Όταν ο πόνος ουρλιάζει κι εσύ του κουνάς το δάχτυλο και τον προστάζεις να σιγήσει...
Ο πόνος δε φοβάται τίποτα και κανέναν
Είναι η αλήθεια γυμνή
Δεν νοιάζεται τι θα πει ο ένας και ο άλλος. Είναι καταρράκτης που ψάχνει τρόπο να χυθεί στη θάλασσα . Η σιωπή θα έρθει όταν πια καμία φασαρία δε θα έχει σημασία.
Πριν από αυτό θα ήταν βία.
Πλησιάζει η στιγμή...
Πλησιάζει η στιγμή...
Στέλνω χαιρετισμούς από εκείνο το νησί της εξορίας στο οποίο έφτασα με ταμπέλες από λέξεις άγνωστες κρεμασμένες στο λαιμό, επίθετα από γάμους που δεν έκανα ποτέ, σχεδόν συσκευασμένη σε νάυλον.
Εδώ είμαστε όλοι λεπροί.
Ακούμε τους στεριανούς να μιλάνε για ενότητα περνώντας τα χέρια μέσα από τα σοφά γένια τους...
Μας φαίνεται κυρίως αστείο σαν τοποθέτηση, ίσως όμως γι αυτό να φταίει η υγρασία της περιοχής που περιπλέκει τα πράγματα.
Ας πούμε αν τεντώναμε ένα μηδενικό εσύ από τη στεριά κι εγώ από το νησί της εξορίας, θα έμοιαζε με δύο παράλληλες γραμμές στο μεγαλύτερο μέρος του. Η μόνη ένωση θα βρίσκονταν στα χέρια μας,στις όχθες...
Αλλά τα χέρια μας δεν έχουν πια μνήμη, ούτε πρόθεση, όπως ακριβώς και οι καρδιές μας...
Για αυτό υπάρχουν άλλωστε νησιά όπως αυτό...
Πράγματι, η ησυχία είναι πιο όμορφη...
Μόλις τελειώσει ο πόνος
Θα έρθει κι εκείνη εδώ με βάρκα πριν δύσει ο ήλιος ξαφνικά μια μέρα
Με ταμπέλες δικές της, σίγουρα... Επίθετα...
Μας κοιτούν απ'τη στεριά με τα κυάλια και τοποθετούνται για εμάς, συχνά.
Αναμφίβολα, ούτε η σιωπή θα τη γλυτώσει από τα συμπεράσματά τους...
Μα έτσι γινόταν πάντοτε εδώ.
Τουλάχιστον εμείς εδώ δε φοβόμαστε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και να μοιραστούμε τις αλήθειες μας ανθρώπινα...
Κι ας λέει ο κόσμος έξω...
Κι έτσι όταν θα φτάσει πια η σιωπή
Όλα τα σημαντικά
Θα έχουν ειπωθεί...
Αθήνα,
Σάββατο 02/04/2022
Κι ένα τραγούδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου