Διαβάζω ένα κείμενό του για την Ευρώπη...
Για τρεις προορισμούς που αγαπά...
Ξέρει τα αξιοθέατα...
Τους δρόμους... τις καφετέριες...
Τις μικρές γωνίες που χτυπά η καρδιά των πόλεων...
Το διαβάζω με παράπονο...
Έχει ήδη πάει χωρίς εμένα σε όλα αυτά τα μέρη...
Έχει ζήσει τόσα πράγματα...
Έχει έτοιμες τόσες αναμνήσεις χωρίς εμένα...
Μια ολόκληρη ζωή...
Ανέβηκε στον πύργο του Άιφελ...
Πως είναι, άραγε, εκεί πάνω...
Το όνειρό μου...
Ονειρευόμουν να πάω μαζί του εκεί μια μέρα ...
Σαν κάτι που θα είχε σημασία...θα σήμαινε κάτι για εμένα...
Κάτι...
Δε θα ήταν ένα ακόμα ταξιδιωτικό κλισέ...
Δε θέλω πια να πάω...
Δε θα πάω ποτέ στο Παρίσι... Ποτέ...
Ποτέ και με κανέναν άλλον.
Αυτό το ονειρεύτηκα μαζί του...
Ονειρεύτηκα γενικά μαζί του...
Αυτά συμβαίνουν μόνο μια φορά.
Ίσως καλύτερα...
Θα ένιωθα χειρότερη θλίψη κοιτάζοντας αυτή τη θέα χωρίς εκείνον δίπλα μου...
Δε θέλω να πάω πουθενά ούτως ή άλλως...
Θα καθήσω εδώ να ταξιδεύω με τη φαντασία μου
Κι ας περνούν οι εποχές
Καθόλου δε με νοιάζει
Παραδίνομαι...
Αντίο Παρίσι μου...
Υγ. Να ξέρεις... Σε λαχτάρησα πιο πολύ από εκείνους που τελικά σε περπάτησαν...
Κι ένα τραγούδι... Για το οποιοδήποτε Manhattan ή Παρίσι του καθενός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου