Έψαχνες το φως στο σκοτεινό ορίζοντα της ζωής σου
Κι εμφανίστηκε απροσδόκητα σα μικροσκοπική νιφάδα τον Αύγουστο
Κάτασπρη
Μόνη
Αναστατωμένη
Καταδικασμένη
Εκτός εποχής
Σταμάτησες την είσοδό της στον κόσμο σου με την παλάμη σου
Απέτυχες να την πιάσεις μα ξαναπροσπάθησες
Χωρίς λόγο
Κι έπειτα την άφησες να στάξει
Δάκρυ καυτό
στο πάτωμα
Και συνέχισες την αναζήτηση...
Δεν κατάλαβες ποτέ πως η απάντηση βρισκόνταν στη συνάντηση
Πως το φως ήταν η πιο μαγική στιγμή της πρόσκρουσης του απόμακρου χεριού σου με την ευαίσθητη και ευμετάβλητη επιφάνειά της
Πως στο χέρι σου δέχτηκε να λιώσει και να ξεπλύνει κάτι από αυτά που πίστευες πως άφηνες πίσω
Πως δε θα υπάρξει ποτέ ξανά αυτή η στιγμή
Πως της ψιθύρισε ο αέρας ότι χαρακτήρισες τη σύγκρουση τυχαία και μικροσκοπικά ασήμαντη
Πως μετάνιωσες
Πως ξέχασες
Πως ακόμα ψάχνεις για κάτι φωτεινό στο μακρινό ορίζοντα
Και κάπως έτσι
Αυτή η τριανταφυλλιά που φύτρωσε στον τόπο της ελεύθερης πτώσης, δε σου ανήκει
Ανήκει μονάχα στον εαυτό της
Κι η μικρή νιφάδα που ζει μέσα της
Εύχεται κάποτε να βρεις το φως που ψάχνεις, μέσα σου
Και στις στιγμές της πρόσκρουσης
-Που αποφεύγεις γιατί φοβάσαι πως ίσως σε αλλάξουν... -
Μη φοβάσαι...
Μη φοβάσαι πια...
Να χαθείς στις λεπτομέρειες...
Ο κόσμος σε αγαπάει
Κι αυτό που ψάχνεις, στο μακρινό ορίζοντα
Υπήρχε πάντοτε γύρω σου και μέσα σου...
Όταν τα τριαντάφυλλα θα μαραθούν
Κάτι θα έχει μείνει πίσω
Για όσους θυμούνται
Όλα υπήρξαν!
Κι ό,τι υπήρξε κάποτε, θα υπάρχει για πάντα
Και συμβαίνει ακόμα τώρα σε κάποιο άλλο σύμπαν
Είτε το θυμόμαστε, είτε όχι
Είτε το τιμάμε, είτε το περιφρονούμε
Κι όσο για τον πιο δυνατό
Πιο δυνατός είναι εκείνος που αφέθηκε στην ολική του μεταμόρφωση,συνεχίζοντας ανέλπιστα να πιστεύει στην αναπόφευκτη τρυφερότητα...
Καλή συνέχεια, ταξιδιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου