Γιατί το ghosting είναι ένδειξη επιθετικότητας:
Οι αποχαιρετισμοί είναι αναπόφευκτοι. Το να πληγώνεις τους άλλους όμως όχι.
Η ζωή μας είναι πάντα σε συνεχή ροή. Η κάθε νέα μέρα μας παρουσιάζει προκλήσεις που απαιτούν ωριμότητα, προσαρμοστικότητα και ευελιξία. Το ίδιο συμβαίνει και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αλλάζουν, εξελίσσονται και ενδεχομένως φτάνουν σε ένα τέλμα. Ο έρωτας ξεφτίζει, φιλίες ξεπερνιούνται, μια απασχόληση δίνει την θέση της σε μια άλλη και ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Αρκετοί άνθρωποι όμως, δεν ξέρουν τον τρόπο να πουν αντίο.
Είναι λογικό μια αλλαγή, μια μετάβαση να μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα. Έχουμε πολλούς τρόπους άμυνας για να προστατεύουμε τον συναισθηματικό μας κόσμο, αλλά η αποφυγή είναι ο επικρατέστερος. Το τέλος μιας σχέσης σπανίως είναι εύκολο. Είναι συναισθηματικά μια από τις εντονότερες καταστάσεις. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να λήξει μία σχέση. Όταν συνδυάζεται με σύγκρουση, η μετάβαση προκαλεί οργή, θλίψη και μελαγχολία. Έτσι εξηγείται ότι προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε γρήγορα με το τέλος μιας σχέσης, να αποφύγουμε τον τελικό αποχαιρετισμό και όλα αυτά για να ελαχιστοποιήσουμε την αναστάτωση. Παρ΄ όλα αυτά, κάθε τέλος αντιπροσωπεύει ένα σημείο καμπής.
Το να αποφεύγεις την συναισθηματική αναστάτωση από το τέλος μιας σχέσης οδηγεί σε μια ανθυγιεινή συνήθεια ημιτελών σχέσεων. Σχέσεις που λύθηκαν πρόχειρα μας κρατούν στο παρελθόν, αφήνουν ίχνη θλίψης, οργής, σύγχυσης και ενοχής, ενώ σχέσεις που τελείωσαν με κάποια εξήγηση μας επιτρέπουν να αγκαλιάσουμε με αυτοπεποίθηση τα νέα ξεκινήματα. Οι θετικές μεταβάσεις λειτουργούν προς όφελός μας και μας δείχνουν τον δρόμο της ωρίμανσης.
Μελέτες δείχνουν ότι το τέλος μιας σχέσης είναι αυτό που θυμόμαστε πιο έντονα από μία σχέση που τελείωσε, λόγω του ότι είναι και το τελευταίο χρονικά γεγονός που την αφορά. Οι τελευταίες κουβέντες, συναισθήματα ή συζητήσεις δημιουργούν την πιο δυνατή ανάμνηση. (Fredrikson, 2000). Οι αποχαιρετισμοί είναι μια ευκαιρία να περιγράψουμε με λέξεις τα συναισθήματά μας, να σχηματοποιήσουμε την ανάμνηση μιας σχέσης και να αισθανθούμε ότι κάτι ολοκληρώθηκε. Οι Schwörer, Krott και Oettingen (2020) αναφέρονται στις σχέσεις που χαρακτηρίζονται από την αίσθηση του κλεισίματος, ως «ολοκληρωμένες». Γενικότερα οι άνθρωποι θεωρούν το τέλος μιας σχέσης ως μια πλήρωση, όταν αισθάνονται ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, ότι προσπάθησαν όσο περισσότερο μπορούσαν και ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Σχέσεις που λήγουν με τέτοιο τρόπο αφήνουν θετικό αντίκτυπο, περιορισμένη θλίψη και μια εποικοδομητική μετάβαση στην επόμενη φάση της ζωής, όπου κάποιος δεν μπαίνει στον πειρασμό να σκεφτεί υποθετικά σχετικά με το τι θα μπορούσε να είχε πει ή κάνει.
Αρκετές σχέσεις είναι εξ ορισμού σύντομες, αλλά ακόμα και οι σύντομες πλατωνικές σχέσεις ή οι επαγγελματικές σχέσεις είναι διαπροσωπικές σχέσεις που φέρουν ένα συναισθηματικό φορτίο.
Δεν είναι ανάγκη να εμμένουμε σε σχέσεις που δεν λειτουργούν για εμάς. Είναι φυσικό να φεύγουμε από κάποιες σχέσεις, αλλά το γεγονός ότι μια σχέση δεν λειτουργεί για εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε σημαντική. Οι άνθρωποι και οι διαπροσωπικές σχέσεις αφήνουν ίχνη, αναμνήσεις από μια σύνδεση. Ένας θετικός αποχωρισμός τιμάει την σχέση, δείχνει σεβασμό σε αυτήν και αναγνωρίζει την επίδραση που ένα πρόσωπο έχει στην ζωή μας καθώς και τις διάφορες διακυμάνσεις που είχε αυτή η σχέση.
Ghosting
Το “ghosting” (πλήρης αποκλεισμός χωρίς εξήγηση) είναι ένα είδος επιθετικής αντιμετώπισης, όπου κάποιος ξαφνικά σταματάει κάθε είδους επικοινωνία με κάποιο άλλο πρόσωπο χωρίς κάποιον προφανή λόγο, χωρίς κάποια προειδοποίηση ή εξήγηση και αγνοεί κάθε προσπάθεια για περαιτέρω επαφή.
Το “ghosting” συχνά είναι μια πρακτική που χρησιμοποιεί κάποιος που θέλει να αποφύγει την σύγκρουση αλλά ουσιαστικά είναι μια καταστροφική κίνηση, η οποία γεννάει συναισθήματα σύγχυσης, αμηχανίας και ταπείνωσης στο άτομο που την βιώνει.
Συναισθηματικά, το να δεχθείς “ghosting” προκαλεί μια αίσθηση ευαλωτότητας, αμφισβήτησης και οδηγεί σε χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης. Σε ψυχοσωματικό επίπεδο το ghosting εξαντλεί τους νευροδιαβιβαστές, ενεργοποιεί τις πληγές εγκατάλειψης και απόρριψης και τα ίδια νευρολογικά κέντρα που ενεργοποιούνται όταν νιώθουμε φυσικό πόνο (Krossa et al., 2011). Το να κάνουμε ghosting σε κάποιον είναι μια συνειδητή εγωκεντρική απόφαση να αποφύγουμε μια κατάσταση με έναν τρόπο που θα προκαλέσει τραύμα και ντροπή, ενώ ο άλλος μένει άναυδος. Έτσι, το ghosting είναι ουσιαστικά μια πράξη ναρκισσιστική, μια πράξη απόρριψης του άλλου χωρίς ενσυναίσθηση, αγνοώντας παντελώς τα αισθήματα και τις ανάγκες του. Επιπλέον, το ghosting αποκλείει την αναγνώριση ότι ένας αποχαιρετισμός είναι αυτό που θέλει το άλλο πρόσωπο, ρίχνοντας την ευθύνη στις περιστάσεις ή στο άλλο πρόσωπο. Διαστρεβλώνει την πραγματικότητα επιτρέποντας στο άτομο που ενεργεί με αυτό τον τρόπο να απεκδυθεί κάθε ευθύνη για την συμπεριφορά του.
Υγιείς αποχαιρετισμοί
Σε κανέναν δεν αρέσει μία άβολη συζήτηση, αλλά αυτό είναι προϋπόθεση για την διατήρηση μιας υγιούς σχέσης. Το να γίνει ένας διάλογος είναι σημαντικό γιατί έτσι και τα δύο μέρη έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους και να νιώσουν ότι ακούγονται. Το να ακούει ο ένας τον άλλον δείχνει σεβασμό για τα αισθήματα του άλλου, αφήνει χώρο για ειλικρινή περισυλλογή και για το φυσικό τέλος μιας σχέσης. Πρέπει να γίνει κατανοητό και από τα δύο μέρη, ότι παρότι είναι καιρός να πάνε και τα δύο μέρη παρακάτω στην ζωή, και τα δύο μέρη αναγνωρίζουν τον κοινό χρόνο και τα ανθρώπινα συναισθήματα τους.
Αναλαμβάνοντας την ευθύνη να πούμε ένα ταπεινό αντίο, κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο. Αποδεχόμενοι συνειδητά ότι ο τρόπος που λέμε αντίο είναι ένα σημαντικό μέρος της δημιουργίας μιας κοινωνίας με συνέχεια, προχωράμε με συμπόνια, δίνοντας χώρο στην ενεργητική ακρόαση και μια βάση για βαθύτερες μελλοντικές σχέσεις.
Πάντα έχουμε επιλογές στον τρόπο που χειριζόμαστε τις μεταβάσεις. Ο τρόπος που βγαίνουμε από μία σχέση αφήνει σημάδια τα οποία λειτουργούν αθροιστικά. Το να τιμάς το τέλος μιας σχέσης, το να παίρνεις την ευθύνη με πράξεις που προάγουν την αμοιβαία επούλωση, καλλιεργεί σθένος. Το να διαχειριζόμαστε τις μεταβάσεις προσεκτικά και με σεβασμό, ενισχύει την θετική ανάπτυξη του χαρακτήρα μας, τις αντοχές μας, την αποτελεσματικότητά και την ικανότητα μας να χτίσουμε υγιείς μελλοντικές διαπροσωπικές σχέσεις.
Βιβλιογραφικές αναφορές
Fredrickson, B. L. (2000). Extracting meaning from past affective experiences: The im-portance of peaks, ends, and specific emotions. Cognition & Emotion, 14(4), 577–606. https://doi.org/10.1080/026999300402808
Krossa, E., Bermana, M., Mischelb, W., Edward E. Smith, and Wager, T. (2011). Social rejec-tion shares somatosensory representations with physical pain. Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS), 108 (15), 6270–6275, doi: 10.1073/pnas.1102693108.
Schwörer, B., Krott, N. R., & Oettingen, G. (2020). Saying goodbye and saying it well: Conse-quences of a (not) well-rounded ending. Motivation Science, 6 (1), 21–33. https://doi.org/10.1037/mot0000126
Πηγή: psychologytoday.com
Συγγραφέας: Leigh W. Jerome Ph.D.
Μετάφραση: Μαρία Μαγγανάρη
MSc in Person – Centred Counseling and Psychotherapy
Person – Centred Family and Couples Therapy
P.E.T., T.E.T., M.B.A.
mariamanganari.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου