Τελικά ξέρεις κάτι...
όλοι από κάτι πεθαίνουμε, κάποτε.
Άλλοι αργά. Άλλοι γρήγορα.
Για εμένα μάλλον θα ευθύνεται
Η αδάμαστη, παράλογη και ασίγαστη δίψα μου για εσένα...
Στέκομαι ακίνητη μα μέσα μου
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή
Πες μου ότι μπορείς να το νιώσεις...
Τρέχει για να σε συναντήσει
Κάθε δευτερόλεπτο
Που ταξιδεύω...;
Κοντά σου...
Νιώσε με!!! Νιώσε με!
Η καρδιά μου
Γεμάτη αγωνία σε ψάχνει παντού
Δε θα ηρεμήσω ποτέ
Μέχρι να ξανακοιτάξω μέσα στα μάτια σου
Δε θέλω να σου πω τίποτε άλλο
Τα ξέρεις πια όλα
Θέλω απλώς να μου επιτρέψεις να σε κοιτάζω για ώρα
Θέλω να σε κοιτάζω σε απόλυτη σιωπή
Χωρίς να με διακόψεις
Μέχρι να σε βρω ξανά κάπου εκεί μέσα
Μόνο τότε θα ηρεμήσω... τη στιγμή που θα σε βρω να με κοιτάζεις πίσω
Όχι μόνο με τα μάτια σου
Μα με την ψυχή σου
Αλλιώς θα ζήσω όλη μου τη ζωή με την καρδιά μου έξω από το στήθος μου, θα το δεις
Αυτή είναι η αλήθεια
Θα ζήσω μέσα σε αυτή τη φουρτουνιασμένη λιμνοθάλασσα των δακρύων μου
Επειδή δεν ήρθες ποτέ
Επειδή δε με άφησες να σε βρω ξανά
Δε θα συμφιλιωθώ ποτέ με την ιδέα ότι μπορεί να μη σε ξαναβρώ
Ποτέ...
Ποτέ.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ποτέ.