Σε ονειρεύτηκα... 🌠
Ήταν νύχτα.
Για κάποιο λόγο, οδηγούσες ένα χρυσό ταξί
Και με πήγαινες σπίτι.
Τα μαλλιά σου έφταναν κοντά στα αφτιά σου σε μήκος και ήταν λίγο πιο ανοιχτά σε χρώμα.
Σε κοιτούσα και σκεφτόμουν, ότι ό,τι κι αν άλλαζε επάνω σου μέσα στα χρόνια για εμένα θα είσαι ο ένας. Ο μοναδικός. Ο απόλυτος.
Καθόμουν στο πίσω κάθισμα.
Σε έβλεπα ότι μάλλον κάπου την είχες αρπάξει...
Παίρνω το θάρρος και λέω :
-"Κρυώσατε κ. Π.;"
- "Α ναι, μάλλον. Είμαι λίγο μπουκωμένος και με ενοχλεί ο λαιμός μου. Με τριγυριζει κάτι μάλλον... Ε... Άμα δεν προσέχεις την πατάς.", μου λες.
- "Ε... Να προσέχετε κ. Π.... Να προσέχετε πολύ τον εαυτό σας..." σου λέω σα να μη μιλάω μόνο για το κρύωμα.
-" Α σιγά εντάξει, αυτό δεν είναι το πρόβλημα... Το πρόβλημά μου είναι ότι σε όλες αυτές τις περιοχές, τα ενοίκια έχουν φτάσει στο Θεό." λες
Και μου έρχεται να σου φωνάξω 'α δεν πειράζει, έλα να μείνεις μαζί μου "😂 αλλά δεν το κάνω φυσικά.... Όμως το σκεφτόμουν.
Φτάνουμε στο υποτιθέμενο σπίτι μου. Ακουμπάω στο πίσω μέρος από το κάθισμα του συνοδηγού το κεφάλι μου και σε κοιτάζω. Με κοιτάζεις κι εσύ. Κοιτάζεις το φόρεμά μου, τα μάτια μου, τα χείλη μου... Ακουμπάς το πρόσωπό μου με το χέρι σου. Φερνω τα δάχτυλά μου στα γένια σου. Κοιταζόμαστε από την ψυχή μας. Γινόμαστε ολόκληροι τα μάτια μας... Ήθελα τόσο πολύ να με φιλήσεις...
Δεν έχω ιδέα τι και πως πάντως...
Ξαφνικά βρίσκομαι στο μπαλκόνι μου στον τέταρτο όροφο - έτσι έμοιαζε το ύψος - και κοιτάζω το αμάξι σου από πάνω να στρίβει το τετράγωνο... Σταματάς διστακτικά...
"Αχ μη φύγεις! Μη φύγεις!!! Μείνε!" φωνάζω μόνη μου από ψηλά. Δεν έφτανε η φωνή μου κάτω.
Μέσα σε δευτερόλεπτα, αντιλαμβάνομαι κόσμο από τη γειτονιά να μαζεύεται στο δρόμο. Φασαρία και αναστάτωση. Κάποιος είχε χάσει τις αισθήσεις του, ήταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν. Το είδες και βγήκες έξω από το αμάξι.
Γυρνάς και κοιτάς επάνω. Κοιταζόμαστε.
Ξύπνησα.
Ξύπνησα... Μα σ'αγαπώ...
Σ' αγαπώ και σε ονειρεύομαι πάντοτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου