Literal Poetry

 My love...

Praying that you are well

How I miss your face 

It's such a beautiful day today

Hope you feel warm inside and calm

Hope you feel loved and understood and seen

And still, like a lake. 

I love you...

Pic Source 

Ps. 

How does it feel to be loved.....

Dream Journal

 Σε ονειρεύτηκα...

Πάλι ήρθες στο σπίτι μου. 

Πάλι έκανες σα να μη με ξέρεις. 

Κι εγώ πια δε διαφωνώ μαζί σου. 

Δε με ξέρεις. 

Αυτή είναι η αλήθεια. 

Ποτέ δε με έμαθες. 

Αντιθέτως εγώ σε έμαθα. 

Απ'την καλή κι απ' την ανάποδη. 

Χωρίζεσαι σε δύο εποχές:

Στη μία που σου ήμουν χρήσιμη και στην άλλη που δε σου είμαι. 

Ευτυχώς που δε σου χρησιμεύω πια σε τίποτα 

Και μπορείς ελεύθερα να είσαι ο εαυτός σου. 

Ίσως η χρησιμότητά μου να σε στένευε. 

Όπως κι εγώ. 

Κι έτσι είμαι κι εγώ ελεύθερη από κάθε προσδοκία. 

Κι από τη δική σου. 

Έχεις δίκιο, το φαντάστηκα 

Ερωτεύτηκα την προοπτική σου 

Ήμουν πολύ σίγουρη ότι σε βρήκα 

Και σε βρήκα, για λίγο 

Μα στη ζωή όλα αλλάζουν διαρκώς. 

Εκείνος που ήσουν για εμένα, δε ζει πια. 

Έχει την καρδιά μου, όλη μου την καρδιά 

Μα δε ζει πια 

Γιατί εκείνος δε θα μου φερόταν ποτέ όπως μου φέρθηκες εσύ. 

Κι έτσι ξέρω ότι δε ζει. 

Τον θυμάμαι ακόμα με αγάπη... 

Ήταν υπέροχος... 

Αν βρίσκεται ακόμα κάπου μέσα σου 

Πες του... 

Πως τον ευχαριστώ που ήταν τόσο καλός μαζί μου 

Που με πρόσεχε... 

Που με προστάτευε, που μου μιλούσε για τον κόσμο... 

Ήταν τόσο υπέροχος... 

Τόσο υπέροχος... 

Εσένα δε σε ξέρω, ούτε εσύ με ξέρεις... 

Συγνώμη, δε σας ξέρω, εννοούσα 

Πληθυντικός ευγενείας... 

Εκείνον όμως... 

θα τον αγαπώ για πάντα. 

Literal Poetry

 Κάποτε του έγραψα τους παρακάτω στίχους για ένα τραγούδι του:

"Δυό πεταλούδες 

Στο δρόμο μιας ηλιαχτίδας

Παίζουν στο φως 

Μιας ζωντανής ελπίδας" 

Δυστυχώς δεν του άρεσαν αυτοί οι στίχοι 

Γιατί δεν αναγνώρισε ποτέ τον εαυτό του μέσα τους 

Αντιθέτως εγώ, κάθε φορά που βλέπω δύο πεταλούδες να περιδυνίζονται η μία γύρω από την άλλη καθώς το φως πέφτει απαλά επάνω τους, 

Σκέφτομαι αυτόν τον στίχο 

Σκέφτομαι εκείνο το δωμάτιο 

Σκέφτομαι 

Πως μερικά πράγματα είναι καταδικασμένα εξ'αρχής. 

Και μετά πίνω τον καφέ μου. 

Είμαι ακόμα εκείνο το κορίτσι, καμιά φορά... 

Απλώς, εκείνη η ελπίδα πέθανε. 

Κι έμεινε ο στίχος... 

Σαν απόηχος από κάτι που ίσως να μην ήταν γραφτό να συμβεί. 

