Synaptic Bloom

 

Ωραία όλα αυτά

Οι πραγματικοτητες και όλα αυτά τα συναφή ξενέρωτα 

Αλλά νομίζω ότι αν ποτέ μου αφιέρωνε αυτό το τραγούδι εκείνος που αγαπώ

Θα έλιωνα.... 

Δε θα το παραδεχόμουν εύκολα, ίσως, μα...

Τι να παραδεχτώ που θα γινόμουν πιστεύω λίμνη ολόκληρη 

Αυτή είναι η μόνη πραγματική πραγματικότητα της οποίας αποδέχομαι πλήρως την εγκυρότητα.

Όλα τα υπόλοιπα... Κάπως βαρέθηκα, γενικά, για να πω και την αλήθεια. 

Μα κι αυτές τις μέρες που περνάνε τις βαφτίσαμε κι εμείς ζωή; 

Τι χαζομάρα... 

Και πως έχουν γίνει έτσι οι άνθρωποι γύρω... 

Δεν ξέρω... Αλήθεια δεν έχω ιδέα πως να υπάρξω σε αυτή την εποχή... 

Νιώθω φτιαγμένη από άλλα υλικά 

Και ζω κυρία του εαυτού μου... Μέσα σε όλη αυτή τη χαρντκορίλα της πατριαρχίας που εχει ποτίσει καθε κύτταρο κάθε σχεδόν άντρα, εντελώς ασυνείδητα και φέρεται στις γυναίκες που αντιμετωπίζουν τη ζωή μόνες με υπεροψία, επιβολή , πασιβοαγκρεσιβίλες... μέσα στον ατελείωτο κλιδονισμο όλων των πραγμάτων που καταρρέουν σε όλο τον κόσμο γιατί αλλάζουν.... 

Πωωω... 

Αν πάντως διαλέγουμε όντως τη στιγμή που θα έρθουμε να ζήσουμε σε αυτή την πλάση μόνοι μας... 

Τι σκεφτόμουν... Πραγματικά... 

Ήρθα μέσα στην καφρίλα... 

Νομίζω πως έχω ξενερώσει συθέμελα πια 

Έπεσαν όλες οι αυταπάτες 

Έμεινε ο ρομαντισμός μόνο που αν και μαζοχιστής, είναι η τελευταία γέφυρα που με ενώνει με την πιθανότητα... 

Την πιθανότητα αύριο να ξυπνήσω σε έναν άλλο κόσμο 

Κάπως καλύτερο... 

Αυτό. 

Όχι κάτι άλλο... 

Απλά και προσγειωμένα δηλαδή... 

(Αυτό που φαντάζομαι δε θα ζήσω να το δω... Κανένας από τη δική μας γενιά δε θα το προλάβει...) 

Πωωω... 

Ας κοιμηθώ καλύτερα τώρα... 

Αύριο πάλι, κυρία του εαυτού μου... 

Βλέπεις κάποιες να περνάνε χωρίς ούτε μια έγνοια για τις εργασίες 

Σαν πεταλουδίτσες 

Χαιρετάνε και φεύγουν 

Και μένει πίσω ο άντρας να "κανονίσει" 

Κι εμείς, κουπί...να ακούμε Peter Cetera χωρίς καν προσδοκίες στις 2 το ξημέρωμα. 

Δεν ένιωσα ποτέ όπως εκείνες 

Από παιδί ήμουν μόνη μου. 

Τα πράγματα στη ζωή δείχνουν από νωρίς τελικά... Παίρνεις preview για αυτό που ακολουθεί... Ο άντρας, για εμένα, είναι οριακά κάποια ολότελα μυθική φιγούρα, που μάλλον δηλαδή δεν υπάρχει... Εκεί καταλήγω... 

Κι ακούω Peter Cetera για να αντέξω να είμαι και αύριο κυρία του εαυτού μου... 

(Με αυτούς που πήγα και διάλεξα, καλά να πάθω.) 

Μέρα τη μέρα πάει αυτό 

Αν δεις πολύ μπροστά, τέλος 

Δεν έχει 

Καίγεσαι, δεν αντέχεται 

Α ρε μάνα... 

Τι κάρμα κι αυτό... 

Α ρε Γυναίκα... 

Κανείς άλλος δε μπορεί να σε νιώσει... 

Μόνο εσύ ξέρεις... 

(Και ξέρουμε όλες...) 

Άκου κι εσύ Peter Cetera, μήπως την παλέψεις κι εσύ αύριο... 

Γυναίκα σ'αγαπώ... κι όταν σε βλέπω κάπου μόνη να παλεύεις σαν δύο... Σ' αγαπώ ακόμα περισσότερο..... Σε αναγνωρίζω... Σε καταλαβαίνω... 

Καληνύχτα γλυκό μου κορίτσι 🌙

Μην τους αφήσεις να σε πείσουν ότι δεν είσαι φτιαγμένη από βελούδο.... ♥️

On the bright side... I also believe this to be true :