Πολλές φορές αναρωτιέμαι
Γιατί φαίνεται τόσο περίεργο στον κόσμο
Που σ'αγαπώ ακόμα.
Που παλεύω μέσα μου και στη ζωή για αυτά που αισθάνομαι αληθινά...
Ενώ η πραγματικότητα είναι ότι βλέπω τους πάντες να παλεύουν για κάτι στη ζωή τους καθημερινά...
Να αγωνιούν, να πασχίζουν, να αφιερώνονται, να χάνουν τον ύπνο τους, να πέφτουν σε κατάθλιψη, ακόμα και να αρρωσταίνουν από αυτό...
Να βρίσκονται σε έναν μόνιμο αγώνα με τα συναισθήματά τους, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, για τις υποχρεώσεις τους...
Όλοι ήρθαμε εδώ για να σωθούμε σαν κεράκια κάποτε
Απλά ο καθένας καίγεται για εκείνο που καίγεται
Η φωτιά αυτή πρέπει να είναι αυθόρμητη για να είναι τίμια
Οπότε τι σημασία έχει πως λέγεται το σπίρτο του καθενός; Το δικό μου ή το δικό σου;
Και γιατί πειράζει που εγώ διαθέτω τον φθαρτό εαυτό μου σε εκείνο που προτιμώ να μου βάλει φωτιά;
Μήπως αυτό που ενοχλεί περισσότερο ή δημιουργεί περιέργεια είναι ότι βρήκα τελικά το θάρρος να επιλέξω εγώ το σπίρτο και δεν αφέθηκα στις συνθήκες να το επιλέξουν για εμένα ;
Ξέρετε κι αυτό από θυσίες έγινε
Δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας πολυτέλειας
Καθένας στο δρόμο του
Κι εγώ στο δικό μου
Η δική μου βασική θεματική ενότητα στη ζωή ήταν πάντοτε οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, ιδεών, καταστάσεων και πραγμάτων...
Γι αυτά καίγομαι μόνο. Τα υπόλοιπα μου είναι αδιάφορα κι αυτό είναι εντάξει γιατί υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα υπόλοιπα!
Για αυτό είναι όρος για την ίδια την ύπαρξη της ζωής οι διαφορές μας!
Αυτό που επιθυμούσα εγώ, ήταν απλώς... Διαφορετικό από το δικό σας
Γιατι είμαστε όλοι ίσοι μα διαφορετικοί...
Κι όλα είναι τόσο σημαντικά όσο πηγαία καιγόμαστε γι αυτά.
♥️
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου