Literal Poetry

 Έδωσε την αγάπη του αλλού. 

Ξανά. 

Και ξανά. 

Και ξανά. 

Έκανε την επιλογή του. 

Ξανά. 

Και ξανά. 

Και ξανά. 

Απλώς κοίταζα με μάτια υγρά 

Πάντοτε από μακριά 

Κάποτε κάποτε έγραφα ένα ποίημα 

Βροχή, κατακλυσμός 

Και μια μέρα, 

Θα του κάνω το πολυτιμότερο δώρο 

Θα σωπάσω ακόμα και από τα μάτια... 

💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧💧

Αφού δεν τα αγάπησες

Δε θα σε ξανακοιτάξουν... 

Τα μάτια μου 

Ποτέ ξανά 

Ποτέ 

Αφού άλλη λέξη δεν άρθρωσες

Πέρα από εκείνο το συνεχόμενο και βροντερό σου ΟΧΙ 

Διάλεξες εσύ το τέλος 

Η σύντομη ιστορία μας, λοιπόν, κλείνει ως εξής :

Με αρνήθηκες. 

Ολοκληρωτικά. 

Εύκολα. 

Γρήγορα. 

Αβασάνιστα. 

Απόλυτα. 

Με τη βεβαιότητα ότι κάνεις το σωστό. 

Και χαθήκαμε στη λήθη της ανυπαρξίας. 

Κι αν κάποτε με σκεφτείς χωρίς λόγο... 

Θυμήσου 

ότι εσύ έγραψες το τέλος. 

Με θέρμη! 

Θυμήσου πως έσπαγα σα γυαλί καθώς σε έβλεπα να απομακρύνεσαι

Και χτύπα υπερήφανος τον εαυτό σου στην πλάτη που κατάφερες κάτι τόσο σπουδαίο 

Είναι όλο δικό σου αυτό το τέλος... 

Είναι αυτό που ήθελες. 

Κι ένα τραγούδι...