Σε ονειρεύτηκα...
Καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού μου με μερικούς φίλους και μιλούσαμε και ξαφνικά βλέπω απέναντί μας, τρεις άντρες να βγαινουν από την απέναντι πολυκατοικία και να πηγαίνουν σε ένα πανέμορφο δέντρο που βρισκόταν έξω στο πεζοδρόμιό τους (έμοιαζε με νερατζιά) κι άρχισαν, λες και ήταν παιχνίδι, να τραβάνε για τη διασκέδασή τους ένα ένα τα φύλλα. Κάποια στιγμή εντοπίζω ότι δε σταματάνε μέχρι να ρίξουν όλα τα φύλλα του πανέμορφου δέντρου, μόνο για να κάνουν το κέφι τους και γίνομαι έξαλλη.
Σηκώνομαι επάνω και αρχίζω να τους φωνάζω για να φύγουν από εκεί. Τους έλεγα να πάνε να γίνουν άνθρωποι και να πάψουν να καταστρέφουν όλη την ομορφιά από καπρίτσιο.
Φώναζα πάρα πολύ! Ενιωθα βαθιά θλίψη για την κατάντια του κόσμου. Ένιωθα να χάνω κάθε ελπίδα στους ανθρώπους...
Σε κάποια στιγμή πετάγεται μια ξανθιά τύπισσα από το απέναντι μπαλκόνι - από εκείνες τις φαρμακερές ασυγκίνητες που τα ξέρουν όλα κι έχουν πάντα δίκιο - και με απαξιωτικό ύφος μου φωνάζει να σταματήσω να μιλάω έτσι στα "παιδιά " κι ότι δεν είναι τρόπος αυτός να βγαίνω έτσι εκτός εαυτού για μια "χαζομάρα" .
Ε ρε και μου γυρίζει το μάτι, και της λέω κάτι του στυλ:
"Ποια παιδιά κυρά μου, για παιδιά σου φαίνονται; Ολόκληροι μαντράχαλοι πρέπει να καταστρέψουν για να νιώσουν καλύτερα; Δεν είναι παιδιά! Είναι για τα πανηγύρια! Κι εσύ μαζί που τους υποστηρίζεις!"
Στο μεταξύ σηκώθηκαν οι φίλοι μου γύρω μου και βγήκε και η μητέρα μου έξω και μου έλεγαν να ηρεμήσω και να μην της πω τίποτε άλλο και εκείνη τη στιγμή ακριβώς, βλέπω εσένα να εμφανιζεσαι σιγά σιγά πίσω από ένα παντζούρι στην απέναντι βεράντα που καθόταν αυτή η γυναίκα μαζί με εκείνους τους τύπους και σοκαρίστηκα!
Σταμάτησα τελείως να μιλάω. Τα έχασα. Γύρισες, με κοίταξες, ανήσυχος για όλο αυτό...
Εγώ δεν ήξερα πως να αισθανθώ. Δεν ήθελα να με δεις έτσι. Δεν ήξερα τι κατάλαβες,τι πρόλαβες να ακούσεις. Ήταν η παρέα σου; Φίλοι δικοί σου; Συμφωνούσες μαζί τους; Εσύ; Ήταν ποτέ δυνατόν; Ίσως και όχι... Δεν είχα ιδέα...
Επόμενο πλάνο - - -
Ένας φίλος έκανε τα γενέθλιά του σε ένα λούνα παρκ (🤔🤷🏼♀️)
Πηγαίνω, λοιπόν μαζί με την παρέα μου και περνάμε πολύ όμορφα, αλλά αληθινά όμορφα
Εννοώ ότι γελούσα αλλά δεν τους είχα κρύψει τον πόνο μου για εσένα.
Ήξεραν.
Γελούσα αληθινά και κάποιες άλλες φορές δακρυζα
Κι αφού έχουμε χορέψει του θανατά και έχουμε περάσει αληθινά υπέροχα, γειωμένα υπέροχα, ως εμείς όπως είμαστε, με μια αθωότητά που τόσο πολύ μου έχει λείψει, σε παίρνει το μάτι μου να περνάς από μπροστά μου σε μια σχετική απόσταση. Με βλέπεις... Αισθάνομαι ότι καταλαβαίνεις πως είμαι μέσα μου. Καθώς Κοιταζόμαστε, έρχεται μια φίλη και μου λέει : Πάμε στην κυρία εκεί, λέει το μέλλον!
Πάμε, της λέω κάπως μουδιασμένη, γιατί όχι!
Πηγαίνουμε λοιπόν εκεί κι έρχεται η σειρά μου!
Μου έλεγε στην αρχή διάφορα που δε θυμάμαι
Και γυρίζω και τη ρωτάω με αγωνία :
"Και εκείνος; Θα έρθει...; Αχ πες μου ότι θα έρθει! Τον ονειρεύομαι, νιώθω τόσο μόνη στη ζωή χωρίς αυτόν... Τον περίμενα από πάντα... Είναι πολύ σκληρή η ζωή για να αντέξει κανείς να χάνει εκείνον που αγαπά!Τον θέλω στη ζωή μου... Αχ, πως γίνεται να μη νιώθει τίποτα... Πως είναι δυνατόν; "
Και ξαπλώνω πάνω στα πέπλα της ανάσκελα και κοιτάζω τον έναστρο ουρανό... Τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου... Γίνονται κλάμα...
" Ε, κοπελιά μου μην κλαις! Έχεις εμένα! Έλα να το δούμε! " μου απαντά...
Σηκώνομαι και επανέρχομαι στη θέση μου απέναντί της, σκουπιζω τα δάκρυά μου, κι αρχίζει κι ανακατεύει κάτι πολύχρωμα ζάρια με πολλές έδρες που ήταν σε μια μεγάλη θήκη.
Σταματάει το ανακάτεμα και από μια πόρτα πίσω μου βγαίνεις εσύ.
Τα είχες ακούσει όλα.
Πηγαίνεις δίπλα της και απλώνεις το χέρι σου για να σου δώσει το ζάρι που έπιασε, το ζάρι που έγραφε αν θα έρθεις ή όχι...
Το κοιτάζεις και το αφήνεις στο τραπέζι μπροστά από τα πέπλα της
Είχε πάνω τον αριθμό 4.
Σε κοιτούσα με κομμένη ανάσα. Με κοιτούσες κι εσύ.
Ξύπνησα.
📷Πηγή
Number 4. -The Emperor in Tarot. The pillars of stability,practicality, patience, longevity, structure, foundation, masculine energy, father energy. A need to balance all areas of life (spiritual, personal life, work life, health).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου