Μοναξιά έχω αισθανθεί λίγες φορές στη ζωή μου.
Ίσως μάλιστα αν οι φορές ήταν ας πούμε 5
Τις 4 από αυτές ήμουν με κόσμο.
Από παιδί ήμουν μοναχική
Κοινωνική πολύ, μα αποζητούσα την ησυχία μου
Δεν αισθάνομαι ποτέ μόνη
Στον κόσμο εντός μου
Συμβαίνουν πάντοτε εκατομμύρια πράγματα
Είμαι διαρκώς απασχολημένη
Και μάλιστα, πολύ συχνά
Κλείνω την πόρτα στον εξωτερικό κόσμο επίτηδες
Γιατί λαχταράω τη μοναχικότητά μου
Την ανορθόδοξη σειρά μου .
Λαχταράω την παρέα του εαυτού μου
Όταν είμαι μόνη ονειρεύομαι, δημιουργώ, εξελίσσομαι, μαθαίνω
Ταξιδεύω με τις μουσικές μου
Γράφω ποίηση
Φροντίζω το σπίτι μου
Τις γάτες μου
Τον εαυτό μου
Στο δικό μου ρυθμό
Σιγοτραγουδάω και καμιά φορά μιλάω και στον εαυτό μου
Ή στα λουλούδια μου καθώς τα ποτίζω
Δεν υπάρχει βία
Ο ρυθμός μου μου ανήκει
Όταν είμαι μόνη είμαι ελεύθερη.
Και ανταλλάσσω λίγη από αυτή μου την ελευθερία μόνο με εκείνους που αγαπώ αληθινά πια.
Σταμάτησα να ξοδεύομαι μετά τα 35
Είπα : Ως εδώ.
Ταυτόχρονα, στον έξω κόσμο νιώθω επίσης πιο ελεύθερη να είμαι ο εαυτός μου και να συναντήσω τους άλλους αυθεντικά.
Στη ζωή μου ολόκληρη
Δεν έχω νιώσει πολλές φορές μόνη σαν άνθρωπος... Δε βαριέμαι ποτέ, ούτε φοβάμαι τη σιωπή.
Μόνη έχω νιώσει μόνο όσες φορές θυσίασα την ησυχία μου παρά τη θέλησή μου και κάποιες άλλες φορές σε αυτή τη ζωή ένιωσα μόνη ως γυναίκα.
Ίσως, πράγματι, περισσότερο μόνη να έχω υπάρξει ως γυναίκα.
Η συνάντησή μου με εκείνο που λαχταράω, μου έμοιαζε πάντοτε, ανέφικτη
Γι αυτό μίκραινα πάντοτε τα όνειρά μου για να μην βαραίνω τους άλλους.
Μα πια κατάλαβα πως έγιναν ανέφικτα γιατί αυτό πίστευα εγώ ότι είναι.
Φοβήθηκα εγώ πρώτη να πιστέψω ότι γίνεται!
Αυτή η γυναικεία μου μοναξιά,
Οφείλεται, λοιπόν, στην ρομαντική ψυχή μου
Που λαχταρά για κάτι που από ανέφικτο, το βάφτισα πλέον σπάνιο...
Ίσως να είναι η μοναξιά που επέλεξε η καρδιά μου
Και είναι η μόνη μοναξιά που κάποιες φορές με πνίγει.
Αισθάνομαι την αγωνία της ζωής μου που κυλά
Να χτυπά στις φλέβες μου
Και να τρέχει με τα δάκρυά μου
Επειδή αυτός που ονειρεύτηκα
Δεν ανηφόρησε ακόμα το δρομάκι προς την πόρτα μου...
Φοβερή αγωνία να υπάρχεις ολοζώντανη
Κι εκείνος, ο εκλεκτός
να μην έρχεται ποτέ
Υπαρξιακή αγωνία
Βαθειά
Αν της το επιτρέψεις σε παραλύει
Ξέρω όμως ότι δε φτιάχτηκα για άλλου τύπου υποχωρήσεις
Μονάχα έτσι το ξεπερνάω
Θυμάμαι ποια είμαι και επιστρέφω εκεί.
Μαζί με τις μουσικές μου
Τα τραγούδια είναι κι αυτά φίλοι μου
Μεγαλώσαμε μαζί
Όπως και με τους αληθινούς μου φίλους
Που τους αγαπώ και με αγαπούν ασίγαστα μέσα στα χρόνια
Αν δεν καταφέρω τίποτε άλλο σπουδαίο σε αυτή τη ζωή
Θα ήθελα τουλάχιστον να ζήσω σε Αγάπη
Κι ως το τέλος να παίζει μουσική...
Α! Και να μη μου στερήσει ποτέ κανείς το δικαίωμα στο όνειρο... Στην πίστη ό,τι η ομορφιά υπάρχει μέσα και γύρω μας ακόμα και όταν νιώθουμε μοναξιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου