ποια υπέρβαση, ποιό μυστήριο, ποιο συναίσθημα...

Τι έψαχνα κι εγώ, δεν ξέρω... 

Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να νιώσει για  εμένα... 

Ήταν μάλλον εξ'αρχής αδύνατο, φαντάζομαι 

Το βλέπω πλέον καθαρά 

Στα μάτια του είμαι απλώς βλαμμένη 

Τι να του εξηγήσω και τι να καταλάβει 

Είναι πια τόσα χιλιόμετρα μακριά μου 

Εδώ και τόσα χρόνια 

Αστεία υπόθεση 

Τελειωμένη 

Κι εγώ εντελώς ξένη πια , μάλλον το εννοούσε κυριολεκτικά όταν μου το έλεγε 

Το έζησα όλο μόνη μου

Το ζω όλο εντελώς μόνη μου

Όχι μόνο από την άποψη της "ανταπόδοσης " συναισθημάτων 

Αλλά και από την άποψη του είδους της πληροφορίας που κρατήσαμε ο καθένας για τον άλλον 

Κάπου έγραφε ότι θέλει να κερδίζει... 

Εμένα, όμως, δε με ένοιαζε ποτέ αυτό 

Ήθελα απλώς να κερδίσει η Αγάπη 

Μα αφού Αγάπη δεν υπήρξε ποτέ, 

Θα χάσω μαζί της 

Αφού μόνο εγώ την ένιωσα 

Ας κερδίσει εκείνος, ας κερδίζει εκείνος πάντα 

Ας χάνω εγώ, κάθε φορά 

Αν έτσι πρέπει 

Ποτέ δεν έπαιζα, έτσι κι αλλιώς, μαζί του 

Κι αυτά τα ποιήματα 

Δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα 

Τα γράφω μόνο, όπως μιλάω στον εαυτό μου 

Για να μη νιώθει η πληγωμένη αγάπη μέσα μου 

Ότι την ξέχασα κι εγώ 

Ότι έμεινε μόνη όπως εγώ 

Πικραμένη 

Τρελή 

Ρομαντική στον κόσμο των γεγονότων 

Αχ... 

Οι άνθρωποι του τώρα, με τις νίκες τους.... 

Τιμωρούν τους πιο τρυφερούς ανθρώπους... 

Ίσως εκείνοι, οι άνθρωποι του τώρα δηλαδή, να είναι πιο χαρούμενοι από εμένα και την χαζή Αγάπη μου 

Ίσως εκείνοι να έχουν δίκιο... 

Κι εγώ να έχω άδικο που αγαπώ ρομαντικά... 

Ίσως η αγάπη μου να μη μπορεί να γίνει χαρτονόμισμα ή κάτι πρακτικό 

Ίσως κι οι άνθρωποι του τώρα να ήταν κάποτε όπως εγώ και να αποφάσισαν στην πορεία πως δεν αντέχεται αυτός ο δρόμος... 

Ίσως να γίνονται άνθρωποι του τώρα όταν δεν τρέμει το αίμα τους μέσα στις φλέβες τους για κάποιον 

Ίσως να έχω υπάρξει κι εγώ άνθρωπος του τώρα για κάποιον που δεν αγάπησα 

Ισως, πάλι, τίποτα από όλα αυτά να μην έχει καμία σημασία 

Δε θα μάθω και ποτέ, μάλλον... 

Ενα μόνο πράγμα ξέρω με σιγουριά:

 Ότι έχω και κάτι κοινό μαζί του 

Και οι δύο θέλαμε πάνω από όλα να αγαπήσουμε, κι όχι τόσο να αγαπηθούμε 

Κι αυτό το κοινό μας σημείο είναι το πιο υπέροχο πράγμα στον κόσμο!!! Θα ήταν ένα όνειρο αν συμπίπταμε κάπως μαγικά... 

Μα δυστυχώς αυτό ακριβώς έγινε το στοιχείο που μας χωρίζει αφού... 

Δυστυχώς, εκείνος, δεν αγάπησε ποτέ εμένα. 

Το γράφω για να το θυμάμαι 

Ίσως να έχει αξία να το γράψω ξανά και ξανά 

Καθώς τον ψάχνω δίπλα μου και λείπει 

Καθώς τον ψάχνω δίπλα μου σαν την υπόσχεση που μου έδωσε ο ουρανός 

Κι εκείνος την ίδια στιγμή, ζει και ίσως να χαϊδεύει τα μαλλιά εκείνης που αγαπάει 

Εκείνης που επέλεξε 

Εκείνης που τον βγάζει από το θεόστενο τώρα του και τον ταξιδεύει στο για πάντα 

Γιατί να είναι τόσο σκληρή η Αγάπη 

Ίσως τελικά να φτιάχτηκε μόνο για τους πολύ δυνατούς 

Δεν ξέρω πια αν είμαι δυνατή

Δεν ξέρω 

Ούτε ξέρω αν θέλω να είμαι μόνο δυνατή 

Ιδανικά θα ήθελα να μου επιτρέπεται να του δείχνω την αδυναμία που του έχω 

Μα κι αυτό απαγορεύεται 

Είχα τόση ανάγκη την τρυφερότητά του 

Ξέρω πια ότι δε θα έρθει ποτέ 

Και ζω μόνιμα στο κρύο...

... 4.00 το πρωί.