Literal Poetry

 Αυτό που με στεναχωρεί όμως περισσότερο από όλα

Είναι ότι είμαι αυτό που περιγράφει όταν μιλάει και γράφει για την Αγάπη 

Γεννήθηκα έτσι 

Αυτό ήταν πάντοτε το μειονέκτημά μου

Δούλευε κατά μου

Γιατί όλοι έχουν μεγάλες ιδέες 

Μα τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι διαλέγουν κάτι πιο εύκολο, πιο απλό, πιο φυσιολογικό. 

Κι έτσι είμαι αυτό, μάταια και περιφέρομαι 

Ήμουν αυτό πάντοτε μάταια... 

Και τώρα, εξακολουθεί να είναι μάταιο αφού 

Ούτε το βλέπει 

Ούτε το εκτιμά 

Ούτε το θέλει 

Κι έτσι συνοδεύονται όλα από ένα πέπλο ματαιότητας

Πιο έντονη πια από ποτέ άλλοτε 

Αφού εκείνος δεν με κατάλαβε

Δεν υπάρχει περίπτωση να με καταλάβει ποτέ κανένας σε αυτή τη γη. 

Πέρασα, έτσι... 

Τέλος. 

Έμεινε 

Μόνο μια επίπονη ματαιότητα που

Υπάρχει παντού 

Σε όλα 

Δεν με κατάλαβε... 

Δεν με κατάλαβε...! 

Απλά με άφησε να περιφέρομαι στον κόσμο σα χαμένη

Λες και το φαντάστηκα ότι για λίγο 

Γνωριστήκαμε 

Λες και δεν τον αναγνώρισα ποτέ 

Απλώς εξαφανίστηκε 

Και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω του

Με τέτοια ευκολία...

Κι έτσι μείνανε μόνο αυτές οι λέξεις 

Και οι στίχοι στα τραγούδια που του γράφω 

Σαν ένας μακρινός απόηχος μιας ακίνδυνης τρυφερότητας

Που δε ζητάει τίποτα 

Απλά ξοδεύεται 

Ίσα ίσα 

Για να μη νιώσει ποτέ μόνος στον κόσμο όπως εγώ... 

Αφού δε με αφήνει πια να τον αγκαλιάσω 

Να γίνεται αγκαλιά για την καρδιά του ή φωνή μου

Να γίνεται καταφύγιο

Να γίνεται θαλπωρή 

Κλείνω τα μάτια και τον συναντώ εκεί κάποιες φορές 

Στο σημείο της γυναικείας μου τρυφερότητας που αρνείται 

Ας είναι 

Η Αγάπη νικά ακόμα και τη ματαιότητα...

Τι κρίμα... 

Τι κρίμα.... 

Θα μπορούσαν όλα να ήταν τόσο διαφορετικά... 

Όμως αυτό είναι τώρα... Κι εγώ το αποδέχτηκα πια

Μα αυτή η πίκρα δε θα φύγει ποτέ από την καρδιά μου 

Ποτέ 

Μαθαίνει ο καθένας μας να ζει με τις πίκρες του κάποιες φορές 

Να φτιάχνει ένα φλιτζάνι καφέ ακόμα και να τις κερνά

Μήπως και τις καλοπιάσει 

Και καταλαγιάσουν λίγο... 

Οι πίκρες της Αγάπης 

Της ζωής 

Που δε ζήσαμε 

Γιατί, μάλλον, δεν ήταν γραφτό 

Ποιος ξέρει...

Αύριο θα ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή 

Νέα μέρα και νέα αρχή 

Για το υπόλοιπο των ημερών μας... 

Διαγράφω το παρελθόν 

Δεν σκέφτομαι κανένα μέλλον απολύτως 

Κάθε μέρα ανασταίνομαι απ'την αρχή εντελώς 

Σα να μην έχω παρελθόν κανένα 

Πέρα από το κορμί μου, που στέκεται μάρτυρας της ζωής μου 

Κάθε νύχτα πεθαίνω εξολοκλήρου 

Κάθε πρωί που ανοίγω και πάλι τα μάτια μου

Ζω για την αγάπη μου 

Την ξοδεύω παντού μέχρι να μην έχω άλλη 

Και ίσως μια μέρα 

Να φτάσει εκεί που τελικά ανήκει 

Εκεί που την αποζητούν 

Ίσως εγώ να μην εκπληρώσω το σκοπό μου 

Ίσως όμως να εκπληρωθεί εκείνη  μέσα από εμένα... 

Κι εγώ μέσα από εκείνη....

Έστω και ετεροχρονισμένα... 

Έστω και κάπως μαγικά... 

Ζήστε 

Αγαπήστε 

Μοιραστείτε 

Όλα γίνονται τόσο γρήγορα... 

Και η ζωή κάποιες φορές δε συγχωρεί 

Ούτε η Αγάπη αρκεί μονάχη της για να φέρει το θαύμα 

Ζήστε με θάρρος 

Εύχομαι σε όλους ζωή εκπληρωμένη 

Αυτό είναι το θαύμα