Κατάφερα να αποκοιμηθώ αργά
Το ρολόι έδειχνε 05.20 πριν κλείσουν τα μάτια μου.
Στο μεγαλύτερο μέρος του ύπνου μου δε θυμάμαι να είδα όνειρα.
Έπειτα στις 9 το πρωί
Άνοιξα τα μάτια μου
Ξύπνησα από μόνη μου, χωρίς λόγο.
Ένιωθα εξαντλημένη.
Αποφάσισα να προσπαθήσω να ξανακοιμηθώ.
Δε με έπαιρνε ο ύπνος και σκέφτηκα να βάλω κάτι χαλαρωτικό να ακούσω μπας και τα καταφέρω.
Πράγματι έβαλα κάτι να ακούγεται απαλά
Ακολούθησα τον ήχο μέχρι που αποκοιμήθηκα ξανά
Ξαφνικά βρισκόμουν στο παλιό μου σπίτι.
Ήξερα ότι ονειρεύομαι
Ήσουν κι εσύ εκεί...
Δε μου μιλούσες. Με κοίταζες μόνο.
Μα ήσουν εκεί
και περπατούσες μέσα στο σπίτι μου,
σα να ήταν δικό σου
Διέσχιζες τους διαδρόμους, τα δωμάτια, με φοβερή άνεση
Δε θα αμφισβητούσε κανείς το δικαίωμά σου να νιώθεις άνετα
Ήταν και δικός σου χώρος
Και το ήξερες
Κι αυτό μου άρεσε περισσότερο από όσο μπορώ να εξηγήσω
Αυτό από μόνο του έλεγε τα πάντα
Ακόμα και χωρίς να πούμε τίποτα.
Φωτογραφία : Πέρσα Λεφάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου