Η ζωή συνεχώς συμβαίνει
Ξεχύνεται κάπως άναρχα, από παντού
Ολάνθιστοι οι τάφοι
Οργασμός ιστοριών στοιβαγμένων
Ανθρώπων που κάποτε τα κατάφερναν να ζήσουν
Εμείς άραγε τα καταφέρνουμε;
Και κάπου κάπου
Βλέπεις μια γραμμή κομμένη
Επάνω στις πλάκες, αγριόχορτα ξεπροβάλλουν μέσα από κάποια ονόματα
Μια κίτρινη καμπανούλα φύτρωσε μέσα από ένα σίγμα τελικό και χορεύει άχρονα
Σφυρίζει ο αέρας περνώντας πάνω από τις σκληρές, λευκές επιφάνειες
Μερικά καντήλια, δεν έμεινε κανένας για να τα ανάψει πια
Κανένας για να φέρει λουλούδια
Κόπηκε η γραμμή
Ξεθωριασμένες οι φωτογραφίες
Λήθη
Τρεις γάτες λιάζονται στο παγκάκι, εντελώς παραδομένες στον απόλυτο εραστή ήλιο
Καθώς σηκώνεται η χωματένια σκόνη
Μια καμπάνα χτυπάει πένθιμα στον κήπο της σιωπής
Αντιλαλούν οι αναμνήσεις
Ένας παππάς βγαίνει από το εκκλησάκι και στέκεται κάτω από τη σκιά μιας μουριάς, σιωπηλός
Ένας άντρας που δε μιλάει λέξη ελληνικά, γονατίζει μπροστά από το μάρμαρο ενός διπλανού μνημείου και διορθώνει με προσοχή ένα σπάσιμο
Ήθελα να του φωνάξω ευχαριστώ
Μα δεν ξέρω αν θα το ένιωθε
Φοβόμουν πως ο ίδιος έχει χάσει τη συγκίνηση αυτού που κάνει
Φοβάμαι πως όλοι μας την έχουμε χάσει
Φοβάμαι πως απλώς περιφερόμαστε μηχανικά σε όλα
Φοβάμαι πως δε ζούμε στ'αλήθεια
Πως δεν συναισθανόμαστε
Πως γίνεται να συνεχίζεται η ζωή μέσα σε τέτοια σκληρότητα
Δεν έφταιγε ποτέ ο Θεός
Πάντοτε εμείς φταίγαμε
Που αφήσαμε να πέσει στη χαραμάδα μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας όλη μας ή τρυφερότητα
Θαυμάζω τη φύση που θα υποδεχτεί ολάνθιστη ακόμα μια Άνοιξη, κόντρα σε κάθε προγνωστικό
Πόσο πολύ θα ήθελα να της μοιάζουμε
Για όσο υπάρχουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου