Το σκέφτηκα λίγο... Και αποφάσισα πως συμφωνώ. Δεν ήθελα να συμφωνώ. Όμως συμφωνώ για τρεις λόγους...
Ό πρώτος λόγος είναι ότι πιστεύω πως η γη είναι ένα σχολείο το οποίο μας εκπαιδεύει - παιδεύει μέσω των ανθρωπίνων σχέσεων. Όλων των σχέσεων. Στόχος των σχέσεων δεν είναι η ευτυχία αλλά η εξέλιξη. Η ευτυχία είναι στιγμές εσωτερικής αρμονίας. Περισσότερη αρμονία = περισσότερη ευτυχία. Για παράδειγμα η δουλειά σου δεν είναι απλώς η δουλειά σου αλλά κυρίως ο συνδυασμός των ανθρωπίνων σχέσεων σε κάθε βαθμίδα μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Τίποτα δεν είναι οτιδήποτε δίχως τις δυναμικές των σχέσεων γύρω μας που διαρκώς μεταλλάσσονται και σταθερά εισέρχονται στον εσωτερικό μας κόσμο για να ενεργοποιήσουμε πράγματα που θα έμεναν ανενεργά χωρίς αυτές. Οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να είναι 3 πράγματα στην εξελικτική μας πορεία. Κάποιες φορές είναι καθρέφτες. Άλλες φορές είναι καταλύτες (θετικοί ή αρνητικοί) . Τέλος, σχεδόν πάντοτε, γίνονται δάσκαλοι. Όμως σε κάθε περίπτωση, όποια χροιά κι αν έχει μια σχέση, πάντοτε δοκιμάζει το εσωτερικό πλαίσιο του ανθρώπου μονάδα, του ανθρώπου σύμπαν (κάθε άνθρωπος είναι κι ένα ξεχωριστό σύμπαν σε αυτή την κοινωνία που πιστεύουμε στην ατομικότητα. )
Ό δεύτερος λόγος για τον οποίο συμφωνώ με αυτή τη δήλωση είναι ότι πλέον είναι γνωστό πως το τραύμα - το οποίο πάντοτε προκαλείται από τις ανθρώπινες σχέσεις (πρώιμες ή και μεταγενέστερες) - μπορεί να ιαθεί μόνο μέσω του νέου παραδείγματος, μέσω δηλαδή νέων σχέσεων. Ο άνθρωπος μόνος του φτάνει μόνο μέχρι ένα σημείο. Και όλοι αυτή τη λειτουργία έχουμε για τους άλλους. Για όλους τους ανθρώπους στη ζωή μας...
Απλώς στις ερωτικές σχέσεις τις ουσιαστικές... Όταν και οι δύο θέλουν συνειδητά να ασχοληθούν ο ένας με το σύμπαν του άλλου και κατ'επέκταση να εξελιχθούν, συμβαίνει κάτι τόσο εύθραυστο, ιερό και μαγικό... Δημιουργείται μια ενότητα θερμή γεμάτη ενέργεια και τόσες πολλές προοπτικές!
Ό τρίτος λόγος που συμφωνώ μαζί της είναι ότι όταν ερωτεύεσαι αληθινά, ανοίγεις υποχρεωτικά... Επίπονα... Ολοκληρωτικά... Κι επειδή η λέξη άνθρωπος είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη λέξη τραύμα(το πρώτο πανανθρώπινο τραύμα είναι η ίδια η γέννηση) , δεν υπάρχει τρόπος να αποκοπούμε από αυτό, ειδικά στον έρωτα.
Κι εκεί έρχεται ο έρωτας, να κρατήσει το γυμνό μας τραύμα σε απόλυτη μυσταγωγία. Ιδανικά μιλάμε για αποκάλυψη. Σύνδεση. Αλληλο-ίαση.
Ναι... μπορούμε κι ο καθένας μόνος του.
Όμως... Ο έρωτας μπορεί καλύτερα!Πολύ πολύ καλύτερα! Ασύγκριτα καλύτερα!
Γιατί ότι μάθεις δοκιμάζεται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στην ασφάλεια της απόστασης.
Γίνεσαι καραβάκι στ'ανοιχτά. Βγαίνεις από το λιμάνι.
Για αυτό φυσικά και ο έρωτας είναι τόσο απογειωτικός όταν το γλυκό πετυχαίνει και τόσο ισοπεδωτικός όταν δεν προχωράει.
Ξέρουμε πάντοτε ποιόν ερωτευόμαστε.
Η επιλογή μοιάζει σχεδόν κοσμική μα και απόλυτα συγκεκριμένη.
Πονάει και γιατρεύει με όλους τους μοναδικά σωστούς και λάθος τρόπους.
Είναι το μοναδικό κλειδί που ανοίγει την κλειστή πόρτα!
Έρωτας δεν είναι αυτός που θα δει γυμνό το σώμα μας,απαραίτητα.
Είναι εκείνος στον οποίο θα δείχναμε γυμνή την ψυχή μας... Εκείνος που θα θέλαμε να εξερευνήσουμε τη δική του ψυχή... Να κρατήσουμε το τραύμα του τρυφερά , να το φιλήσουμε, να του τραγουδήσουμε... Να καθήσουμε μαζί του με υπομονή... Να πλύνουμε το τραύμα του με τα καυτά μας δάκρυα μέχρι να λιώσει ο πόνος μπροστά στον φωτεινό ήλιο της αγάπης και να φύγει κομμάτι κομμάτι με έναν τρυφερό αναστεναγμό συμπαντικής ανακούφισης ...
Έρωτας θα πει...
Να παραδίνεσαι στο φως...
Να ελπίζεις στην ομορφιά
Να πιστεύεις και πάλι ότι δεν είσαι μόνος...
Να μη θες να είσαι μόνο μόνος πια...
Να θυσιάζεις την ευδαιμονία του να βρίσκεσαι στον μικρόκοσμό σου που είναι το ασφαλές λιμάνι σου.
Ό Έρωτας είναι το ταξίδι
Γίνεται κι ο έρωτας λιμάνι, μα σε άλλους προορισμούς
Στο λιμάνι της Αγάπης
Εκεί που βλέπεις τα χρώματα όταν κοιτάζεις γύρω πιο δυνατά
Που νιώθεις το Θεό σε κάθε τι
Έρωτας θα πει απόλυτη Ενεργοποίηση
Ποίηση
Άλμα στο κενό και η πιο τρυφερή αγκαλιά
Όπου ακόμα και η ησυχία γίνεται πιο γλυκιά
Κι εκείνος που μας εμπνέει τον Έρωτα δεν είναι ποτέ τυχαίος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου