Synaptic Bloom

 Το είπα δυνατά σήμερα και δεν έχω συμφωνήσει ποτέ περισσότερο με τη φωνή μου σε ένα δωμάτιο

Όταν με ρώτησαν: "Ναι όμως κι εσύ... Μόνη τόσα χρόνια... Και τι θα γίνει, έτσι θα ζήσεις;"

Κι απάντησα : "Το πιθανότερο. Ναι. Οι άντρες που αγάπησα με απογοήτευσαν. Πλέον δεν με νοιάζουν οι άντρες, ούτε μου αρέσουν. Μου περνάνε εντελώς αδιάφοροι. Δεν τους γουστάρω ως άτομα για σχέσεις ερωτικές. Μόνο ως φίλοι είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Στις ερωτικές σχέσεις γίνονται κάτι άλλο που μάλλον δε θα καταλάβω μέχρι να τα κακαρώσω. Δεν τους εμπιστεύομαι κι άρα δε με φτιάχνουν κι ούτε θέλω να με αγγίζουν. Το απαγορεύω. Εγώ έδωσα πραγματικές ευκαιρίες στους άντρες της ζωής μου. Δόθηκα. Ήμουν εκεί. Όλες οι πιθανότητες ήταν ανοιχτές. Τους αγάπησα αγνά. Δε θα κάνω αυτή τη δουλειά κάθε δίμηνο. Δεν είναι όλα ένα πασάλειμμα στη ζωή κι ούτε μου λείπουν τα μαθήματα. Κατάλαβα. Το πήρα το μήνυμα! Έτσι κι αλλιώς, όλοι μόνοι μας είμαστε στη ζωή και στο θάνατο. Το ξέρω πια. Το έχω ζήσει στο πετσί μου. Είδα κι αυτούς που έχουν σχέση... Αυτό που επιθυμώ δεν υπάρχει... Αν μπορούσα να έχω γνωρίσει έναν μόνο άντρα στη ζωή μου ολόκληρη, ΕΝΑΝ ΜΟΝΟ... έναν άντρα άξιο, να γερνουσα μαζί του...Να μην ντρεπόμουν που του δόθηκα...Να χτίζαμε μαζί κάτι άξιο αναφοράς ... Να μην με είχε κάνει να το σκυλομετανιώσω! Να ήμουν περήφανη για την ψυχή του, για τη στάση ζωής του, για την καρδιά του... Να νιώθω καμάρι που τον έχω δίπλα μου! Προστασία, νοιάξιμο αληθινό... Ηρεμία... Έναν άντρα λεβέντη παντελονάτο! Αυτό θα ήταν το πιο όμορφο και ιερό, άξιο λόγου πράγμα... Όμως οι άντρες ψάχνουν μονίμως κάτι άλλο. Δε δίνονται ποτέ ολοκληρωτικά. Δεν κοπιάζουν. Δεν περιμένουν. Τα θέλουν όλα δικά τους. Όπως τα θέλουν. Τη στιγμή που τα θέλουν. Κρύβονται. Κρατάνε πάντα πισινές, εναλλακτικές...περιμένουν ανταλλάγματα για το κάθε τι... Είναι όλα ένα παιχνίδι. Ε λοιπόν εγώ δεν παίζω, κουράστηκα! Ώρα τους καλή κι αέρας στα πανιά τους. Οι άντρες προσβάλλουν την αγάπη. Την πληγώνουν. Γελάνε μαζί της. Κι όλο λένε ότι την ψάχνουν ενώ αυτή βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους... Μα που να δουν πέρα από τη μύτη τους... "

Ναι λοιπόν. Μόνη. Γιατί το να βρίσκεται κανείς στην παρουσία μου είναι προνόμιο.

Δεν είναι κάτι που επιτρέπω πλέον στον καθένα. 

Οι άνθρωποι της ζωής μου είναι επιλεγμένοι ένας ένας... 

Καθένας κι από ένα πολύτιμο διαμάντι στον ουρανό μου.... 

Τους αγαπώ και με αγαπούν αγνά. 

Τους σέβομαι και με σέβονται. 

Τίποτε άλλο δεν έχει θέση εδώ. 

Αυτή είναι η ζωή μου, και είμαι πλέον πολύ εντάξει με αυτό.