Literal Poetry

 Αυτό που με στεναχωρεί όμως περισσότερο από όλα

Είναι ότι είμαι αυτό που περιγράφει όταν μιλάει και γράφει για την Αγάπη 

Γεννήθηκα έτσι 

Αυτό ήταν πάντοτε το μειονέκτημά μου

Δούλευε κατά μου

Γιατί όλοι έχουν μεγάλες ιδέες 

Μα τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι διαλέγουν κάτι πιο εύκολο, πιο απλό, πιο φυσιολογικό. 

Κι έτσι είμαι αυτό, μάταια και περιφέρομαι 

Ήμουν αυτό πάντοτε μάταια... 

Και τώρα, εξακολουθεί να είναι μάταιο αφού 

Ούτε το βλέπει 

Ούτε το εκτιμά 

Ούτε το θέλει 

Κι έτσι συνοδεύονται όλα από ένα πέπλο ματαιότητας

Πιο έντονη πια από ποτέ άλλοτε 

Αφού εκείνος δεν με κατάλαβε

Δεν υπάρχει περίπτωση να με καταλάβει ποτέ κανένας σε αυτή τη γη. 

Πέρασα, έτσι... 

Τέλος. 

Έμεινε 

Μόνο μια επίπονη ματαιότητα που

Υπάρχει παντού 

Σε όλα 

Δεν με κατάλαβε... 

Δεν με κατάλαβε...! 

Απλά με άφησε να περιφέρομαι στον κόσμο σα χαμένη

Λες και το φαντάστηκα ότι για λίγο 

Γνωριστήκαμε 

Λες και δεν τον αναγνώρισα ποτέ 

Απλώς εξαφανίστηκε 

Και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω του

Με τέτοια ευκολία...

Κι έτσι μείνανε μόνο αυτές οι λέξεις 

Και οι στίχοι στα τραγούδια που του γράφω 

Σαν ένας μακρινός απόηχος μιας ακίνδυνης τρυφερότητας

Που δε ζητάει τίποτα 

Απλά ξοδεύεται 

Ίσα ίσα 

Για να μη νιώσει ποτέ μόνος στον κόσμο όπως εγώ... 

Αφού δε με αφήνει πια να τον αγκαλιάσω 

Να γίνεται αγκαλιά για την καρδιά του ή φωνή μου

Να γίνεται καταφύγιο

Να γίνεται θαλπωρή 

Κλείνω τα μάτια και τον συναντώ εκεί κάποιες φορές 

Στο σημείο της γυναικείας μου τρυφερότητας που αρνείται 

Ας είναι 

Η Αγάπη νικά ακόμα και τη ματαιότητα...

Τι κρίμα... 

Τι κρίμα.... 

Θα μπορούσαν όλα να ήταν τόσο διαφορετικά... 

Όμως αυτό είναι τώρα... Κι εγώ το αποδέχτηκα πια

Μα αυτή η πίκρα δε θα φύγει ποτέ από την καρδιά μου 

Ποτέ 

Μαθαίνει ο καθένας μας να ζει με τις πίκρες του κάποιες φορές 

Να φτιάχνει ένα φλιτζάνι καφέ ακόμα και να τις κερνά

Μήπως και τις καλοπιάσει 

Και καταλαγιάσουν λίγο... 

Οι πίκρες της Αγάπης 

Της ζωής 

Που δε ζήσαμε 

Γιατί, μάλλον, δεν ήταν γραφτό 

Ποιος ξέρει...

Αύριο θα ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή 

Νέα μέρα και νέα αρχή 

Για το υπόλοιπο των ημερών μας... 

Διαγράφω το παρελθόν 

Δεν σκέφτομαι κανένα μέλλον απολύτως 

Κάθε μέρα ανασταίνομαι απ'την αρχή εντελώς 

Σα να μην έχω παρελθόν κανένα 

Πέρα από το κορμί μου, που στέκεται μάρτυρας της ζωής μου 

Κάθε νύχτα πεθαίνω εξολοκλήρου 

Κάθε πρωί που ανοίγω και πάλι τα μάτια μου

Ζω για την αγάπη μου 

Την ξοδεύω παντού μέχρι να μην έχω άλλη 

Και ίσως μια μέρα 

Να φτάσει εκεί που τελικά ανήκει 

Εκεί που την αποζητούν 

Ίσως εγώ να μην εκπληρώσω το σκοπό μου 

Ίσως όμως να εκπληρωθεί εκείνη  μέσα από εμένα... 

Κι εγώ μέσα από εκείνη....

Έστω και ετεροχρονισμένα... 

Έστω και κάπως μαγικά... 

Ζήστε 

Αγαπήστε 

Μοιραστείτε 

Όλα γίνονται τόσο γρήγορα... 

Και η ζωή κάποιες φορές δε συγχωρεί 

Ούτε η Αγάπη αρκεί μονάχη της για να φέρει το θαύμα 

Ζήστε με θάρρος 

Εύχομαι σε όλους ζωή εκπληρωμένη 

Αυτό είναι το θαύμα 

Literal Poetry

 I remember I was such a ray of sunshine growing up

I would smile and wave 'hello' to everyone...

Especially the lonely people... 

As if I somehow knew already, even since those tender years that 

I would be one of them one day 

For Peace...

 STOP!!!

STOP IT NOW!!! 

EVERYBODY JUST STOP and breathe!!! 

This is insanity in motion... 

War is not only cruel, but it also is ego and stupidity.

Every war for any reason. 

Just STOP destroying the meaning and impact of who we are as humans. 

I do not accept this for any of us. 

I do not accept war as the way towards any solution. 

God gave us language - and a concious mind supposedly came along with - it to deferentiate us from animals. 

We are supposed to be a wiser version of life.... 

Well, where is it? I don't see it. 

Even animals stop at some point and have a mutual understanding. 

But not humans. 

Because our ego will kill every flower to prove it's right. 

My beloved co—humans.... 

It's therapy that we need. 

Not wars. 

And I know this is hard to hear, but this is the truth. 

This inability to communicate peacefully and the angry violence and the unspeakable distraction that follows are signs of illness. 

Mental illness. 

We are collectively, very, very ill. 

We have to begin from ourselves. If nothing else, we have to separate ourselves immediately from anything collective and start working on our wellness first. 

There will come a time for collective actions but this is not it. 

Once personal equilibrium has been achieved, then we can justify the common sense we have been gifted by creation by putting it to work in our private, social and collective settings to better every situation that shows up in our experience. 

Don't you see that the quality of our reactions to everything, equals the quality of our experience? 

It starts from the individual and it then spills out to everything. EVERYTHING! 

We have been given air to breathe and water to drink and food to eat and other people to be our neighbors and friends...

And we just spit in the face of everything beautiful again and again and AGAIN throughout history. 

Don't you see how most of our belief systems have been loaded with fear and distrust and anger and envy and a need for revenge? 

How can anything beautiful ever grow in poisoned soil? 

Instead of wars, we should be taking timeouts. 

Yes, you read this right, TIMEOUTS just like toddlers. 

We need to grow up and realise that people are just people and that taking innocent lives away, for any reason could never be justified. 

Not even if done for a "greater vision" . 

We need therapy, beloveds. 

Humanity is in puberty trying to level up to adulthood, using a combination of the games we used to play as toddlers with sticks and stones but this time we use guns that bring complete destruction.

We need to return to ourselves and really think about what the heck we are doing with our time on this beautiful blue bubble that is floating in space. 

What are we doing? 

I don't resonate with any part of the grotesque show of any kind of war. 

I have devoted my life to work towards beauty. 

And to those who say that this approach is utopian, I say it will be utopian for as long as we don't work on ourselves individually. 

We may not get to see humanity's adulthood... 

It may take 1.000 years or more... 

But it has to begin at some point.... 

It has to begin somewhere... 

Someone has to do it... 

Look no further my friend... 

It's you and me! 

It's you and me!!!!!!!! 

Let us return to our pureness NOW! 

Let us walk on earth lightly like feathers! 

Let us put respect over opinion! 

Let us put what unites us over our differences! 

Let us justify in the eyes of the universe why we were needed as a lifeform on this planet at this moment in history! 

Let us do better, be better, think better, speak better! 

Let us strive to become our best version and if there is any cause we need to serve, let this be it :

LOVE over pride. 

LOVE over money. 

LOVE over power. 

Love... Just LOVE! 

Internet at its best :Something Meaningful 🏹 “Η Ψυχή και ο Έρως" Ελληνικός μύθος...

 

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια πανέμορφη πριγκιποπούλα, που όμως δεν είχε σύντροφο. Τη λέγανε Ψυχή. Ο πατέρας της αναζήτησε τη συμβουλή του Απόλλωνα κι εκείνος είπε: "Με ρούχα πένθους η κόρη σου θα σταθεί στην κορυφή ενός ψηλού βουνού κι από εκεί σαν νύφη ένα φτερωτό φίδι θα έλθει να την πάρει". Με οδύνη συμφώνησαν, κι όλη νύχτα στο κρύο και στον τρόμο η Ψυχή περίμενε και το πρωί βρίσκεται σε ένα λαμπρό παλάτι.

Είναι η βασίλισσα του παλατιού. Κάθε νύχτα ένας αόρατος σύζυγος την επισκέπτεται και της κάνει έρωτα. Σαν δείγμα εμπιστοσύνης τής ζητάει να μην τον κοιτάξει ποτέ.

Μέσα στο σκοτάδι μόνο να συναντιούνται.

Κάποια νύχτα, όμως, δεν αντέχει άλλο και φοβούμενη ότι ο εραστής της είναι το φτερωτό φίδι, η Ψυχή παραβιάζει την υπόσχεσή της και ανάβει το φως. Σαστισμένη βλέπει στο κρεβάτι της έναν πανέμορφο νέο.

Είναι ο Έρως. Το φως τον ξυπνάει και χάνεται. Σε απόγνωση, η Ψυχή ζητάει τη βοήθεια της μητέρας του, της Αφροδίτης.

Εκείνη, όμως, που φθονεί την ομορφιά της, την υποβάλλει σε σκληρές δοκιμασίες, ελπίζοντας ότι δεν θα αντέξει. Η Ψυχή, όμως, αντέχει και η Αφροδίτη τής δίνει ένα μαγικό ποτό που τη βυθίζει σε βαθύ ύπνο.

Ο Έρως, ωστόσο, που δεν αντέχει μακριά της, την αναζητεί και με ένα βέλος από το τόξο του την ξυπνάει. Έπειτα πηγαίνει στον Δία και τον ικετεύει να κάνει την Ψυχή και το γάμο τους αθάνατους.

Μέχρι σήμερα η Ψυχή και ο Έρως δεν έχουν χωριστεί.

Τι σημαίνει ο μύθος; Ότι χρειάζεται να είσαι ευάλωτος για να αγαπηθείς;

Ότι η ενότητα των πραγμάτων προκύπτει από τον προηγούμενο χωρισμό τους; Ότι το μυαλό πρέπει να περιπλανηθεί στο σκοτάδι προτού κατακτήσει τη γνώση;

Ότι το "αντικειμενικό" φως της γνώσης μπορεί να σκοτώσει τη σχέση ανάμεσα σε αυτό που αναζητεί η γνώση και στο αντικείμενο της γνώσης ή της επιθυμίας;

Ότι άγχη για τα φίδια και τα βέλη κατακλύζουν τις νεαρές παρθένες προς μεγάλη αγαλλίαση του Φρόυντ; Ότι το να αγγίζεις είναι το ίδιο σημαντικό με το να βλέπεις; Ότι το μυαλό μπορεί να μεταμορφώσει τέρατα σε εραστές;

Κι ένα σωρό άλλα πράγματα μπορείς να σκεφτείς. Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι 2.500 χρόνια πριν οι Έλληνες μας φέραν σε επαφή με την πολλαπλότητα της ερμηνείας. Η μία και μόνον αλήθεια σκοτώνει την αλήθεια.

Πολυκεντρισμός, πολλαπλότητα. Ετεραρχία στη θέση της ιεραρχίας. Ιδού το ξεχασμένο σήμερα ελληνικό μάθημα. Σε μία εποχή που ο πλανήτης μας καταστρέφεται από ηγέτες, κατόχους μοναδικών αληθειών, και αφελέστατα θεωρείται ότι η πολιτική εξαντλείται σε ασκήσεις ορθολογισμού και λογιστικής.

Πρέπει να είσαι "αλλιώς" δυνατός για να αντέξεις την πολλαπλότητα των πραγμάτων. Μια κουλτούρα αδυναμίας, όμως, ξένη στους τότε Έλληνες, κρύβεται σήμερα πίσω από ένα προσωπείο δύναμης.

Ο ελληνικός μύθος αναδεικνύει τρόπους ατομικής ύπαρξης και συνύπαρξης. Αφηγείται μια ξεχωριστή ιστορία, που θα άξιζε ειδικά σήμερα να συλλογιστούμε.

Μας μιλάει για τη δύναμη της απώλειας, για την επινόηση και τη μεταμόρφωση της οδύνης, για τη σημασία της υπέρβασης της μονοσήμαντης σκέψης, για την πολλαπλότητα του είναι, το διττό των πραγμάτων και την αποδοχή της εγγενούς αμφισημίας τους.

Σήμερα που η χώρα μας κλυδωνίζεται από μια οδυνηρή κρίση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και του σκέπτεσθαι και του πολιτισμού, ένας επαναστοχασμός πάνω στην Ψυχή και τον Έρωτα προσφέρει ίσως μία άλλη θέαση του κόσμου "εκεί-έξω" μας και "εδώ-μέσα" μας.

 

Φωτεινή Τσαλίκογλου, "Το Μέλλον Ανήκει στην Έκπληξη- 34 σχόλια για την κρίση και ένα υστερόγραφο", εκδ. Καστανιώτη.

Πηγή: https://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/enas-ellinikos-mythos-i-psyxi-kai-o-eros

Literal Poetry

I had to bury my last dream. 

It's ten feet under now. 

Completely dead and forever gone along with the ones before it. 

I am stripped from all of my dreams

I feel lighter 

They fell one by one from my heart 

Ashes to ashes 

And

Dust to dust... 

It's just me now, here... 

Just me 

Free from any kind of destiny

I am just laying here, breathing. 

I stopped fighting

I let go

I am embracing the unknown 

I give in to it, I surrender to it completely 

📸Source 

Literal Poetry

He said he loved the tattoo I have with your handwriting on me...

I said "Thanks" 

I find it awkward how sometimes 

People reject things that other people like 

How I wish life was simpler 

I wish I could be simpler 

And just like what likes me back. 

Yeah... 

That would be nice for a change... 

Oh... And my perfume... 

He said he loved my perfume, too... 

His eyes looked warm

I remember when your eyes were warm too... 

Haven't seen you since October 2019...

I can still feel you 

But... 

You left me all alone in this strange place 

This strange time.......

Will I ever look into your eyes again...? 

Or have we parted never to be seen again... 

Could I ever forgive you...? 

Maybe I could... Maybe I already have... 

But could I ever trust you again...? 

I don't know... 

I don't know.......... 

You hurt me so bad... 

Why... Why did you do that... 

Why did you have to kill me... 

Why... 

What did you get out of it... 

Was it worth it........? 

You killing me... 

Literal Poetry

 Πολύτιμο πετράδι της καρδιάς μου...