Σήμερα αναπολώ
Κλείνω τα μάτια και περιπλανιέμαι στο πρόσωπό του
Η τρυφερότητά μου σμίγει με μια τυχαία δίνη αέρα του ανεμιστήρα
Περνάει μέσα από τις κοφτερές λεπίδες της ύλης
Κατακερματίζεται από τις αποχρώσες ενδείξεις
Διασπείρεται σπάταλα προς κάθε κατεύθυνση
Δεν την ψάχνει εκείνος
Μελαγχολώ μέσα στο θέρος
Δε με νοιάζει που είμαι μόνη
Όμως τα μάτια του καρφώθηκαν στην καρδιά μου κι αιμοραγώ σταθερά
Σταγόνες από το κέντρο της καρδιάς μου
Ποιος θα το περίμενε
Πως θα έπρεπε να μάθω έτσι να ζω
Τότε που όλα έμοιαζαν πιθανά...
Ίσως ακόμα να είναι
Ποιος ξέρει...
Ίσως ακόμα και λαβωμένοι να είμαστε η Αγάπη.
Ίσως ακόμα πιο πολύ.
Ενεργοί, ευαίσθητοι, ανοιγμένοι κι ανοιχτοί - θαρραλέοι - απέναντι σε όλα
Όλα είναι όπως είναι
Κι είναι πάντοτε όμορφα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου