"Οι άνθρωποι συχνά έρχονται στην ψυχοθεραπεία λέγοντας ότι δυσκολεύονται να νιώσουν τα συναισθήματά τους. Αισθάνονται παγωμένοι, χωρίς πόνο αλλά και χωρίς χαρά. Πράγματα που άλλοτε τους έδιναν ευχαρίστηση τώρα φαίνονται άνευ νοήματος και ανούσια.
Έχουν μονώσει τον εαυτό τους από ο,τιδήποτε επώδυνο. Η ίδια η μόνωση όμως έχει κλείσει απέξω και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα γιατί είναι αδύνατο να μουδιάσουμε επιλεκτικά τα συναισθήματά μας. Όχι μόνο τα επώδυνα και δύσκολα, αλλά και τη χαρά, τη δημιουργικότητα, την αγάπη, την ανάγκη μας για σύνδεση με τους άλλους.
Το επίκεντρο όλων των συναισθημάτων είναι η ευαλωτότητά μας. Όταν νιώθεις σημαίνει ότι είσαι ευάλωτος. Όταν λοιπόν ταυτίζουμε την έννοια της ευαλωτότητας με την έλλειψη εσωτερικής δύναμης ή την ανικανότητα να ελέγξουμε τις ανησυχίες, τους φόβους και το άγχος μας θεωρούμε την ευαλωτότητα αδυναμία και κατά συνέπεια ότι είναι αδυναμία να νιώθουμε τα συναισθήματά μας.
Τα συναισθήματα όμως είναι αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί και που μας επιτρέπουν να συνδεόμαστε με τους άλλους. Αντί γι αυτά βρίσκουμε πολλούς και διάφορους τρόπους να παγώνουμε όλο και πιο πολύ, μπαίνοντας σ’ ένα φαύλο κύκλο όπου απομακρυνόμαστε περισσότερο από τον εαυτό μας και τους άλλους. Προσπαθούμε πολύ να έχουμε τον έλεγχο, επιζητούμε την τελειότητα, πολλές φορές προσποιούμαστε άθελα μας, δεν επιτρέπουμε στους άλλους να δούνε τον πραγματικό μας εαυτό. Πολλές φορές δείχνουμε κάτι άλλο από αυτό που αισθανόμαστε πραγματικά, ένα πιο σκληρό ή αδιάφορο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που ουσιαστικά είναι προσωπείο άμυνας και προστασίας από την κριτική ή την εκμετάλλευση των άλλων.
Η ευαλωτότητα δε συνιστά αδυναμία αλλά το ακριβώς αντίθετο. Σημαίνει να είμαστε σε επαφή με την αλήθεια μας και να βρίσκουμε το θάρρος να την υποστηρίζουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι επιλέγουμε να είμαστε ευάλωτοι, αλλά ότι βρίσκουμε μέσα μας την προθυμία κάποιες φορές να κάνουμε μια κίνηση ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν εγγυήσεις, να επενδύσουμε σε μια σχέση που δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί, να ζητήσουμε από τον άλλο τη βοήθειά του ακόμη και αν μπορεί να μας την αρνηθεί. Να μπορέσουμε να δεχτούμε περισσότερο τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την ευαλωτότητα δηλαδή την αβεβαιότητα, το ρίσκο και τη συναισθηματική έκθεση.
Αναμφισβήτητα, το να δείξουμε τον εαυτό μας στους άλλους σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να πληγωθούμε. Τελικά όμως ανακαλύπτει κανείς ότι τίποτε δεν πονάει περισσότερο από τη διαπίστωση ότι αφήσαμε ευκαιρίες στη ζωή μας να περάσουν χωρίς να τολμήσουμε, ότι αφήσαμε τη ζωή μας να προχωρά χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά καταλήγοντας να αναρωτιόμαστε πως θα ήταν εάν είχαμε βρει το θάρρος να έρθουμε κοντά με τους άλλους και να τους αφήσουμε να μας δουν όπως πραγματικά είμαστε.
Αυτό που ίσως δε συνειδητοποιούμε είναι πως «δυνατός άνθρωπος» δεν είναι αυτός που είναι άτρωτος αλλά αυτός που θα τολμήσει να ανακαλύψει και να συμφιλιωθεί με την ευάλωτη πλευρά του εαυτού του, κάτι που απαιτεί μεγαλύτερη δύναμη από τη δύναμη που χρειάζεται για να αρνηθούμε ή να αποκρύψουμε την ευθραυστότητά μας. Η παραδοχή αυτή είναι η αποδοχή της αυθεντικότητας μας και του εαυτού μας σαν σύνολο με τα δυνατά του σημεία αλλά και τις ατέλειες του. Είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας με την οποία διακινδυνεύουμε μεν να εκτεθούμε αλλά ταυτόχρονα ανοιγόμαστε σε μια πληρέστερη εμπειρία ζωής, την οποία δε φοβόμαστε να ζήσουμε.
Η παραδοχή και η αποδοχή της ευαλωτότητας μας, μας φέρνουν σε επαφή με την ομορφιά της ατέλειας μας, την ομορφιά των λαθών μας, των φόβων μας, των δυσκολιών μας , με άλλα λόγια με την ομορφιά του αυθεντικού εαυτού μας. Η αποδοχή της ευαλωτότητας απελευθερώνει από το φόβο. Είναι ένας μεγάλος μηχανισμός αυτοβελτίωσης διότι όταν καταλάβουμε ότι είναι αποδεκτό να είμαστε ατελείς, ευάλωτοι και να κάνουμε λάθη, μπορούμε να δουλέψουμε αποτελεσματικά για να τα διορθώσουμε. Το ότι αποδέχομαι τον εαυτό μου με τις ατέλειες του, δε σημαίνει ότι δεν έχω το κίνητρο για να γίνω καλύτερος/η. Αντίθετα, όταν αρνούμαι την ατέλεια μου, αρνούμαι στον εαυτό μου και την δυνατότητα να βελτιωθεί.
Μια μικρή επισήμανση
Φυσικά, το ότι αποδέχομαι την ευαλωτότητα μου, δε σημαίνει, ότι απλά εκθέτω τον εαυτό μου σε όλους χωρίς καμία διάκριση. Η ευαλωτότητα εμπεριέχει όχι μόνο την έννοια της εμπιστοσύνης αλλά και των υγιών ορίων. Άρα διαλέγω εκείνους τους ανθρώπους στους οποίους θέλω να είμαι όσο πιο αυθεντικός/ή μπορώ για να τους αποκαλυφθώ. Διαλέγω εκείνους που κέρδισαν το δικαίωμα να με δούνε, να με ακούσουν, να με νιώσουν."
Χατζηχρήστου Στέλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου