Πάντα θα σε ψάχνω...
Ισόβια καταδίκη
Λείπεις πριν πάρω τη στροφή
Σα χαλασμένος δίσκος
Γυρίζω γύρω από το πεπρωμένο μου
Κλείνω τα μάτια
Σε κάθε τι νέο
Δε θέλω να αποκαλύπτομαι σε άγουρα μάτια
Κυνηγάω φαντάσματα πιο γνώριμα
Αυτό που αγαπώ πεθαίνει κάθε νύχτα
Κι έπειτα ζωντανεύει σε κάθε νέα ανάσα μου
Και τρέχει στις φλέβες μου χωρίς να υπάρχει άλλη χρησιμότητα από την ισοπέδωσή μου
Έρχεται μπόρα
Σηκώνω τις τέντες και κλαίω πριν τον ουρανό
Να μη νιώσουν ξένες οι σταγόνες καθώς διαλύονται στις σκληρές επιφάνειες
Ας διαλυθούν νιώθοντας λιγότερο μόνες τους από εμένα
Μιλάω στα λουλουδάκια μου καθώς τους αλλάζω θέση, μην τους ραγίσει τα κλαράκια ο αέρας
Κι οραματίζομαι ίσως στο μέλλον την ίδια φροντίδα από χέρια που θα αγαπώ
Πρέπει να αγαπώ... Πολύ...
Αλλιώς δε μου συμβαίνει τίποτα.
Νηνεμία, δεν διακινδυνεύω γιατί δε ζω
Στέκομαι στο κέντρο μου καθώς γυρίζω αδιάκοπα
Γυρίζω γύρω γύρω αδιάκοπα μέχρι να πάρω φωτιά ολόκληρη απ'την τριβή
Όχι, δεν είμαι κολλημένη... Κάνεις λάθος...
Απλά ήθελα να ήσουν ακόμα εδώ γιατί τα μάτια σου δεν είναι άγουρα
Τα αγάπησα
Την καταλαβαίνεις τη διαφορά;
Μάλλον όχι.
Κι ούτε έχει πλέον σημασία...
Όλα κρύβονται μέσα σε ατελείωτα πέπλα από μικροποιότητες κι ευαισθησίες...
Με άφησες ανεξερεύνητη στον κρύο κόσμο
Τι κρίμα.
Κι εγώ γυρίζω, γυρίζω σφαλισμένη και πριν καν στρίψω έχεις φύγει.
Αν κάποτε γυρίσεις δεν ξέρω πλέον τι θα βρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου