Literal Poetry

 - Να σε ρωτήσω κάτι;

- Να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις.

- Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό; 

- Τα μακαρόνια. 

- Μάλιστα... Και δε μου λες κάτι... Αν σου έβαζα χλωρίνη σε μικρές ποσότητες στα μακαρόνια κάθε μέρα, και το ήξερες, θα τα έτρωγες ; 

- Όχι, βέβαια! 

- Είδες που δε σου αρέσουν όντως τα μακαρόνια; 

- Μα τι εννοείς; Φυσικά και μου αρέσουν όντως! 

- Όχι. Δε σου αρέσουν. Νομίζεις ότι σου αρέσουν.Αν, ας πούμε, τα έτρωγες καθημερινά για το υπόλοιπο της ζωής σου, θα σου άρεσαν το ίδιο πολύ; 

- Ίσως ναι, ίσως και όχι. Ο μόνος τρόπος για να απαντήσω ειλικρινά σε αυτή την ερώτηση θα ήταν να δοκιμάσω. 

- Νάτη και η αβεβαιότητα.... Αφού σου λέω ξέρω! Και αν για παράδειγμα συσχέτιζες τα μακαρόνια με κάτι τραυματικό;;; 

- Χμ... Τότε ίσως και να τα απέφευγα για κάποιο διάστημα... 

- Τα βλέπεις;;; Δεν σου αρεσαν ποτέ πραγματικά τα μακαρόνια. Σου άρεσε η ΙΔΕΑ που έχεις για τα μακαρόνια. 

- Μα τι λες;;; 🤔 Τι ιδέα μπορεί να έχει κανείς για τα μακαρόνια; Τα μακαρόνια είναι απλώς κάτι που μου αρέσει. Δεν έχω κάποια ιδέα γι αυτά. Και γιατί θα πρέπει να φτάσω στη διαπίστωση αν όντως μου αρέσουν τα μακαρόνια περνώντας από κάτι δυσάρεστο οπωσδήποτε; 

- Γιατί έτσι γίνεται πιο ρεαλιστικό, άρα και πραγματικό και η μόνη αλήθεια είναι η πραγματικότητα. Σε σχέση με τι άλλο θα εξέταζες αν σου αρέσουν όντως τα μακαρόνια; 

- Σε σχέση με τον ενθουσιασμό μου να τα γευτώ, ίσως ; Σε σχέση με την ικανοποίησή μου όταν τα γεύομαι; Δηλαδή γιατί το δυστοπικό, το δυσάρεστο και το τραυματικό να είναι πιο ρεαλιστικό από το απολαυστικό και το ευχάριστο; Και γιατί ο πήχης μου να είναι το χειρότερο και όχι το καλύτερο;;; Και τελικά, πραγματικό, δεν είναι εκείνο που εμείς επιλέγουμε να πραγματοποιήσουμε ;;;; 

- Εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι τα μακαρόνια το αγαπημένο σου φαγητό και όσο πιο πολύ επιμένεις τόσο πιο πολύ ενισχύεις αυτή μου την πεποίθηση... 

- ...

- Α τώρα δε λες τιποτα, ε; Ειδες που είχα δίκιο, λοιπόν; 

- ... 

Ναι... 

Ναι, βέβαια..... Είχες δίκιο.