Ξέρεις...
Σκέφτομαι πως...
Έτσι κι αλλιώς
Δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία πια...
Τα καλύτερα χρόνια
Τα πιο ελπιδοφόρα, τα γεμάτα όνειρα και πάθος
Με άφησες να τα περάσω μόνη μου
Κι έκανες τη ζωή σου
Να σωθεί, τι...
Δεν έμεινε τίποτα πια
Τα ισοπέδωσες όλα
Κι ό,τι είχε σημασία πνίγηκε στα δάκρυά μου που ειρωνευόσουν...
Εκείνα που με έπαιρναν αγκαλιά τις νύχτες αντί για εσένα...
Άργησα εγώ να πιστέψω
Ότι απλά δε μ'αγάπησες ποτέ
Το ήξερα
Μα δεν το πίστευα
Γιατί νόμιζα πως σε βρήκα.
Νόμιζα ότι με αναγνώρισες.
Τόσο χαζή.
Έχεις δίκιο, λοιπόν.
Εγώ φταίω.
Μα τώρα ξέρω πως γεννήθηκα σε μια εποχή που δεν είναι δική μου.
Κι έτσι, μάλλον, δε σου αναλογώ...
Ούτε μου αναλογείς...
Εμενα ο άντρας μου αν μου έλεγε "θα σε περιμένω", θα γύριζε τον κόσμο για να τηρήσει το λόγο του...
Δε θα άφηνε ποτέ τη ζωή να κυλά μπροστά μου χλευάζοντας τον πόνο μου
Δε θα ρίσκαρε ποτέ να του μαραζώσω, να με χάσει
Θα με προστάτευε... ακόμα κι από τον εαυτό του
Θα με είχε στο κέντρο της καρδιάς του
Όπως κι εγώ
Αφού δεν υπάρχει αυτό
Δε θέλω τίποτα
📸Source: https://pin.it/286luoPob
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου