Literal Poetry

 Δουλεύουν και οι δύο όλη μέρα

Κι όταν με το καλό βρίσκονται το βράδυ

Έχοντας αφεθεί στην τυχαιότητα της προσωπικής τους ρουτίνας

Απομονώνουν τις καρδιές τους

Δεν έχουν χρόνο για ένα πουκάμισο στη λάθος ντουλάπα

Στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου

Επανειλημμένα

Γιατί είναι κουρασμένοι και έχουν παραιτηθεί

Έχουν απογοητευτεί από την έλλειψη ορίζοντα

Και παίζουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους το βράδυ παιχνίδια δύναμης

"Όχι. Θα γίνει αυτό που λέω εγώ."

Και βρίζονται εκείνοι που αγαπιούνται

Μέχρι η αγάπη να πεθάνει και να γίνει σχέση εξάρτησης

Και δεν προσπαθεί κανένας να τη φτιάξει γιατί είναι όλοι εξαιρετικά κουρασμένοι και αφού ως εδώ μοιάζει ο δρόμος κακοτράχαλος, έτσι θα είναι πάντα.

Μια μηχανή η καθημερινότητα που στραγγίζει τη ζωή απ'τους ανθρώπους. 

Κι όπως διπλώνω απαλά το ύφασμα της μοναξιάς μου 

Σκέφτομαι πως θα έμπαινα σε αυτή διαδικασία μόνο με έναν άνθρωπο που εξακολουθεί να βλέπει τον ανοιχτό ορίζοντα σε κάθε εμπόδιο... 

Αλλιώς θα μαραινόμουν χειρότερα από τώρα που αγαπώ μια ανάμνηση... 

Δε θα τον ήθελα ποτέ αυτόν τον θάνατο 

Αυτό το δηλητήριο στη ζωή μου 

Διπλώνω το υφάσμα της μοναξιάς μου σε ησυχία 

Σε απαλότητα 

Σε χρόνους δικούς μου 

Με συγχωρώ γρήγορα όταν χύνω νερά στο πάτωμα 

Είμαι ευγενική μαζί μου

Κλαίω όποτε το αισθάνομαι 

Και δεν έχω κανέναν να το κρατήσει εναντίον μου ως κάτι 

Με φοβίζει η κούραση των ανθρώπων 

Με φοβίζει και η δική μου κούραση 

Η κούραση χωρίς ορίζοντα 

Μόνη, βρίσκω πάντοτε το βάθος 

Δραπετεύω με τη φαντασία μου σε απόλυτη άνεση 

Δεν έχω τύψεις όταν φεύγω από το δωμάτιο 

Με καταλαβαίνω 

Με νιώθω 

Δε μου θυμώνω ποτέ... 

Κι όταν θυμώνω, κρατάει λίγο... 

Ξεσπάω εκείνη τη στιγμή και έπειτα ηρεμώ απόλυτα 

Έχω την έμφυτη γνώση πως δεν ήταν και τόσο σοβαρό 

Δε θέλω ποτέ να ακούω τους ανθρώπους που αγαπιούνται να μιλάνε έτσι ο ένας στον άλλον... 

Μου ραγίζουν την καρδιά... 

Στην αγάπη του εαυτού μας μα και του άλλου 

Πρέπει να ψάχνουμε να βρίσκουμε πάντοτε τον ορίζοντα... 

Πρέπει να μιλάμε απαλά... Είναι σημαντικό 

Γιατί η αγάπη ακούει τα πάντα καλύτερα από τους ανθρώπους... 

Και ραγίζουν οι καρδιές με τον καιρό 

Χάνουν τη θέρμη τους 

Ο άνθρωπος χάνεται στο τίποτα 

Παραδίνεται στην κούραση 

Και φεύγει η ζωή... Μέσα σε κουβέντες σκληρές 

Οχι επειδή δεν αγαπήθηκαν οι άνθρωποι 

Μα επειδή υπέκυψαν 

Διπλώνω το ύφασμα της μοναξιάς μου που την προτιμώ από κάθε είδους τυχαιότητα... 

Όχι 

Θέλω να αναγνωρίζω τον ανοιχτό ορίζοντα στα μάτια εκείνου του ανθρώπου 

Θέλω να ζήσω απαλά 

Αληθινά 

Βαθιά 

Με ευαισθησία

Θέλω να είμαι ελεύθερα όπως αισθάνομαι 

Και να αγαπιέμαι αδιαπραγμάτευτα γι αυτό. 

Όχι. 

Δεν ανήκω στην κουζίνα. 

Δεν είμαι νοικοκυρά. 

Δεν είμαι υποχρεωμένη να κάνω τίποτα για κανέναν. 

Κάνω μόνο αυτό που θέλω για εκείνους που θέλω , όταν το θέλω. 

Κι έτσι είμαι πάντοτε αυθεντική. 

Ο,τιδήποτε άλλο με πνίγει. 

Δε ζητάω τίποτα ούτε από τον εαυτό μου. 

Κάνω μονάχα εκείνο που αισθάνομαι. 

Διπλώνω, λοιπόν, το ύφασμα της μοναξιάς μου 

Ελεύθερα... 

Γιατί ξέρω πως αυτό που ζητάω από τη ζωή το έχω ήδη 

Κι έτσι, για να το μοιραστώ, θα πρέπει το μοίρασμα να το κάνει ακόμα καλύτερο. 

Διαφορετικά, 

Δεν έχει έτσι κι αλλιώς κανένα νόημα να μοιράζεσαι.