Είμαστε υποκριτές...
Κάτοχοι κορυφών που δε μας ανήκουν
Περαστικοί αέρηδες
Κλαίμε κρυφά από ευαισθησία μόλις ακούσουμε ένα τραγούδι που μας ξεσκεπάζει κάποιο κρυφό παράπονο
Μα ζούμε σκληροί.
Ακρωτηριασμένοι.
Δίνουμε αξία μόνο στις νίκες...
Είμαστε υποκριτές!
Η πιο συχνή μας κρυψώνα βρίσκεται πίσω από το δάχτυλό μας!
Είμαστε κάτοχοι κορυφών που δε μας ανήκουν!
Ατσαλάκωτοι περιδιαβαίνουμε τον κόσμο
Αρλεκίνοι των περιπλανόμενων επιτυχιών μας
Χάσαμε την αλήθεια μας
Την αξία των χρωμάτων
Την αξία κάθε ανθρώπινης κατάστασης
Τη μυσταγωγία της καθάριας ψυχικής μας έκφρασης χωρίς κριτική
Κυκλοφορούμε ουρλιάζοντας από τα μάτια
Γίναμε μονοδιάστατοι στα μάτια του κόσμου
Μα ο κόσμος, είμαστε εμείς...
Για ποιον λοιπόν, ερμηνεύουμε τους εαυτούς μας;
Ποιοι είναι οι ηθοποιοί, οι θεατές και οι κριτές;
Είμαστε μόνο εμείς εδώ...
Ας βγάλουμε τις προκάτ, ακούνητες μάσκες
Ας τις πετάξουμε στο πάτωμα
Περιττό βάρος
Ποιος είμαι
Ποιος είσαι
Η αληθινή περηφάνια στεφανώνεται κι από τα δάκρυα, κι από τις ήττες.
Όταν θα περπατάς ανάμεσα στις μάσκες και δε θα ψάχνεις νευρικά να φορέσεις και πάλι τη δική σου
Όταν θα έχεις βρει το δικό σου δρόμο χωρίς υποκρισίες, οποίος κι αν είναι αυτός
Τότε θα έχεις αρχίσει να ζεις αληθινά
Θα δακρύζεις ή θα χαμογελάς χωρίς δανεικές αφορμές
Ξεκάθαρα για εκείνα που καίνε τα σωθικά σου
Χωρίς άδεια, χωρίς ντροπή, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς λόγο
Και οι νίκες σου θα είναι ταπεινές χωρίς εντυπωσιασμούς, γιατί είναι μόνο δικές σου.
Αφορούν μόνο εσένα.
Όπως και οι ήττες σου.
Η ζωή είναι καθρέφτης αλλά και μια προσωπική διαδικασία.
Το παιδί, μαθαίνει από τα εξωτερικά ερεθίσματα.
Η ωριμότητα φέρνει την εσωστρέφεια της κατανόησης
Όταν κρυβόμαστε από τον εαυτό μας
Δε ζούμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου