Κανονικά θα έπρεπε να είναι εδώ τώρα
Να ξυπνούσαμε ο ένας τον άλλον με φιλιά
Με πνιχτά γέλια
Με αγάπη και έρωτα
Με ζωή
Ακόμα μου λείπει η ζωή που δε μοιράστηκα μαζί του
Η ζωή που ήθελα μόνο μαζί του
Κι έτσι, ξύπνησα και πάλι μόνη
Χωρίς φιλιά, πνιχτά γέλια, αγάπη και έρωτα
Τι ξενέρωτη που είναι η πραγματικότητα καμιά φορά...
Πως καταφέρνει να καταπίνει έτσι την άσβεστη φωτιά της φαντασίας μου
Πως τη μεταβολίζει τόσο άκοπα
Στην φαντασία μου τώρα με κρατάει επάνω του
Στη φαντασία μου, με λατρεύει όπως τον λατρεύω
Κι ύστερα ξύπνησα...
Και μου ψιθύρισα :
Ώρα για αληθινή ζωή, πριγκίπισσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου