Χθες το βράδυ, ήρθε στον ύπνο μου
Ήμουν στο σπίτι του και κοιτούσαμε πράγματα που είχαμε κάνει μαζί παλιά...
Αρχικά ένιωθα λίγη αμηχανία
Δεν ήμουν σίγουρη γιατί με ήθελε εκεί
Θυμάμαι τον ήλιο να μπαίνει από τα παράθυρα γλυκός
Σα να ήταν απόγευμα
Εκείνος κατάλαβε το άγχος μου και με έκανε να χαλαρώσω σιγά σιγά με τον τρόπο του
Πριν καν καταλάβω πως, γελούσαμε
Θυμίζαμε στιγμές ο ένας στον άλλον
Εξηγούσαμε πως σκεφτόμασταν τότε
Φτάσαμε στη βιβλιοθήκη του. Έβλεπα τα υπέροχα βιβλία που είχε. Του έκανα διάφορες ερωτήσεις... Ήθελα να μάθω τα πάντα για τον κόσμο του...(*) Εκεί βρήκα σφηνωμένο ένα μικρό σημειωματάριο που έσπαγε εντελώς τη συμμετρία στο μάτι.
Με είδε που το εντόπισα.
"Κατέβασέ το! " μου λέει με ενθουσιασμό.
"Αυτό το έχω από παιδί. "
Το ανοίγω κι άρχισε να μου μιλάει για όλα όσα έγραφε μέσα, για στιγμές με τους φίλους του μεγαλώνοντας.... Άρχισε μετά να μου εξιστορεί κάτι για τα πρώτα arcade games - με το γνωστό ενθουσιασμό που τον διακατέχει - και ξαφνικά φτάνω σε μια σελίδα που είχε το όνομά μου και το δικό μου γραφικό χαρακτήρα...
Έμεινα άφωνη, δε θυμόμουν να έχω γράψει σε αυτό το τετράδιο ποτέ... Ούτε εκείνος... Έμοιαζαν με σημειώσεις, όπως αυτές που κρατούσα κάθε φορά που έψαχνε τι σημαίνουν οι λέξεις...
Σταμάτησα να μιλάω και άγγιξα τη σελίδα με ολόκληρο το χέρι μου...
Γυρνάω, τον κοιτάζω και μου λέει
"Τότε δεν ήμασταν ακόμα ειλικρινείς..."
Για κάποιο λόγο αυτές οι λέξεις του με διαπέρασαν.
Το ένιωσε κι εκείνος.
Κοιταζόμασταν.
Ξύπνησα.
And difficult things are important to say...
(*) Σκέφτηκα από μέσα μου ότι αυτό μου συμβαίνει μόνο όταν αγαπάω στ'αλήθεια κάποιον. Για την ακρίβεια, είναι μια από τις ενδείξεις που με βοηθούν να το καταλάβω. Σε κάποιες σχέσεις όταν οι εκάστοτε "ενδιαφερόμενοι" μου έδειχναν πχ παιδικές φωτογραφίες τους, ξενέρωνα τη ζωή μου!!!Δεν ήθελα να ξέρω! Ήταν απλά κάτι που δεν ήθελα καν να γνωρίζω και θα προτιμούσα να μην το έχω δει ποτέ. Νομίζω πως δεν θα ήθελα να τους έχω δει ευάλωτους. Δηλαδή το μόνο που με κρατούσε ήταν η ψευδαίσθηση ενός αντρικού προτύπου το οποίο γκρεμιζόταν με οτιδήποτε χαριτωμένο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Τώρα όμως αυτό είχε αλλάξει. Αν υπήρχε και ο υπέρηχος της μητέρας του , θα τον έβλεπα σε απόλυτη έκσταση σα να ήταν κάποιο έργο τέχνης!!!😂 Θα άκουγα ιστορίες για τους γονείς του... Ήθελα, ήθελα να τα μάθω όλα, όλα!!!...... Διψούσα για κάθε λεπτομέρεια δική του και όλες μαζί θα ήταν η Αγάπη στα μάτια μου... Δηλαδή, δε θα ήταν ένας άντρας που μου εξηγεί τι έκανε όταν ήταν παιδί, αλλά η ίδια η Αγάπη που μου αποκαλύπτεται... Αχανής η διαφορά...
Περαστικά μου.....
Κι ένα τραγούδι... 🌠
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου