Σκέψεις 💭

 Παραδόξως...

Όταν μπορώ να τραγουδήσω τον πόνο μου 

Σημαίνει ότι έχω καταφέρει να μην είμαι πλέον ο πόνος μου ολόκληρη

Να μη κυκλοφορώ στη ζωή μου σαν μια πληγή που αιμοραγεί ασταμάτητα 

Σημαίνει πως αυτός ο πόνος βρήκε τη θέση του για να υπάρξει μέσα μου 

Πως κάναμε κι εγώ κι εκείνος κάποιους συμβιβασμούς 

Σημαίνει πως έμαθα να αναπνέω μαζί του για να μην πεθάνω μαζί του

Και να τραγουδάω μαζί του γιατί αποδέχτηκα μετά από πολύ και καθαρό τρόμο πως εκείνο που ήμουν πριν από αυτόν δεν υπάρχει πια. 

Όταν τραγουδάω και πάλι σημαίνει πως επιστρέφω σε κάτι που δεν έχω γνωρίσει ακόμα 

Δεν ελπίζω, όχι 

Έπαψα να ελπίζω 

Απλώς θυμάμαι ότι υπάρχω σε ένα επίπεδο πρωτογενές 

Κι απευθύνομαι στην αθωότητα που κρύβεται πίσω από τα τείχη μου

Στην αθωότητα που προστατεύω, 

Άρα και στην αθωότητα των άλλων - χωρίς όμως να είναι αυτή η πρόθεσή μου. 

Τραγουδάω σα δόρυ στην αλήθεια μου 

Στη δική μου αλήθεια. 

Αποκαλύπτομαι άθελά μου

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αναπνεύσω πραγματικά ως 

Η γυναίκα με την ασπρόμαυρη διαδρομή, το παιδί με τα πολύχρωμα όνειρα

Και ως τίποτε από όλα αυτά 

Αναδύομαι σαν κάτι που δεν ελέγχω 

Αν σ'αγαπώ θα νιώσεις στη φωνή μου τη φωτιά μου 

Και προς τα εκεί πηγαίνω γιατί δε με αφορά τίποτε άλλο πέρα από την αγάπη 

Αυτό το άγριο ελεύθερο και αδαμαστο άλογο 

Ένα πράγμα εντελώς παράλογο 

Συμπυκνώνομαι σα δέσμη ακριβείας 

Κι εκφράζομαι 

Σαν το αποτέλεσμα του πόνου αλλά και την καθαρότητα της αλώβητης φωτιάς μου 

Που θα με συνοδεύει μέχρι να κλείσω τα μάτια μου 

Ευτυχώς. 

Γι αυτό δεν τραγουδάω ποτέ όταν γίνομαι ο πόνος. 

Περιμένω σε σιωπή να περάσει, να με νικήσει ή να κάνουμε κάποιους απαραίτητους αμοιβαίους συμβιβασμούς. 

Για να τραγουδήσω πρέπει να μην παλεύω κανέναν πόλεμο. Πρέπει να έχει καθήσει η σκόνη της αναστάτωσης ώστε να μπορώ να ξεδιπλωθώ σαν μια ευθεία γραμμή από το κουβάρι της ενδόμυχης κατάστασης που είναι πάντοτε πιο πλήρης από την έκφρασή της. 

Το χάος είναι άχρονο και πιο πλήρες από την τάξη. 

Η τάξη όμως, αν και γραμμική, αν και αποκλύει εξ'ορισμού το μεγαλύτερο μέρος του θαύματος, γίνεται η μοναδική γραμμή ζωής για τον φυσικό κόσμο κάποιες φορές. 

Η τάξη είναι το αναγκαίο κακό, η απλώς ήρθαμε εδώ για να αξιοποιήσουμε το χάος και την τάξη. Την πληρότητα της κατάστασης και τη γραμμική της επικοινωνία. Το χάος σημαίνει "Υπάρχω, είμαι " και η τάξη έρχεται να φτιάξει τις λίστες, να ξεκαθαρίσει γραμμικά τους χώρους και τους τρόπους αυτής της ύπαρξης όταν και όπου αυτό χρειάζεται. 

Για εμένα η τάξη συνορεύει κάποιες φορές με το φόβο. 

Ίσως να είναι και το αποτέλεσμα της δημιουργίας του κόσμου των αντιθέσεων. 

Των διλημμάτων. 

Δες μια γάτα. 

Δεν φτιάχνει λίστες, ούτε έχει διλήμματα. 

Απλά είναι. 

Κι εγώ νιώθω πιο πολύ σα γάτα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. 

Όμως φλερτάρω με την τάξη κάθε φορά που γράφω ακόμα ένα κείμενο... 

Είμαστε αυτό που είμαστε. 

Κόψαμε και δαγκώσαμε το μεταφορικό μήλο και ήρθε η ανάγκη για περισσότερη τάξη στο τέλειο χάος 

Μια συνθήκη πλήρης και ειλικρινής 

Ένα ανεπεξέργαστο διαμάντι 

Το πραγματικό χάος είναι αγνό 

Δεν έχει ίχνος επικινδυνότητας μέσα του 

(Αν είναι επικίνδυνο, τότε είναι μπάχαλο και όχι χάος. Πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικές έννοιες.) 

Στην πραγματικότητα το αδικεί η ίδια η λέξη 

Μια πλήρης κατάσταση δε χρειάζεται ταμπέλες από κανέναν. 

Το θαύμα υπήρχε πολύ πριν από εμάς και θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από εμάς 

Πριν και μετά τα μικρά μας μολυβάκια που προσπαθούν να τραβήξουν πάντοτε τις πιο ίσιες γραμμούλες. 

Η μόνη ασφάλεια στην ύπαρξη 

Είναι η ίδια η ύπαρξη... 

Υγ. Μην προσπαθήσεις να με εξηγήσεις... 

Νιώσε με... 

Υγ 2. Μήπως απλά το χάος είναι τελικά ένας πολύ γενικός χαρακτηρισμός για εκείνο που ακόμα δεν καταλαβαίνουμε; 

Υγ 3. Η Αγάπη; Η Αγάπη δεν είναι χάος, Αγάπη μου; Η Αληθινή Αγάπη... Εκείνη που δεν ορίζεται, ούτε διέπεται από κανένα φυσικό νόμο... Απάντησες άραγε ποτέ στον εαυτό σου τελικά... Τι είναι η Αγάπη για εσένα... Ή μήπως το ψάχνεις ακόμα; Ή μήπως σταμάτησες να ψάχνεις... Μήπως τη βρήκες; Που κρυβόταν για εσένα, Αγάπη μου; Μέσα σου, σε άνθρωπο ή στον ουρανό...