Bertrand Russel : " If you are beginning to think that what you are doing is very inportant, you need to take a holiday."
Όχι άλλη σοβαροφάνεια...
Όχι άλλη επιβολή ασκήμιας...
'Οχι άλλη ασκήμια με το "δήθεν" πρόσχημα μιας κάποιας - οποιασδήποτε- κανονικότητας .
Όχι άλλος "ΔΗΘΕΝ" ρεαλισμός...
Οι Beatles έγραψαν κάποτε:
"And anytime you feel the pain, hey Jude, refrain,
Don't carry the world upon your shoulders."και με ακολουθεί συχνά αυτός ο στίχος...ειδικά όταν τυχαία πέφτει το μάτι μου σε ένα δελτίο ειδήσεων...
Όταν έχεις στην οθόνη σου μια συμπυκνωμένη βόμβα πληροφοριών που σε ταΐζει όλες τις συμφορές που συμβαίνουν ΤΩΡΑ , ΤΩΡΑ , Τ Ω Ρ Α σε ολόκληρο τον πλανήτη...
Τι τελικά μας αναλογεί από όλο αυτό;
Πόσο είμαστε φτιαγμένοι να αντέχουμε ;
Είναι μήπως λίγο εμμονικός αυτός ο βομβαρδισμός ψυχών στην πιο χαλαρή στιγμή τους; Στην ασφάλεια του χώρου τους;
Όσοι έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με το μάρκετινγκ ή το θέαμα ή οποιασδήποτε μορφής επικοινωνία, θα γνωρίζετε τη δύναμη της επανάληψης...μιας φράσης...ή ακόμα και της ενέργειας μιας ψυχικής κατάστασης... (φόβος, θλίψη,απόγνωση,αδιέξοδο κλπ κλπ κλπ)
Φυσικά και πρέπει να νοιαζόμαστε για όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Αλίμονο αν γίνουμε αδιάφοροι! Όμως , μήπως η λύση δεν είναι να ανησυχούμε όλοι για όλα συνέχεια;Μήπως αυτό οδηγεί σε αρρώστια; Μήπως δεν είναι φυσιολογικό; Μήπως θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε σε εκείνα που μπορούμε να αλλάξουμε μόνο και αν το κανουμε αυτό όλοι, δε θα μείνει πουθενά ακάλυπτος χώρος;
Χώρος όπου κάποιος δε νοιάστηκε;
Μήπως να κλείναμε όλοι τις τηλεοράσεις και να κοιτάζαμε και πάλι γύρω μας;
Μήπως να βλέπαμε έστω για ένα μονάχα λεπτό και τα θετικά που υπάρχουν;
Δεν πουλάνε, το ξέρω, αλλά υπάρχουν!
Αν η εκπαίδευσή μας γύρω από αυτά τα θέματα ήταν σωστή και επαρκής από την παιδική μας ηλικία, τότε δε θα φτάναμε στο σημείο ως ενήλικες να μισούμε υον εαυτό μας και ο ένας τον άλλον.
Όλα από εκεί ξεκινάνε!
Για παράδειγμα:
Το ξέρατε ότι για κάθε προσβολή που ξεστομίζετε στο παιδί σας - ειδικά αν την επαναλαμβάνετε συχνά- θα χρειαστεί για απόσβεση εκατομμύρια θετικών επιβεβαιώσεων για να χτίσει ξανά μια υγιή αυτο-εικόνα - και αν....
Έχουμε λοιπόν όλοι ευθύνη, αλλά όχι αυτή την ευθύνη που μας δείχνουν ...
Η ευθύνη μας είναι η συναισθηματική μας ενσυναίσθηση, η κατανόηση !!!
Όχι με τη σοβαροφάνεια ενός παντογνώστη καθηγητή μα με την αθώα και απαλή ματιά ενός παιδιού!
Ο κόσμος θα αλλάξει αν αλλάξουμε πρώτα εμείς.
Αυτή είναι η ευθύνη μας.
Κι έπειτα δε θα χρειάζεται πια να είμαστε τόσο σοβαροί...
Η Σοβαροφάνεια....
Το σύμπτωμα ότι μας λείπει λίγο γέλιο πηγαίο...λίγη χαρά....η τρυφερότητα και η αγάπη...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη
από το να ξαναβρούμε τον εαυτό μας
αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου