Synaptic Bloom

 Μιλούσα σήμερα στ'αδέρφια μου για εκείνον ...

Η αδερφή μου κι εκείνος έχουν γενέθλια την ίδια μέρα... Της το ανέφερα και ήθελε να μάθει περισσότερα... 

Με ρώτησαν... 

Τους ανοίχτηκα... 

Ξεκίνησα από την αρχή μέχρι σήμερα... 

"Ωωωω Άρτεμις... Τι κρίμα... Τι κρίμα...", μου λέει η αδερφή μου... 

"Πολύ..." της απαντάω... 

"Και τον αγαπάς ακόμα... Μου φαίνεται φοβερό..." 

"Δυστυχώς, δεν ήρθε ποτέ..." της απάντησα... Βούρκωσαν τα μάτια μου... "Αν ποτέ τον γνωρίσετε θα καταλάβετε... Αν ποτέ με θυμηθεί... Αν με συγχωρέσει... Αν..." στάθηκε ένας κόμπος στο λαιμό μου... 

"Χάθηκαν τόσα χρόνια... "λέει η αδελφή μου... 

Ο αδελφός μου καθόταν σκεπτικός... Ακουγε τα πάντα... 

Η ιστορία μας τα προβλημάτισε και τα δύο... Μπήκαμε στις δικές τους ιστορίες...

Ήταν όμορφα να μιλάω μαζί τους! 

Πόσο πολύ μου έλειπαν όλα αυτά τα χρόνια... 

Οι αγάπες μου 

Μπορεί να μην έκανα ποτέ παιδιά δικά μου μα... 

Έτσι τ'αγαπώ τ' αδέρφια μου...

Κι εύχομαι αν όχι εγώ 

Τουλάχιστον εκείνα... 

Να εκπληρωθούν στη ζωή 

Πόσο πολύ προσεύχομαι να τα δω ευτυχισμένα 

Για εμένα πάει... 

Με εγκατέλειψε... Με ξέχασε... 

Τελείωσε η Αγάπη για εμένα... 

Την κουβαλάω μαζί μου 

Τελείωσε... 

Πριν καν καλά καλά αρχίσει...