Literal Poetry

 Την καρδιά μου τι την ήθελες, άραγε... 

Τρόπαιο για τη συλλογή του εγωισμού σου; 

Κρύο αίμα... 

Τόσο δειλός... 

Ένας κλέφτης στο σκοτάδι... 

Υγ. Μη με διακόπτεις όταν θυμώνω... Κρατάει 17 τέλεια δευτερόλεπτα... Θυμώνω ολόφωτη... Κρίμα που δεν είσαι εδώ να το δεις... 

Ίσως αν δεν ήμουν ακόμα ερωτευμένη 

Να μη θύμωνα πια 

Να μπορούσα κι εγώ να έχω κρύο αίμα... 

Ίσως και να έχω ήδη

Πέρασαν πια τόσα χρόνια 

Δεν έμεινε πια τίποτε άλλο

Μόνο ησυχία και κάποιες επώδυνες ακίδες που έχουν τ'ονομά σου... 

Εγώ που φεύγω όπως μου είπες μια φορά κι εγκαταλείπω... 

Μάλλον δεν έφυγα ποτέ... 

Βρίσκομαι ακόμα σε εκείνο το δωμάτιο... 

Κι εσύ που έμεινες πίσω υποτίθεται, δεν υπήρξες.

Ήθελες απλά να γίνει η δουλίτσα σου. 

Ανέκδοτο. 

Αυτός που υποφέρει ακόμα υπήρξε μόνος του εξ' αρχής... 

Τίποτα, κάτι δικά μου.

Καλή ζωή.