Εδώ.
Προσπαθώντας να καταπιώ για ακόμα μια νύχτα τον Έρωτά μου.
Έχει καθήσει σαν ένας κόμπος μεγατόνων στο λαιμό μου
Πνίγομαι
Καίγομαι
Κινδυνεύω
Παλεύω για κάθε δευτερόλεπτο
Η παρόρμηση με τρυπάει και ξεσκίζει το ακίνητο σώμα μου
Της επιβάλλομαι παρά τη θέλησή μου
Χρόνια ολόκληρα
Κάνω αυτό που πρέπει
Αυτό που θέλει εκείνος
Αυτό που λέει πως δεν κάνω, το οποίο είναι η ζωή μου
Αργοπεθαίνω σπαρταρώντας όπως τα ψάρια
Σε απόλυτη ησυχία
Ημερησίως
Ξανά και ξανά
Πληρώνω ένα τίμημα παράλογο που δε θα μου αναγνωριστεί ποτέ
Αντιθέτως φταίω για όλα, πάντα
Εγώ που δεν τον καταλαβαίνω, λέει
Που δεν ταυτίζομαι,άρα δεν τον αγαπάω.
Εγώ που ήξερα μια φορά ότι είχε κόψει τα μαλλιά του πριν τον συναντήσω γιατί τον είδα στον ύπνο μου την προηγούμενη νύχτα.
Το λέει αυτό για εμένα.
Για εμένα.
Εδώ, ακίνητη, λοιπόν.
Παλεύω κάθε μου παρόρμηση.
Ποτάμια τα δάκρυα.
Σφίγγω το μπράτσο του καναπέ για να μην εκτοξευθώ στο ταβάνι
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ
Γράφω αυτό το ποίημα με θολά μάτια
Μάταια όλα.
Πνιχτές φωνές
Περιμένω απλώς να περάσει κι αυτό
Θα περάσει, θα περάσει
Πάντοτε περνάει
Βλέποντας ασπρόμαυρες ταινίες
Με ανθρώπους που δε ζουν πια
Μα έζησαν ζωές γεμάτες
Σάββατο βράδυ
Ένα από τα χιλιάδες της ζωής μου
Ερωτευμένη μέχρι το κόκκαλο
Μόνη
Σε απόλυτη αναστάτωση
Χάνομαι
Ξένη...
📸Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου