Literal Poetry

 Σταμάτησα να ακούω ελληνική μουσική

Τη μέρα που αποφάσισα πως έπρεπε απαραιτήτως να αποκοπώ από την καρδιά μου

Κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι που αγαπώ και μιλάει στη γλώσσα μου

Γίνεται βέλος που με τρυπάει ολόκληρη αλύπητα 

Δε μπορώ να του κρυφτώ 

Αναβλύζει άφθονο το αίμα από όλες τις πληγές μου 

Ψάχνω τα μάτια σου ξέφρενα και παράλογα για να με σώσουν από βέβαιο θάνατο 

Έστω την τελευταία στιγμή 

Τα μάτια σου... Το οξυγόνο μου 

Δεν έρχεσαι ποτέ 

Πεθαίνω 

Απλά 

Ολομόναχη 

Περαστική 

Χάνομαι 

Διάφανη

Δεν αντέχω την κληρονομιά μου 

Τι να την κάνω 

Ήρθα και φεύγω ξένη 

Δεν είμαι η ιστορία μου 

Τα χέρια μου είναι ανοιχτά 

Είμαι τραυματισμένη από τον κόσμο των γεγονότων 

Αγάπη μου...

Που να είσαι τώρα... 

Που να είσαι τώρα 

Που είσαι τώρα... 

Πες μου... Πες μου πάλι 

Γιατί δεν είσαι εδώ... 

Πρέπει να το ακούσω ξανά και ξανά και ξανά 

Για να το πιστέψω 

Πες το μου 

Ξανά και ξανά και ξανά...