Και τελικά τι είμαστε...
Δεν είμαστε και τίποτα το τρομερό
Μόνο λάσπη κι αστέρια και όνειρα
Πασπαλισμένα με μικρές, ευμετάβλητες κυκλοθυμικές μπόρες, βουτηγμένα σε ιδέες άγκυρες
Είμαστε χέρια που απλώνονται
Για πληγές και χάδι
Γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει
Μάτια που ψάχνουν το γνώριμο
Τη θαλπωρή της αναγνώρισης - του άλλου μα και του εαυτού- σε ένα ξένο τόπο
Αγώνας ποιος θα φτάσει πρώτος στο αδιάφορο δίκιο
Πολεμιστές της αγνότητας με σκοπό την προστασία της
Κλαράκια που χορεύουν στον αέρα
Τι είμαστε
Τα νευρικά δευτερόλεπτα της ζωής μας που κυλά
Αυτό είμαστε
Οι στιγμές, είμαστε
Αυτό που κάνουμε κάθε στιγμή που φτιάχνει τη ζωή μας...
Και όσα δε θα κάνουμε ποτέ σε αυτή την εκδοχή μας
Γιατί γινόμαστε οι επιλογές μας
Και πάντοτε πηγαίνουμε εκεί που κοιτάζουμε
Μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις ιδιαιτερότητες και τα ασήμαντα κατορθώματά μας
Μα στην πραγματικότητα
Είμαστε απλώς, διάσπαρτα φυσιολογικά θαύματα
Δεν υπάρχουν διαφορές
Μόνο ομοιότητες
Με πολλά διαφορετικά πρόσημα
Δεν υπάρχουν ξένοι
Όλοι είναι εσύ κι εγώ που μιλάμε στον εαυτό μας
Είμαστε όλοι λαμπεροί κομήτες
Στο στερέωμα της ίδιας αιωνιότητας
Είμαστε εκείνοι που περιμέναμε.
Εκείνοι που κάνουν τη διαφορά.
Ήρθαμε μονάχα για τη συνάντηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου