Και τι νόημα έχει τελικά κι η στεναχώρια...
Απλά σε ξηλώνει σαν ύφασμα σιγά σιγά από ένα ξέφτι
Και καταλήγεις ένας άλλος άνθρωπος
Κουτσουρεμένος στα καλά του καθουμένου
Με όλα τα βάρη των δακρύων σου, στους ώμους, στους γοφούς σου στις καμπύλες των κορυφών που πότε κατέκτησες και πότε δεν άγγιξες καθόλου
Μπορεί μέσα σου να βασανίστηκες, να ανακάλυψες κόσμους αμέτρητους και σύμπαντα, να ρίχτηκες με ορμή στις κλειστές πόρτες, στους αναπόφευκτους αποχαιρετισμούς, στους γκρεμούς και τα σκοτεινά νερά του φόβου σου
Μα οι υπόλοιποι άνθρωποι βλέπουν απλώς το κουτσουράκι χωρίς την ιστορία του
Κι έτσι, με αυτό το τέχνασμα, της προσωπικής μου αποκαθήλωσης, απαλλάχτηκα με μιας απ'τους ρηχούς ανθρώπους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου