Άδειασα τη ζωή μου όλη για εκείνον
Και περίμενα εναγωνίως
Βασανιστικά
Κι αυτός το βάφτισε εγωισμό
Και γέλασε με το άδειο σπίτι μου
Με την ηχώ των βημάτων του καθώς με εγκατέλειπε
Με μια ικανοποίηση κρυφή
Σαν αυτή που έχουν στο σχολείο τα παιδιά που παπαγάλισαν το μάθημα της μέρας
Και θεωρούν δίκαιο το 20αρι
Ένα είδος Κοσμικής Δικαιοσύνης
Δυστυχώς, δε με κατάλαβε ποτέ
Άρα θα ήταν αδύνατο και να με αγαπήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου