Κάποτε του έγραψα τους παρακάτω στίχους για ένα τραγούδι του:
"Δυό πεταλούδες
Στο δρόμο μιας ηλιαχτίδας
Παίζουν στο φως
Μιας ζωντανής ελπίδας"
Δυστυχώς δεν του άρεσαν αυτοί οι στίχοι
Γιατί δεν αναγνώρισε ποτέ τον εαυτό του μέσα τους
Αντιθέτως εγώ, κάθε φορά που βλέπω δύο πεταλούδες να περιδυνίζονται η μία γύρω από την άλλη καθώς το φως πέφτει απαλά επάνω τους,
Σκέφτομαι αυτόν τον στίχο
Σκέφτομαι εκείνο το δωμάτιο
Σκέφτομαι
Πως μερικά πράγματα είναι καταδικασμένα εξ'αρχής.
Και μετά πίνω τον καφέ μου.
Είμαι ακόμα εκείνο το κορίτσι, καμιά φορά...
Απλώς, εκείνη η ελπίδα πέθανε.
Κι έμεινε ο στίχος...
Σαν απόηχος από κάτι που ίσως να μην ήταν γραφτό να συμβεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου