Φοβόμαστε τα ρομπότ, λέει... Μήπως όμως έχουμε ξεχάσει εμείς οι ίδιοι πρώτα, από μόνοι μας, πως να είμαστε άνθρωποι;;; Μήπως περιφερόμαστε ως ρομπότ κάθε μέρα στις δουλειές μας; Στο σπίτι μας; Στη σχέση που δε χτίσαμε ποτέ με τον εαυτό μας; Μήπως ξεχνάμε ότι είμαστε περατοί; Μήπως το ότι είμαστε όλοι μας περατοί, αντί να μας βυθίσει σε μια επαναλαμβανόμενη δύνη δίχως βάθος, να γινόταν το εφαλτήριο για μια νέα στάση μας απέναντι στην ίδια μας τη ζωή και τους άλλους; Μήπως να είμαστε λίγο πιο παρόντες ψυχικά, ό,τι κι αν κάνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε;
Ύπνος βαθύς...
Δυστυχώς.
Υπνοβάτες παντού. Μηχανές.
Μήπως να κάναμε αυτή τη σύντομη διαδρομή πιο όμορφη;
Να επιστρέφαμε στο σώμα μας; Να βάζαμε ψυχή στη δουλειά μας; Στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους; Με τον εαυτό μας; Με τη φύση;
Μήπως τα περιπολικά οφείλουν να γίνονται και ταξί κατά περίπτωση;
Εκτός αν μας αρέσει ο κόσμος όπως είναι... Εκεί που πηγαίνει...
Όλοι θα φύγουμε μια μέρα... Τότε θα έχουμε αρκετό χρόνο να δραπετευσουμε από τις ζωές μας...
Μήπως μέχρι τότε να τις ζούσαμε πρώτα-ως εμείς, αληθινά ;;;;
Μήπως τίποτε άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό;
Μήπως;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου