Literal Poetry

 Διαμαρτύρομαι εντόνως που δεν είσαι εδώ ούτε σήμερα...

Ζω διαμαρτυρόμενη ειρηνικά κάθε μέρα απέναντι σε αυτή την κοσμική αδικία 

Όπως ο Ghandi απέναντι στους Άγγλους

Ξυπνάω, πίνω τον καφέ μου

Η καρδιά μου τρέχει χιλιάδες χιλιόμετρα το λεπτό κι εγώ... 

Στέκομαι. 

Απλώς στέκομαι εδώ, στην αλήθεια μου

Κάθομαι οκλαδόν, πίνω τον καφέ μου ήσυχα και περιμένω 

Σαν τρικυμία σε λιμάνι 

Περιμένω υπομονετικά και βασανιστικά τη στιγμή 

Τη στιγμή που η αληθινή Αγάπη νικάει 

(Αν δεν αγιάσω πρώτα... Ό,τι από τα δύο συμβεί πρώτο... Ένας τρόπος υπάρχει μόνο να μάθουμε...) 

Και ξέρεις γιατί το κάνω αυτό; 

Γιατί δεν είναι παρακαλετό τα δάκρυά μου 

Είναι δήλωση 

Κι ο καθένας κάνει με αυτά τα πράγματα ό,τι νομίζει 

Κι έτσι πρέπει να είναι 

Αν πρόκειται ποτέ να συναντηθούμε κάπου 

Τότε αυτό θα βρίσκεται στο κέντρο 

Εκεί που πήγα για να σε συναντήσω, εκεί πρέπει να έρθεις να με βρεις... 

Εκεί σε περιμένω. 

Στο κέντρο της Αγάπης 

Γιατί πρέπει και οι δύο να κάνουν βήματα για να υπάρχει κάτι... 

Αλλιώς τι νόημα θα είχε... 

Τι νόημα έχει... 

Κανένα... 

Θα σ'αγαπώ από μακριά.