Αγάπη μου,
Σήμερα στεναχωρήθηκα γιατί έκοψαν το πελώριο γιασεμί που αγκάλιαζε το μπαλκόνι μου κι έβλεπε στο δρόμο...
Πολλές φορές την Άνοιξη μοσχοβόλαγε ο τόπος Κι έμπαινε μέσα το άρωμα από τα ανοιχτά παράθυρα
Κι εγώ φανταζόμουν μέσα σε αυτή την ευωδία να σε βλέπω ξαφνικά να ανηφορίζεις με τα πόδια το δρόμο
Φοράς ένα πουκάμισο γαλάζιο κι έρχεσαι για να με βρεις
Να μπεις σαν ήλιος από παντού
Μα δεν υπάρχει πια το γιασεμί... Έμειναν μόνο κάτι μεταλλικές επιφάνειες και ξεπλεκα κλωνάρια ριγμένα πρόχειρα στο χώμα
Μα αν ερχόσουν
Αν ανηφόριζες στο δρομάκι κι ερχόσουν
Ίσως να άπλωνε και πάλι τα αδύναμα κλαράκια του δειλά, να ανθιζε αυθόρμητα μέσα στο κατακαλόκαιρο
Αν ερχόσουν ίσως να του έδινες ελπίδα για να προσπαθήσει και πάλι
Να πιστέψει και πάλι
Να εμπιστευτεί και πάλι
Να μεγαλώσει, να ανθίσει, να ονειρευτεί...
Ίσως αν ερχόσουν
Να άξιζε τον κόπο ακόμα και αυτή η καταστροφή
Ίσως να έδινε κάποιο νόημα στην υπέρβαση
Ίσως αν ερχόσουν
Να ήταν ο τρόπος του Θεού να πει στους ανθρώπους ότι πράγματι η Αγάπη υπερνικά τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου