Επώδυνη ακίδα του αποχωρισμού
Της αιώνιας αναχώρησης
Σφηνωμένη στο κέντρο της καρδιάς μου
Η μύτη της γραφίδας μου
Ακατάσχετη αιμορραγία το μελάνι
Ωδύνη, Ωδύνη, Ωδύνη
Γραμμές τα δάκρυα
Ό ήλιος χάθηκε και πάλι στην αγκαλιά της γης
Σκοτάδι
Σκληρή τιμωρία για έναν μονάχα άνθρωπο
Να κουβαλά ολόκληρη τη θάλασσα
Πότε ήσυχη
Πότε μεταλλική, σκληρή και ασημένια
Πότε αφρισμένη σαν τρελή για το ταξίδι
Πότε ανυπόφορη
Η πίκρα
"Γιατί πικραίνεσαι;" μου λες
"Έχεις τόσο ταξίδι ακόμα..." και χάνεσαι κι εσύ παντοτινά
Μαζί με τον ήλιο
Σα μια τελευταία κορώνα σουρεαλισμού λίγο πριν τη σιωπή
Κάποιος μα σίγουρα όχι εσύ
Κάποιος άλλος, από αλλού
Ξένος
Το ταξίδι από εδώ και πέρα
Πικρό
Ανυπόφορο
Βρισκόμαστε όλοι
Μια λάθος επιλογή μακριά από την καταστροφή
Κάρμα
Λάθος και λογαριασμός
Κρατούσες μαχαίρι πάντα
κι ενώ το είδα
Οδήγησα το λατρεμένο χέρι σου κατευθείαν στην καρδιά μου
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο
Και αχνό στον αέρα
Κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι
Το φεγγάρι πιο πέρα
Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες
Ένα άσπρο φουστάνι
Σε κρατούσα απ'το χέρι
Ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε
Οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι
Που μετά την προδώσαν
Μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί
Θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή
Σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομα
Και παραδίνομαι
Στο ρυθμό σου
Που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ό, τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
Πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
Μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
Κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
Σκοτάδι γίνομα
Και παραδίνομαι
Στο ρυθμό σου
Που καίει ακόμα
Αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
Κι ό, τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου