Confessions

 Ο λόγος που δε μπορούσα να τραγουδήσω όπως τραγουδούσα συνήθως όταν βρισκόμουν κοντά σου ήταν ότι

Οι συνθήκες μου επέβαλλαν 

Να μη γίνω ειλικρινής. 

Γύριζα σπίτι μου και έκλαιγα. 

Ήμουν η αναστάτωσή μου ολόκληρη. 

Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια σε εκείνον τον καναπέ. 

Μου ήταν φοβερά επίπονο. 

Δυστυχως ή ευτυχώς, έχω συνείδηση. 

Δε θα έκανα ποτέ εκείνο που δε θα ήθελα να μου κάνουν. 

Έτσι ζω. 

Και φυσικά, αυτό είναι κάτι που πληρώνω μέχρι σήμερα. 

Αυτό και ότι χρειάζομαι τις κατάλληλες συνθήκες... Ασφάλεια... Υπομονή... Απαλότητα για να ξεδιπλωθώ... 

Στην περίπτωσή μας, καταλύτης υπήρξε η συντριβή 

Μην παρεξηγηθώ... 

Ήταν υπέροχο γιατί ήμουν κοντά σου 

Μα και αφόρητο γιατί ήξερα ήδη ότι δε θα επιλέξεις εμένα... 

Μου μιλούσες για πράγματα που δε μου επέτρεπαν να ονειρεύομαι 

Η φυγή μου δεν ήταν ποτέ προδοσία. 

Ήταν υπέρβαση. 

Προστάτεψα και σεβάστηκα Εσένα.

Αρνηθηκα κάθε δικό μου συμφέρον. 

Άλλαξε ολόκληρη η πορεία της ζωής μου 

Κι από τότε σε κουβαλάω μέσα μου... 

Είσαι μαζί μου κάθε στιγμή. 

Όταν θα καταλάβεις θα είναι πια αργά. 

Για να είμαι ειλικρινής... 

Δεν πιστεύω ότι θα καταλάβεις ποτέ. 

Ούτε καν απλώς για να με καταλάβεις. 

Ανθρώπινα. 

Αποφάσισες. 

Δεν κατάλαβες ποτέ τι είχες... 

Μέσα στα χέρια σου...